H Μαριάνθη Κεφάλα στο DNA of Arts!!
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο.
Μια γυναίκα που άφησε εποχή στη νύχτα, ειδικά της Θεσσαλονίκης. Η μεγάλη λαική μας τραγουδίστρια Μαριάνθη Κεφάλα με αφορμή την εμφάνισή της στον υπέροχο χώρο του Ξέφωτου στην πόλη μας, μου έκανε την τιμή να έχουμε μια πολύ όμορφη κουβέντα. Έτσι γνώρισα εκτός από τη σπάνια φωνή και μια πραγματική κυρία!
- Πείτε μου δυο λόγια για το πρόγραμμα που θα μας παρουσιάσετε με τον κύριο Άγγελο Διονυσίου.
- Είναι 2 κοπέλες, υπέροχες φωνές, είναι ο Άγγελος ο Διονυσίου, είμαι εγώ, ο Καρδαμίλης, το παλικάρι που τραγουδάει τώρα ο Αυγέρης…Τα παιδιά που ξεκινάνε τώρα είναι υπέροχα.
- Τι αναμνήσεις έχετε από την πρώτη φορά που πατήσατε στη σκηνή;
- Εγώ Αλέξανδρε, ξεκίνησα πάρα πολύ μικρό κοριτσάκι. Ξεκίνησα με τον Καμπουρέλο Σωκράτη και τη Λιλή. Αείμνηστοι! Ήμουν ούτε 15 ετών. Βέβαια, είμαι από μουσική οικογένεια. Ο πατέρας μου μπουζούκι και τραγούδι, ο Στέλιος ο Κεφάλας. Ο θείος μου επίσης τραγουδούσε και έπαιζε μπουζούκι. Συγχωρέθηκαν…Επειδή όμως ήμουν πάρα πολύ μικρό και με κυνηγούσε η αστυνομία, όλο με κρύβανε. ( γέλια). Έτσι με πήρε ο πατέρας μου μαζί του και μου έδωσε το ψευδώνυμό του. Κεφάλα. Το πραγματικό μου επίθετο είναι Νίρου. Μετά έκανα όλη τη δισκογραφία έτσι και έμεινε. Από την πρώτη στιγμή που πήρα το μικρόφωνο, εγώ τραγουδούσα. Εκτός του ότι μεγάλωσα σε μουσική οικογένεια πάνω στα Κάστρα που γεννήθηκα, άκουγα πολύ λαϊκό τραγούδι. Έμαθα και μαντολίνο, κλασσική μουσική μετά. Έπαιξα σε μαντολινάτα με μεγάλη χορωδία του Θερμαϊκού πολύ μικρή.
- Οπότε λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώσατε, ήταν επόμενο να ασχοληθείτε με τη μουσική.
- Ε ναι. Στα 15 μου έκανα και το πρώτο 45αρι στο τζουκ μποξ. Έκανα δύο 45αρια και μετά τον πρώτο μεγάλο δίσκο με τον πατέρα μου τα « Λαϊκά Νο1». Ακολούθησε το « Χαστούκι». Τότε βέβαια καθυστερούσαν να γίνουν οι δίσκοι. Για να γίνει χρυσός ήθελε 50.000 πωλήσεις. Εγώ ήμουν και σε Θεσσαλονικιώτικη εταιρεία τη Vasipap. Το 1981 έγινε χρυσός με 50.000 πωλήσεις. Τότε δεν υπήρχε και τηλεόραση, μόνο ραδιόφωνο. Τότε κατέβηκα Αθήνα γιατί με ζητούσαν όλοι εκεί και έμεινα μέχρι το 1985 οπότε και έφυγα, γιατί είχα παντρευτεί και είχα οικογένεια. Δε μπορούσα να μπω στα θέλω και στα πρέπει κανενός. Τα σεβόμουν, αλλά ήθελα να σεβαστούν και τα δικά μου. Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν, έκανα δικό μου μαγαζί την Καλύβα. Ακόμα και τώρα μεγάλοι και μικροί με έχουν συνδυάσει με το μαγαζί αυτό και μου το λένε. Ξανάκανα χρυσό το 1988, έγινε τότε το Mega και μπήκα στο top10 με το « Να το θυμάσαι». Μου έλεγε η Αθήνα να κατέβω και έλεγα όχι, μετά από 3 μήνες για να μην αφήσω τόσους εργαζόμενους στο δρόμο. Τότε είχα κάνει κι άλλο μαγαζί στη Μαρτίου, τη Σουίτα. Εκεί ενόχλησα τον ανατολικό τομέα των επιχειρηματιών που δε μπορούσαν να με πάρουν και μου έκαναν έναν πολύ βρώμικο πόλεμο που δε θέλω να συζητήσω. Έτσι δεν κατέβηκα Αθήνα. Ίσως έκανα λάθος. Πήγαινα κατά καιρούς. Λίγο το 1990, το 1995, το 1998, αλλά έμεινα στη Θεσσαλονίκη και δεν πολυβγήκα στις τηλεοράσεις. Έκανα καριέρα δε λέω, 6 χρυσούς δίσκους. Αλλά θα μπορούσα να είχα κάνει πολλά περισσότερα αν είχα κατέβει Αθήνα. Τη Θεσσαλονίκη τη λατρεύω. Εγώ είμαι και σοβινίστρια πολύ (γέλια) αλλά δεν έχουμε τα μέσα ή το διερχόμενο κόσμο για να σε εκτοξεύσει πιο ψηλά.
- Έχετε πει και το τραγούδι " Πρέπει να ‘ρθεις Θεσσαλονίκη".
- Ναι, για να με βρεις πρέπει να ‘ρθεις Θεσσαλονίκη. (γέλια)
- Από τις συνεργασίες που κάνατε στα τόσα χρόνια της καριέρας σας, ξεχωρίζετε κάποια;
- Κοίταξε, εγώ είχα την τύχη ( έτσι το λέω) να συνεργαστώ με όλους τους μεγάλους. Συνεργάστηκα και με το Στράτο το Διονυσίου και με το Γαβαλά, το Μανώλη τον Αγγελόπουλο…Με παλιούς, το Χατζηαντωνίου, τον Πόλυ Κερμανίδη, συγχωρεμένοι τέλος πάντων. Με το Στέλιο τον Καζαντζίδη 3 μήνες στη Γερμανία. Πήρα πολλά. Ήμουν πιστεύω από τις τυχερές. Με τη Τζένη Βάνου και με την Πόλυ Πάνου κάτω στην Αθήνα. Εμείς είχαμε το καλό, ότι σεβόμασταν τους δασκάλους μας. Δεν ξέρω αν το τηρούν οι σημερινοί. Εύχομαι όμως να το τηρούν, γιατί κακά τα ψέματα, από αυτόν που διδάσκεσαι γίνεσαι. Δε μπορεί να γίνεις μεγαλύτερος από τον προηγούμενο.
- Θεωρείτε ότι σήμερα βγαίνουν φωνές σαν τις δικές σας; Υπάρχουν ταλέντα στη νέα γενιά;
- Πιστεύω πως υπάρχουν, απλά ξέρεις τι συμβαίνει; Είχε αλλάξει λίγο το είδος τραγουδιού, αλλά τώρα έχει αρχίσει να επανέρχεται. Ίσως γιατί οι νέοι δεν έχουν τα βιώματα που έχουμε εμείς. Το λαϊκό τραγούδι είναι ο λαός, είναι λαϊκό βίωμα. Γι’ αυτό ίσως δε λένε αυτό το είδος. Αλλά από ότι ακούω, όλοι λίγο πολύ αρχίζουν να γυρνάνε. Πρόσφατα άκουσα τον Κότσιρα, που του είπαν: « Αρχίσατε να τραγουδάτε λαϊκά.». Και είπε ναι. Γιατί έπεσε πείνα κατάλαβες; Δεν είναι τυχαίο ότι διαφημίζουν Κότσιρας, Μαργαρίτης κλπ, με τη φωνή του Καζαντζίδη να ακούγεται, τη μπύρα.
- Η νύχτα τότε με τη νύχτα σήμερα τι διαφορές έχει;
- Καμία σχέση! Αλέξανδρε, μέχρι το 2000, έχω ατζέντα και έβλεπες στην επαρχία να έχει 5 και 7 μαγαζιά. Στη Θεσσαλονίκη είχε 40 και δούλευαν όλα. Μετά θέλεις η ιδιωτική τηλεόραση, θέλεις λίγο το internet, ισοπέδωσαν τις αξίες. Έτσι νομίζω.
- Και φυσικά η οικονομική κρίση.
Καλά τώρα δεν το συζητώ. Αυτή τη στιγμή, δείξε μου ένα μπουζουξίδικο στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει; Να είσαι σίγουρος ότι υπάρχει κόσμος που θέλει. Όχι φυσικά όπως τότε χιλιάδες κόσμος, γιατί τότε υπήρχε ευημερία.
- Τότε δουλεύατε 6 και 7 μέρες την εβδομάδα.
- Βεβαίως. Δεν υπήρχε ούτε ανασφάλιστη εργασία ούτε τίποτα. Μπορεί να νομίζουν ότι έκανε καλό, αλλά εγώ πιστεύω ότι το ευρώ μας έκανε ζημιά. Γιατί δεν υπολόγισε ο κόσμος τη μια δραχμή 35. Καταλαβαίνεις τώρα; Πηγαίνει στο super-market και δίνει 100€. Αλλά αυτά είναι 35.000δρχ. Παλιά με 35.000 αν έβγαινες έξω…Άσε το ενοίκιο. Το 1985 σπίτι 110 τετραγωνικά είχε 4.000.000. Με το ευρώ πόσο πήγε; 200.000€. Δηλαδή κοντά 70.000.000. αυτό δεν υπολογίσαμε. Ύστερα, είχε για παράδειγμα το πακέτο τα τσιγάρα 100δρχ και πήγαν 4€ δηλαδή 1.500δρχ. Αν αυτή τη στιγμή σε μια οικογένεια είναι το μεροκάματο 25€ και καπνίζουν και οι δύο στο σπίτι και έχουν και νοίκι, πώς θα τα βγάλουν πέρα;
- Θεωρείτε ότι θα την ξεπεράσουμε την κρίση; Πόσο αισιόδοξη είστε;
- Προς το παρόν όχι. Δεν είμαι αισιόδοξη. Για να μπορέσουμε να ξαναδούμε εκείνα, νομίζω θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ. Και το άσχημο είναι ότι θα γυρίσουμε πάλι εκεί που γεννηθήκαμε εμείς. Αλλά τότε τι γινόταν; Ζήσαμε πείνα, αλλά σε μια αυλή ζούσαμε 2 οικογένειες, οι γιαγιάδες, οι παππούδες, τα παιδιά και το μόνο μέλημα ήταν να μπουν 5 πιάτα στην κατσαρόλα. Δεν υπήρχε ΔΕΗ, δεν υπήρχε τηλέφωνο. Δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ! Είχαν εργασία. Θα μου πεις δε μπορούσαμε να σπουδάσουμε, γιατί μόλις τελειώναμε το Δημοτικό, πηγαίναμε στο εργοστάσιο να βοηθήσουμε την οικογένεια. Γι’ αυτό και από το άγχος το δικό μας να σπουδάσουμε τα παιδιά μας και να μην πάνε στα χωράφια, ήρθαν όλοι οι ξένοι και ξαφνικά έκαναν τις πατρίδες τους μεγάλες και φτωχύναμε εμείς. Έκανε λίγο ζημιά και το άνοιγμα των συνόρων. Δεν είμαι…κατάλαβες. Προς Θεού. Ούτε έχω φυλετικές διακρίσεις, αλλά όσο είχαμε τη δραχμούλα μας, με κλειστά τα σύνορά μας και την ελεύθερη οικονομία στα χέρια των Ελλήνων πετούσαν όλα. Αλλά δυστυχώς, επειδή είμαστε το μοναδικό κράτος ανά τον κόσμο που έχουμε 50% επιπλέον ηλιοφάνεια, θέλουν να μας αγοράσουν και το καταφέρανε. Μας πουλήσανε οι λίγοι και μας κάνανε πάλι ρετιρέ και υπόγειο. Δυστυχώς!
- Έχει ισοπεδωθεί η μεσαία τάξη.
- Την τελειώσανε. Όχι! Να μην τα πάρουν από τον κόσμο. Να ψάξουν να βρουν όλα αυτά τα μνημόνια σε ποιανών τσέπες πήγαν, γιατί ανάπτυξη δεν έγινε. Μας λένε για 500-700δις, που πήγαν αυτά; Τα είδε κανείς; Η μισή Ελλάδα άνεργη είναι. Γίνεται; Από παντού μπάζει το πράγμα.
- Και γίνονται όλα διαρκώς χειρότερα.
- Ναι. Άρα εδώ που φτάσαμε, είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα τώρα.
- Ο λαός έχει κάποιο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση;
- Ο λαός…Ε δε φταίει; Βλέπεις μια τετραετία δεν κάνει τίποτα. Πέτα τον και φέρε άλλον. Για παράδειγμα αυτό το « ψωμί και ελιά και Κώτσο βασιλιά» έπρεπε να μην υπάρχει. Έλα όμως που υπήρχε μέχρι πρότινος. Τώρα θα μου πεις ο Τσίπρας θα τα κάνει καλύτερα; Τι μπορεί να κάνει ο Τσίπρας έτσι πως τα βρήκε; Πώς να πολεμήσει όλο αυτό το σύστημα; Απλά αν δεν έβγαινε ο Τσίπρας, οι άλλοι θα υπογράφανε κι άλλο μνημόνιο, θα παίρνανε τα υπόλοιπα και θα μας έλεγαν πάρτα τώρα. Και αυτό που λένε τώρα για δημοψήφισμα για να πει ο λαός ναι ή όχι…Τι να πει ο λαός τώρα; Στα ψυχοφάρμακα θα τον ρίξουν το λαό. Ή θα φτάσουμε στο άλλο άκρο να γίνει καμιά εξέγερση και θα έχουμε άλλα. Θα έχουμε και θύματα. Δεν ξέρω αν βλέπεις ειδήσεις, αλλά η Ελλάδα έγινε ένα γκέτο από 150 φυλές. Και οι περισσότεροι, είναι αλλόθρησκοι. Δεν είναι δικοί μας. Ο πόλεμος δεν είναι μόνο οικονομικός. Είναι και θρησκευτικός. Δύσκολα. Τα παιδιά μας φεύγουν από την Ελλάδα και έχουμε άλλους. Δεν κατάλαβα για ποιο λόγο;
- Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με το τραγούδι;
- Δύσκολα είναι. Εκτός αν ξέρει μουσική, κάποιο όργανο, αλλά και πάλι θα δυσκολευτεί. Γιατί έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα, σαν να είναι λίγο κλειστό το κύκλωμα. Καλλιτέχνες γίνονται παρουσιαστές, διαφημιστές. Περνάει η δίμετρη, το μπούτι, δε βλέπω να περνάει η φωνή. Πιο πολύ η εμφάνιση παρά το ταλέντο. Και είναι λυπηρό. Παλιά δεν υπήρχε. Σου έλεγε ο επιχειρηματίας τραγουδάς; Μάλιστα. Κάνεις δεύτερες φωνές; Κάνω. Έχεις ρεπερτόριο; Μάλιστα. Κάτσε στο πάλκο. Αλλά δεν άκουγε ο πελάτης κακιά φωνή. Γι’ αυτό και πήγαιναν καλά τα μαγαζιά. Δούλευε όμως και ο καλλιτέχνης για τα μαγαζιά. Δεν ήταν τα μεροκάματα εκεί που πήγαν μετά την τηλεόραση. Χιλιάδες και εκατομμύρια. Πώς θα βγει ένα μαγαζί; Αν για παράδειγμα ένα μαγαζί έχει άνοιγμα 10.000€, πόσα πρέπει να πάρει για να πληρώσει και να βγει και το μαγαζί; Οπότε μοιραία, σε ένα σχήμα να μην πάει καλά, θα κλείσει. Γι’ αυτό και έκλεισαν όλα τα μαγαζιά. Έτσι δεν είναι; Χτυπήθηκε πολύ ο ελεύθερος επαγγελματίας. Υπάρχει και όλο αυτό το μπάχαλο με τους πολλούς δημοσίους υπαλλήλους. Θα σε ψηφίσω, αλλά βάλε από το πλάι 2-3 δικούς μου. Όλο αυτό το πράγμα ήταν ζημιογόνο. Τώρα, ο Θεός βοηθός μόνο να πούμε και πιστεύω ότι θα μας βοηθήσει. Δε μπορώ τίποτα άλλο να πω. Αλλά εγώ θέλω τα παιδιά μας να μείνουν στην Ελλάδα, να πολεμήσουν για την πατρίδα μας. Να μη φύγουν. Εκτός αν δεν αναγνωρίζεται εδώ το ταλέντο τους και πρέπει να πάνε κάπου αλλού.
- Δισκογραφικά ετοιμάζετε κάτι;
- Θέλω τώρα να κάνω μια δουλειά. Μου έχουν δώσει 4 τραγούδια πάρα πολύ καλά. Και θα βάλω και κάποια από τα παλαιότερα δικά μου. Αλλά βασικά μέσα στο πρόγραμμά μου είναι να κάνω ένα αφιέρωμα στους μεγάλους που έφυγαν. Στην Πόλυ Πάνου, στη Τζένη Βάνου, στο Στέλιο, στο Στράτο και στο Μανώλη. Να πω από 2-3 τραγουδάκια του καθενός τιμής ένεκεν.