Η Αφροδίτη Μάνου στο DNA of Arts!!!
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο.
Κάποιες συναντήσεις, μένουν ανεξίτηλα γραμμένες στη μνήμη σου. Μια από αυτές που έτυχε να είναι και όνειρο χρόνων, ήταν η συζήτηση που ακολουθεί με την κυρία Αφροδίτη Μάνου. Μια καλλιτέχνιδα που άφησε το στίγμα της στο χώρο, με τις ιδιαίτερες και πάντα υψηλής αισθητικής επιλογές της. Την ευχαριστώ πολύ για τη απολαυστική κουβέντα που μου έκανε την τιμή να μου χαρίσει!
- Θα ήθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας από το σήμερα. Πώς νιώσατε φέτος το καλοκαίρι, που παρά τις αντίξοες συνθήκες λόγω της πολιτικής κατάστασης, ξανασυνεργαστήκατε με το Θάνο Μικρούτσικο.
- Ήταν πολύ μεγάλη χαρά. Πώς να σου το πω; Σαν να τακτοποιήθηκε μέσα μου ένα κομμάτι της ζωής μου. Γιατί ο Θάνος, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο ξεκίνημά μου. Η συνεργασία μας ήταν καθοριστική. Εκείνα τα χρόνια που πρωτοξεκινούσαμε, πριν ακόμα πέσει η δικτατορία που συνέχεια μας έκλειναν…Και αμέσως μετά οι συναυλίες που κάναμε στη Μεταπολίτευση ανά την Ελλάδα…Ήταν μια καθοριστική περίοδος για όλους μας. Εκεί πήραμε τις πρώτες βάσεις της αισθητικής, της πολιτικής, που καθόρισαν τις ζωές όλων μας. Οι πορείες μας, μοιραία και πολύ φυσιολογικά απομακρύνθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, γιατί ο καθένας έκανε τη δουλειά του και ειδικά από την εποχή που εγώ άρχισα να γράφω. Αλλά η χαρά ήταν μεγάλη που ξαναβρεθήκαμε, γιατί βεβαίως, υπήρχαν άνθρωποι και καταστάσεις που μας συνδέανε. Η αδερφή μου…Πρόσωπα και πράγματα που πλανώντο και μπήκαν στη θέση τους…
- Ποια ήταν τα ακούσματά της παιδικής σας ηλικίας;
- Κοίτα να δεις. Ήταν περιορισμένα μπορώ να σου πω. Δεν είχαμε στο σπίτι πικάπ. Είχαμε μόνο ένα ραδιόφωνο που ήταν πολύ ταλαιπωρημένο, αν και ήταν πολύ καλό. Έπαιζε στην Κατοχή παράνομους σταθμούς κλπ. Ένα ραδιόφωνο με παράσιτα, που όποτε ήθελε έπαιζε και όποτε ήθελε δεν έπαιζε. Έτσι είχαμε περισσότερο τις μουσικές επιρροές του ραδιοφώνου. Ο πατέρας μου, επειδή ήταν Μικρασιάτης, τραγουδούσε πολύ σπάνια κάποια τραγουδάκια. Έφυγε και μικρός ο καημένος, 6 χρόνων από την πατρίδα του…Και η μάνα μου δεν ήξερε άλλου τύπου πράγματα. Έτσι μεγαλώσαμε και εγώ και η αδερφή μου, με τη μουσική του ραδιοφώνου.
- Από μικρή όμως, λέγατε ότι θα γίνετε τραγουδίστρια.
- Α, βέβαια! Ήμασταν όλοι στην οικογένεια καλλίφωνοι. Δεν ήταν απλά άνθρωποι που μπορούσαν να τραγουδήσουν. Είχαμε μια αυστηρή τετράφωνη χορωδία στο σπίτι μας.
- Θυμάστε την πρώτη σας σκηνική εμπειρία;
- Προσπαθώ να τη θυμηθώ. Συγκεκριμένα το αίσθημα, δεν μπορώ να το θυμηθώ ακριβώς. Θυμάμαι όμως την περίοδο εκείνη, που ήταν το 1971 στην Πλάκα, σε ένα σχήμα με τη Δήμητρα Γαλάνη και το Μανώλη Μητσιά, που τη μουσική επιμέλεια είχε ο Γιάννης Σπανός. Θυμάμαι πολλές μέρες, αλλά την πρώτη την έχω απωθήσει. Προφανώς θα είχα πολύ τρακ…Αλλά την περίοδο τη θυμάμαι πολύ έντονα.
- Βιώσατε τη λογοκρισία και τις απαγορεύσεις της Χούντας;
- Σαφέστατα. Έχω ένα ωραίο ανέκδοτο από την εποχή εκείνη. Τραγουδούσαμε σε μια μπουάτ που λεγόταν « Αρχόντισσα» αν θυμάμαι καλά και λίγο πιο κάτω σε μια άλλη μπουάτ που λεγόταν « Πέμπτη Εποχή», δούλευε η αδερφή μου με τη Μαρίζα. Όταν τελειώναμε λοιπόν, εγώ με το Γιάννη Σπανό, επειδή ήμασταν πολύ ξενύχτηδες, συνήθως πηγαίναμε στη Πέμπτη Εποχή για να πάρουμε και την αδερφή μου. Εκείνοι τελείωναν πιο αργά, γιατί ήταν ένα πολύ μεγάλο σχήμα. Κόσμος πήγαινε, ερχόταν…Όποιος ήθελε ανέβαινε και τραγουδούσε…Ήταν λίγο χίπικο στέκι. Ένα βράδυ λοιπόν, φορούσα το σήμα της ειρήνης στο λαιμό μου. Σταματάει ένα περιπολικό, κατεβαίνουν κάτω, μου λένε « Έλα μαζί μας» και με βάζουν μέσα για να με πάρουν. Ο Σπανός τους λέει: « Θα έρθω κι εγώ, δε μπορώ να την αφήσω μόνη της» πράγμα που θυμάμαι με πολλή αγάπη και συγκίνηση. Μας πηγαίνουν στο Τμήμα της Πλάκας, το πρώτο νομίζω πως ήταν εκεί. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς, αλλά όταν συνειδητοποίησα τι συνέβαινε, γιατί δε μου έλεγαν, πριν μπω στο περιπολικό, το τράβηξα και το πέταξα. Δε μπορούσα να φανταστώ για ποιόν άλλο λόγο με πιάνανε. Ήμουν 17,5 χρόνων. Πάμε εκεί, με ψάχνανε, έφεραν μια γυναίκα που μου έκανε σωματική έρευνα…Ο Σπανός ο καημένος, δεν ήξερε τι γινόταν, φυσικά δε μπορούσα να του πω τίποτα. Μείναμε σχεδόν όλη τη νύχτα για έναν ασήμαντο λόγο. Και επειδή βεβαίως δεν το βρήκαν πάνω μου, μας άφησαν και φύγαμε. Τέτοιες καταστάσεις ζούσαμε χωρίς λόγο, πόσο μάλλον αν υπήρχε και λόγος…
- Πώς ήταν η εμπειρία της συνεργασίας σας το 1973 με το Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίο κάνατε και μια μεγάλη παγκόσμια περιοδεία;
- Εκείνο ήταν ένα δώρο ζωής! Από κάθε άποψη. Ουσιαστικά εκπληρωνόταν το όνειρό μου. Γιατί όταν ξεκινούσαμε με την αδερφή μου να τραγουδάμε, θέλαμε να τραγουδήσουμε Θεοδωράκη, Χατζιδάκι…Φαντάσου σε τόσο μικρή ηλικία, να κάνεις το γύρο του κόσμου, να δεις όλους αυτούς τους τόπους, τους ανθρώπους, να γνωρίσεις μέρη, καταστάσεις, πολιτεύματα, αγωνιστές, μουσικές. Ήταν καταπληκτικά!
- Τους νέους σήμερα πώς τους βλέπετε; Έχουν όνειρα όπως είχατε εσείς;
- Φαντάζομαι πως ναι. Τότε τα όνειρα ήταν και της μόδας. Είναι γνωστό αυτό, ότι οι άνθρωποι πάνε με τη μόδα ούτως ή άλλως. Μόδα δεν είναι μόνο το τι φοράς ή τι ακούς. Ήταν της μόδας η ελπίδα, τα όνειρα, η ελευθερία, η σεξουαλική χειραφέτηση…Όλα αυτά τα πράγματα. Τώρα δεν ξέρω αν είναι τόσο της μόδας τα όνειρα, ίσως εσύ να μου πεις, ή το να πετύχεις, το να βγάλεις χρήματα, το να δημιουργήσεις ένα στυλ ζωής, ή μια επαγγελματική επιτυχία τέτοια, ώστε να αφήσει κανείς στο χώρο που κινείται ίχνη. Έχω την εντύπωση ότι το δεύτερο συμβαίνει περισσότερο.
- Πιο υλικά πράγματα δηλαδή…
- Εντάξει, υλικό, αλλά είναι και θεμιτό! Υπάρχουν όνειρα και ελπίδες, αλλά είναι διαφορετικά απλώς.
- Πώς προέκυψε η στιχουργική στη ζωή σας;
- Τι να σου πω τώρα; Αυτό είναι λίγο περίεργο. Και εδώ υπάρχει μια ιστορία. Το ’80 κάτι, λίγο πριν και λίγο μετά τη Βουλιαγμένη που δουλεύαμε με το Λουκιανό, γενικώς υπήρχε έλλειψη ρεπερτορίου τότε. Και λέω στο Λουκιανό: « Βρε Λουκιανέ μου, γράψε κανένα τραγούδι ακόμα. Δε φτάνει η Παναγιωταρά…Δυο- τρία γυναικεία τραγούδια ακόμα..» Προσπαθούσε ο καημένος και δεν του έβγαινε. Ξέρεις, η τραγουδοποιεία, έχει να κάνει με πολύ προσωπικά πράγματα και πολύ λίγα μπορεί να περισσέψουν, ώστε να δώσεις σε ανθρώπους που εκτιμάς. Το νιώθω κι εγώ πια. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να δώσω τραγούδια σε ανθρώπους που εκτιμώ βαθιά, αλλά δε μου περισσεύουν. Δε γράφεις εύκολα, δε θέλεις να γράψεις, βαριέσαι, κομπλάρεις, τι να σου πω; Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι. Γενικά ένας τραγουδοποιός, αργεί να δουλέψει, είναι ολιγογράφος εν πάση περιπτώσει…Και σκέφτηκα τότε ένα θέμα. Διάβαζα εκείνη την εποχή βιβλία τσέπης, πάντα διαβάζω πριν κοιμηθώ, ενός ήρωα που λεγόταν S.A.S.. Ήταν ένας πράκτορας της CIA, πήγαινε σε διάφορες χώρες και τα έβαζε όλα στη θέση τους. Πολεμούσε με φοβερούς εχθρούς, κακούς και τέτοια…Του λέω λοιπόν να μου γράψει ένα τραγούδι για αυτό το πράγμα. Μου λέει: « μα, ούτε καν τον ξέρω! Εγώ είμαι της παλιάς σχολής και διάβαζα Lemmy Caution ας πούμε. Γράφτο μόνη σου!» Και το έγραψα…! (Σημ: S.A.S. Σκοτάδι πάνω απο την Αθήνα)
- Ήταν το ερέθισμα για να ξεκινήσετε…
- Ναι, κάπως έτσι. Και δεν ξέρω πώς ένα βράδυ μου ήρθε. Τέτοιες μέρες ήταν κιόλας. 22 Σεπτεμβρίου του 1982, έγραψα το πρώτο μου τραγούδι. Κάθισα και το έγραψα. Μου έκανε φοβερή εντύπωση να σου πω την αλήθεια, γιατί δεν έγραφα από μικρή. Προφανώς κάτι υπήρχε και…
- Είναι πολύ μοναχική δουλειά αυτή του τραγουδοποιού έτσι;
- Πολύ! Κοίταξε, γενικά η δημιουργία είναι μοναχική δουλειά. δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν να κάθεται να φτιάχνει πράγματα με παρέα. Και αν το κάνει, αυτά που κάνει δεν αφορούν κανένα. Η τέχνη, η δημιουργία, είναι προσωπικό θέμα. Πάντα έχει αν κάνει με τον εαυτό σου, πάντα είναι ημιαυτοβιογραφική, διότι το φίλτρο είσαι εσύ. Ακόμα και αν δε γράφεις για πράγματα που δεν αφορούν εσένα προσωπικά και άμεσα, ωστόσο είσαι το φίλτρο. Πάντα υπάρχεις μέσα σε αυτό το πράγμα, άρα είναι εντελώς προσωπική υπόθεση το γράψιμο.
- Το να γράφετε για το θέατρο;
- Στο θέατρο, το να γράψεις το έργο είναι επίσης προσωπική υπόθεση. Όμως το να ανεβάσεις μια παράσταση, είναι μια ομαδική δουλειά, η οποία με καταγοητεύει. Ο μοναδικός τομέας, στον οποίο ζω την ομαδικότητα και είμαι πάντα πολύ ευχαριστημένη, πολύ χαρούμενη. Είναι πολύ ωραίο πράγμα το θέατρο.
- Έχετε νιώσει ότι ενοχλήσατε με τους στίχους σας; Γιατί τη δεκαετία του ’90, που απείχατε για ένα διάστημα, είχατε δηλώσει πως αισθανθήκατε μια « τρελή» εναντίον όλων.
- Να ενοχλήσω όχι ακριβώς. Μάλλον αδιαφόρησαν κάποιοι και κάποιοι ήθελαν να κλείσουν το διακόπτη με την έννοια: ε τώρα να μην το έχουμε και αυτό μέσα στα πόδια μας. Δε μπόρεσε να φτάσει για να ενοχλήσει. Πώς να σου πω; Κοβόταν γενικώς. Δεν ήταν ευχάριστο. Η δεκαετία του ’90, ήταν μια δεκαετία που ήταν επιβεβλημένο να διασκεδάζεις. Επιβεβλημένο να χαίρεσαι. Να έχεις λεφτά, να τα ξοδεύεις, να φοράς ρούχα από οίκους με ετικέτα. Δε μπορούσες να κάνεις διαφορετικά.
- Αυτό όμως δεν οδήγησε στην κατάσταση που ζούμε σήμερα;
- Φυσικά! Είναι ευθέως ανάλογα τα πράγματα. Εγώ το ήξερα εξάλλου.
- Το λέγατε από τότε…
- Το έγραφα, ναι, ότι εκεί θα πάει. Θα πάει διαφορετικά αυτό το πράγμα.
- Αισιόδοξη είστε;
- Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά πολύ μπλεγμένα τα βλέπω τα πράγματα. Η παγκοσμιοποίηση, έχει σαρώσει και έχει αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Δεν το έχουμε πάρει είδηση. Εγώ παλιότερα ασχολιόμουν με την πολιτική πολύ πιο ουσιαστικά. Αργότερα, από μεγαλύτερη απόσταση, σε καθημερινή βάση βέβαια, αλλά όχι με την ένταση που είχα παλαιότερα. Αυτό το πράγμα της παγκοσμιοποίησης, παρότι το είχαμε εντοπίσει, το συζητούσαμε, το καταγγέλλαμε, τελικά μας έχει δέσει πάρα πολύ άσχημα. Μας λείπει μια θεωρία που θα μας ξεμπερδέψει από αυτό το πράγμα. Μια θεωρία ανθρώπινη, σημερινή, μοντέρνα. Όχι θεωρίες 2 αιώνων. Δεν τα μπορώ αυτά τα πράγματα να τα σκέφτομαι. Χρειάζεται ένας τρόπος για να βγούμε από αυτόν τον εναγκαλισμό του φιδιού.
- Θα θέλατε ποτέ να έχετε μια πιο ενεργή ενασχόληση με την πολιτική;
- Καθόλου! Θα μπορούσα να το δω στον ύπνο μου και να σηκωθώ έντρομη και κάθιδρη! ( γέλια)
- Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη, ειδικά σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο;
- Η αλήθεια είναι ότι εγώ είμαι πιο καταγγελτικό άτομο συνήθως. Τον τελευταίο καιρό έχω δείξει μια ανοχή και είμαι λιγότερο επιθετική, γιατί ζούμε πραγματικά πρωτόγνωρα πράγματα και δε θέλω να είμαι ούτε άδικη, ούτε κακή. Γιατί στο κάτω κάτω δε μπορεί κανείς να κάνει κριτική, χωρίς να έχει και στόχο. Κάνουμε κριτική, για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Και νομίζω ότι χρειάζεται λίγη ανοχή στη φάση αυτή που ζούμε. Ωστόσο, νομίζω ότι ο ρόλος του καλλιτέχνη σε γενικές γραμμές, πρέπει να είναι καταγγελτικός, πρέπει να είναι αντιπολιτευτικός. Το άλλο και βαρετό είναι και κουραστικό και καθόλου γόνιμο. Το να εκθειάζεις πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις. Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον και για τον ακροατή. Έτσι δεν είναι;
- Ναι και δεν έχει και κανένα αποτέλεσμα.
- Ναι κανένα σε τίποτα. Με αυτή την έννοια, δε μπορώ να γράψω κιόλας. Περιμένω και θα το κάνω αργότερα.
- Είδα και το σχόλιό σας για την υπουργοποίηση της Άλκηστις Πρωτοψάλτη, όπου είπατε ότι δε θα το κάνατε ποτέ.
- Δε θα το έκανα. Και η ίδια δεν ξέρω γιατί το έκανε, αλλά δε μου πέφτει και λόγος. Δικό της θέμα είναι, μεγάλο κορίτσι είναι…( γέλια)
- Πώς εξηγείτε το φαινόμενο των τελευταίων χρόνων, πολλοί καλλιτέχνες να ασχολούνται με την πολιτική;
- Να σου πω. Από ό, τι καταλαβαίνω, τους ζητάνε και από τα κόμματα για να προσελκύσουν κόσμο. Και είναι και πολλά ψώνια μέσα. Σκέφτομαι με τρόμο κάποιους ανθρώπους που τους γνωρίζω προσωπικά. Κάποιοι έχουν βγει βουλευτές, άντρες και γυναίκες. Και θα ξαναβγούν. Και λέω είναι δυνατόν στα χέρια αυτών των ανθρώπων να αφήνεται η τύχη της χώρας μας; Είναι βέβαια άκομψο και αγένεια να βγεις να μιλήσεις για αυτούς τους ανθρώπους, αλλά αυτή η πλακίτσα πρέπει να σταματήσει. Υπάρχουν άνθρωποι πολύ σοβαροί και πολύ δεμένοι με τα πολιτικά. Ας πούμε δε μπορείς να πεις ότι ο Μίκης Θεοδωράκης δε μπορεί να είναι ενεργός πολίτης. Διότι έχει φάει με το κουτάλι την πολιτική, έχει περάσει τα μύρια όσα. Δε μπορείς να πεις για το Θάνο Μικρούτσικο. Ο Θάνος, είναι ένας άνθρωπος πολύ κατηρτισμένος σε πράγματα. Πολιτικά, ιδεολογικά, αλλά επίσης και διοικητικά. Έχει υπάρξει και υπουργός. Ένας άνθρωπος που έχει διοικητικές ικανότητες καταπληκτικές. Μπορεί να οργανώσει...
- Μην ξεχνάμε ότι έχει αναλάβει και το Φεστιβάλ της Πάτρας, όπου έκανε αξιόλογη δουλειά.
- Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Χωρίς λεφτά ουσιαστικά. Δεν είμαστε όμως όλοι το ίδιο, επειδή έχουμε εμβαθύνει λίγο περισσότερο σε αυτά τα πράγματα. Δηλαδή απορώ και με τον κόσμο και με τα κόμματα βεβαίως που τους επιστρατεύουν.
- Με τι κριτήριο ψηφίζει ο κόσμος κατά τη γνώμη σας; Φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό από το 2009 και μετά δεν επιλέγουν τόσο ένα κόμμα, όσο καταψηφίζουν αυτό που βρίσκεται στην εξουσία.
- Αλέξανδρε, δεν ξέρω με τι κριτήριο ψηφίζει ο κόσμος. Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Έχω χάσει το νήμα απολύτως τους τελευταίους μήνες. Ειλικρινά σου μιλάω, δεν έχω ιδέα.
- Και αυτό συνδέεται και με την άνοδο της Χρυσής Αυγής…
- Σαφέστατα. Δεν το συζητάμε. Δεν ξέρω αν γίνεται σε άλλους λαούς αυτό το πράγμα. Αυτό το πράγμα που παρακολουθώ, είναι περισσότερο η στάση που έχει ένας σύζυγος απέναντι στη σύζυγό του, παρά η στάση ενός πολίτη απέναντι στο φάσμα των πολιτικών δυνάμεων που έχει να επιλέξει. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Βλέπω μια τεράστια ανωριμότητα στο εκλογικό σώμα.
- Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει γενικότερα στη ζωή σας;
- Τι να σου πω; Τώρα πια όχι. Δεν υπάρχει κάτι που να με φοβίζει. Ο θάνατος, αυτονόητα, είναι κάτι που δεν είναι καθόλου γοητευτικό για τους ανθρώπους, αλλά ακόμα και αυτό από ένα σημείο και μετά νομίζω πως προσπαθεί κανείς να το εντάξει στη ζωή του. Έχω δει πολλά πράγματα πια, οπότε όχι. Μικρές φοβίες φυσικά και έχω. Αλλά με την έννοια που το θέτεις, τη φιλοσοφική, δεν έχω.
- Η σχέση σας με το διαδίκτυο και τις νέες τεχνολογίες ποια είναι;
- Άριστη! Αγαπάω τα computers πάρα πολύ. ( γέλια). Αυτό το πράγμα που μου προέκυψε δεν το περίμενα. Παρότι είχα γράψει τραγούδι σε ανύποπτο χρόνο και το μελοποίησε ο Πορτοκάλογλου και λέγεται « Το αρσενικό» στο δίσκο Καιρός για δύο. Το 2002 αποφάσισα ότι δεν θα φύγω από αυτό τον κόσμο, χωρίς να έχω επαφή με τα computers, αλλά δεν περίμενα ότι η σχέση μου με τα μηχανήματα θα εξελιχθεί τόσο γρήγορα και τόσο ουσιαστικά. Η τεχνολογία με μαγεύει.
- Θεωρείτε ότι αποξενώνει τον κόσμο;
- Μπα! Κοίταξε να δεις. Εγώ σε μεγάλη ηλικία αποφάσισα να ασχοληθώ, όταν ήδη είχα αρχίσει να περιορίζω τις κοινωνικές μου σχέσεις και επαφές. Τώρα πια είναι πάρα πολύ λίγες. Θεωρώ χάσιμο χρόνου, το να βρίσκομαι κάπου έξω φλυαρώντας και μη δίνοντας ή αποκομίζοντας πράγματα. Προτιμώ να είμαι στο κομπιουτεράκι μου, όπου το να παίζω ένα παιχνίδι ή να κάνω άλλα πράγματα είναι πιο ουσιαστικό.
- Με αφορμή το « Φθινοπωρινό Σκύλο», ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια σας, πού πάει τελικά ο έρωτας όταν πεθάνει;
- Μέσα μας, δεν το συζητάμε! Οι έρωτες που πεθαίνουν, μένουν μέσα μας και μας σημαδεύουν, μας εξοπλίζουν…Εξακολουθούν να πονάνε όταν αλλάζει ο καιρός.
- Εκτός της μουσικής για την παιδική παράσταση των Ρέππα- Παπαθανασίου, ετοιμάζετε κάτι άλλο;
- Συνεχίζουμε τη συνεργασία μας με το Θάνο Μικρούτσικο. Αυτό είναι σίγουρο. Το παιδικό μιούζικαλ που ανέφερες, « Η συμμορία της Χιονάτης»…Θέλω να πιστεύω ότι σύντομα θα ηρεμήσω και θα κάνω επιτέλους το βήμα να κάνω τον πέμπτο μου προσωπικό δίσκο. Το έχω ανάγκη! Και θέλω να κάνω και προσωπικές εμφανίσεις με τα δικά μου τραγούδια. Είναι αρκετά πράγματα αυτά. Αν βοηθήσει η κατάσταση, αν έχει ο κόσμος λεφτά, γιατί στη δική μας τη δουλειά έχουμε και το ΦΠΑ ( γέλια)…Το πρώτο τραγούδι που θα γράψω είναι για το ΦΠΑ, δεν το συζητώ. ( γέλια). Ένα τραγούδι για τους φόρους, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ κτλ πρέπει να γραφτεί οπωσδήποτε. Εκτός αν με προλάβει ο Κραουνάκης, οπότε χαλάλι του, δεν έχει σημασία! Για να κάνουμε και λίγο πλάκα, γιατί κοντεύουμε να τρελαθούμε!
- Το χιούμορ, ήταν πάντα το όπλο σας έτσι;
- Το χιούμορ μου, είναι αυτό που με κρατάει σε απόσταση από τα θέματά μου, για να μην πάρει η μπάλα τα συναισθήματα. Θέλω να τα ελέγχω.