Ο Μίμης Πλέσσας στο DNA of Arts!!!!!!!!!!!
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο.
Για τη συνέντευξη αυτή, δε μπορώ παρά να νιώθω τυχερός. Ένας άνθρωπος που έχει στιγματίσει με την παρουσία του τη μουσική ιστορία της Ελλάδας, που τα τραγούδια του τραγουδήθηκαν από όλους τους Έλληνες και ουσιαστικά διαμόρφωσε τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο. Ο κύριος Μίμης Πλέσσας, μας έκανε την τιμή να μας μιλήσει με αφορμή τις εμφανίσεις του στο Fix της Θεσσαλονίκης με το Γιάννη Πλούταρχο. Απολαύστε τον!
- Ας πούμε για αρχή δυο λόγια για τις δουλειές που παρουσιάσατε τη φετινή χρονιά.
- Δεν ξεκινάμε καλά. Γιατί για τις δουλειές αυτές, θα μπορώ να μιλήσω, μετά από αύριο το απόγευμα στις 18:30. Και αυτό μπορεί να σου φαίνεται παράξενο, αλλά σήμερα το βράδυ, θα μαζευτούμε ο Πλούταρχος, ο μαέστρος μου, ο παραγωγός μας και ο κουμπάρος του Πλούταρχου που γέννησε σήμερα. Καταλαβαίνεις δηλαδή, κάτω από τι γιορταστικό κλίμα, πρέπει να πούμε όχι που θα πάμε, αλλά πού δε θα πάμε! Αυτή τη στιγμή, είμαστε σκλάβοι της επιτυχίας μας. Ένα πρόγραμμα που έκανα με τον θαυμάσιο Τόλη Βοσκόπουλο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Baraonda στην Αθήνα, είχε τέτοια επιτυχία, που μας ζητάνε να σκλαβώσουμε όλες τις Δευτέρες, μέχρι του χρόνου τέτοια μέρα. Αυτό που κάναμε με τον Πλούταρχο στο Παλλάς, είχε τέτοια επιτυχία, που βρεθήκαμε να κάνουμε αυτές τις παραστάσεις στη συμπρωτεύουσα, στη νύφη του Βορρά. Και είχε τέτοια επιτυχία, που ούτε λίγο ούτε πολύ, μας ζητάνε να σκλαβώσουμε κάποιες από τις ημερομηνίες, που τις έχουμε ήδη δώσει το καλοκαίρι. Έτσι λοιπόν, συγχώρεσέ μου το ξεκίνημα, που δε μπορώ να σου πω παρά αύριο το απόγευμα, γιατί όλο αυτό ήταν ακριβώς, η σαφής δήλωσις, ενός ανθρώπου που έχει συνηθίσει, εάν τάξει κάτι, πρώτα να το κάνει και μετά αν είναι θα μπορέσει να ξεκουραστεί. Έχω λοιπόν ένα τέτοιο βαρύ πρόγραμμα, γιατί μέσα στο χρόνο που ακολουθεί, πρέπει να κάνω μιαν Αυστραλία, στην οποία θα διευθύνω τη Συμφωνική της Μελβούρνης, και αυτό είναι πολύ μεγάλη δικαίωση. Επίσης έναν Καναδά, όπου θα διευθύνω τη Συμφωνική του Τορόντο και τραγουδιστής θα είναι ο Al Bano, ο οποίος θα τραγουδήσει τα τραγούδια μας στα ελληνικά και στα ιταλικά. Με αυτά λοιπόν τα δύο, αν θέλεις, πράγματα που αναβοσβήνουν, και δε θα ήθελα να τα χάσω με τίποτα, θέλω να είμαι συνεπής και σε όλα τα πράγματα στα οποία σήμερα το βράδυ πριν φύγουμε θα δεσμευτούμε με τον Πλούταρχο και αύριο το απόγευμα θα με περιμένουν στο σπίτι μου, όλοι αυτοί στους οποίους χρωστάω μια πολύ σοβαρή απάντηση. Και θα τη δώσω!
- Από πού αντλείτε όλη αυτή την ενέργεια που έχετε;
- Από τη δική σας την αγάπη. Από την αγάπη των νέων. Και γιατί λέω των νέων; Γιατί, αν θέλεις, με τους ανθρώπους που καλομεγαλώσαμε, συμμεγαλώσαμε, περάσαμε από τις ίδιες τεράστιες αλλαγές που πέρασε αυτή η χώρα, παλέψαμε για τα ίδια πράγματα που ήταν η αξιοπρέπεια, η λευτεριά μας, η ρωμιοσύνη μας, η παράξενη και αιώνια περήφανη ελληνικότης μας. Σ’ αυτούς λοιπόν που μεγαλώσαμε μαζί, χαίρω να τους βλέπω να υπάρχουν, ή και αν δεν υπάρχουν, να νιώθω ότι το έργο τους δεν πήγε χαμένο. Σε σας όμως τους νέους, και ανάμεσα σ’ αυτούς, βάζω και την κόρη μου, η οποία είναι 16,5 ετών, εμείς χρωστάμε. Είναι απολύτως φυσικό λοιπόν, να θέλω αυτό το χρέος να το ξεπληρώσω. Και δεν ξέρω πώς. Γιατί η γενιά σας, έχει άλλο τρόπο συνεννόησης, άλλες ταχύτητες αφομοίωσης και τελείως άλλα ιδανικά. Όταν εσύ κι εγώ, λέμε τη λέξη κρίση, αλλιώς την αντιμετωπίζεις εσύ, αλλιώς εγώ. Και είμαι σίγουρος, ότι θα την αντιμετωπίζουν αλλιώς τα δικά σου τα παιδιά και τα δικά μου τα δισέγγονα. Σε μια τέτοια περίπτωση λοιπόν, ένας πατέρας, ένας παππούς, γιατί ο γιός μου που είναι 53 χρόνων, μου έχει χαρίσει 2 εγγόνια, και η εγγονή μου είναι μόλις 2 χρόνια μικρότερη από την κόρη μου. Μεταξύ τους έχουν μια γλώσσα. Τα δύο αδέρφια, μιλάνε μεταξύ τους με έναν τρόπο που πολλές φορές εγώ, ή δεν προφταίνω να καταλάβω, ή δεν θέλω να καταλάβω. Και από την άλλη μεριά, εγώ συνεννοούμαι με την εγγονή και τον εγγονό μου, πολύ καλύτερα από ό, τι συνεννοείται ο πατέρας τους. Φτάνει να θέλουμε όλοι το καλό των επιγόνων μας. Και η δική σας η γενιά παιδιά μου, είναι αυτή που θα κριθεί και θα κρίνει. Γιατί κάποια στιγμή, κάποιος σαν και μένα, ή κάποιος νεώτερός σας θα έρθει και θα σας κάνει την ερώτηση που κάνεις εσύ σε μένα. Τι έχεις να κάνεις από εδώ και πέρα; Για το καλό των επιγόνων μας! Κι εδώ θα ήθελα να τονίσω πως οι Έλληνες, είμαστε περιούσιος λαός. Γιατί από τη στιγμή που ξεχνάμε τις εγωκεντρικές ηλιθιότητες, παύουμε να λέμε εγώ και λέμε εμείς, τότε, αυτό το εμείς, είναι πάρα πολύ σπουδαίο, και θα μπορέσει να έρθει η στιγμή, που θα κάνει τις ελληνικές αλήθειες, γιατί δεν έχει μείνει και τίποτα που να μην το έχουν πει οι δικοί μας οι σοφοί, να είναι αυτές που θα οδηγούν την αξιοκρατία, την αξιοπρέπεια και το μέλλον του κόσμου!
- Θα θέλατε να κάνετε ένα σχόλιο για τη σημερινή πολιτική κατάσταση;
- Νομίζω ότι μιλάμε για σοβαρότερα πράγματα!
- Πόσο θεωρείτε ότι σας έχει βοηθήσει το γεγονός, ότι πέραν των μουσικών σας σπουδών, έχετε κάνει και λαμπρές σπουδές στο χώρο της Χημείας;
- Απόλυτα! Γιατί εκείνο που βοηθούσε τις τόλμες μου στην τέχνη, βασιζόταν επάνω στην επιστημονική μου αυστηρότητα. Και εκείνα που έκανα στην επιστήμη μου, πάρα πολλές φορές, βοηθήθηκαν από την τόλμη του καλλιτέχνη.
- Έχετε αναδείξει και βοηθήσει έναν τεράστιο αριθμό ερμηνευτών. Έχετε αντιμετωπίσει ποτέ το φαινόμενο της αχαριστίας;
- Θα μπορούσα να σου απαντήσω μονολεκτικά. Και να σου πω: Συ είπας. Από την άλλη όμως μεριά, εγώ δεν το έκανα για να μου χρωστάνε. Το έκανα, γιατί πίστευα ότι έχουν αρετές, που μπορεί να βοηθήσουν την τέχνη που υπηρετώ, ή την επιστήμη που υπηρετώ από το δικό τους μετερίζι. Όσοι από αυτούς το βοήθησαν, θα έχουν την αιώνια υποστήριξή μου. Όσοι από αυτούς, ξέχασαν ότι βοηθήθηκαν, ή που θα έχουν έναν ολόκληρο κόσμο να περιμένει τη συγγνώμη τους ή θα έρθει η στιγμή, όπου θα είναι κατώτεροι από αυτό που τους χαρίστηκε. Και αυτό όπως εσύ είπες, χαρίστηκε, α- χαρίστηκε, λέγεται αχαριστία.
- Εκτός από τραγούδια, έχετε συνθέσει και ορατόρια, όπερες…
- Είναι μοιραίο κάποια στιγμή, όταν νιώσεις την δύναμη, που αποκτάς από τα τραγούδια σου με τον καιρό, να τολμήσεις να τα ανεβάσεις ένα σκαλοπάτι. Δηλαδή, να τους δώσεις την ευκαιρία να αναμετρηθούν με τεράστια πρότυπα, που είναι όλων των ειδών οι μουσικές, όλων των αιώνων, ή τουλάχιστον αυτές που υπάρχουν σήμερα σαν αρχεία και είναι ηχογραφημένες. Όταν βρέθηκα δίπλα σε ένα κείμενο του Δημήτρη του Μπρούχου, που είναι Θεσσαλονικιός ποιητής, που αφεώρα στον Απόστολο Παύλο, με τη βοήθεια του Μητροπολίτη Βεροίας, κάναμε ένα συγκλονιστικό έργο, που βασίζεται όλο στις διδασκαλίες του Αποστόλου Παύλου. Επίσης, κάποια στιγμή, με έναν πολύ σοβαρό Αθηναίο, ή μάλλον Τήνιο ποιητή, κάναμε ένα ορατόριο για τον Κοσμά τον Αιτωλό, για τον Πατροκοσμά, τον Άγιο των σκλάβων. Η επιτυχία, ή αν θέλεις η αποδοχή αυτών, μας έδωσε φτερά και κάναμε για τη γενοκτονία των Ποντίων, κάναμε ένα πολύ μοντέρνο έργο που αφορά το μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Κάθε φορά, η επιτυχία του καθενός μας οδηγεί στο παρακάτω. Αν θέλεις να το θεωρήσεις πρώτη μετάδοση, σαν μια πρώτη είδηση, περιμένω να κατέβει ο Δημήτρης ο Μπρούχος στην Αθήνα, και μου φέρνει ένα καινούριο θέμα, το οποίο είναι συγκλονιστικό. Το θέμα δε θα στο αποκαλύψω, γιατί δε μου το απεκάλυψε. Μου είπε όμως, ότι είναι έτοιμο το έργο, για να ξεκινήσει η διαδικασία να το γράψουμε και να το παρουσιάσουμε.
- Αλλά μια άλλη μεγάλη αγάπη σας, είναι και η jazz μουσική.
- Ναι. Η μουσική jazz, τον προηγούμενο αιώνα, ήταν και αμφισβητούμενη και περιθωριοποιημένη. Έλα όμως, που με την αλλαγή του αιώνα, αυτό που χαρακτηρίζει τη μουσική jazz, που είναι ο αυτοσχεδιασμός, έγινε ένα απαραίτητο πλεονέκτημα των όσων μπορούν να αυτοσχεδιάζουν και στην κλασσική μουσική. Σήμερα, στον 21ο αιώνα, επιτέλους, υπάρχουν δυο κορυφές. Η μια είναι η κλασσική μουσική και η άλλη η jazz. Εγώ φταίω, που λόγω ηλικίας, δεν τις ξεχωρίζω, τις αγαπώ και τις δυο και τις υπηρετώ με κάθε σθένος.
- Όταν ξεκινούσατε, είχατε κάποια πρότυπα ή ακούσματα τα οποία σας ώθησαν στην ενασχόληση με τη μουσική;
- Η μητέρα μου, ήταν Κωνσταντινουπολίτισσα, και κάποτε μια εξαδέρφη της, νεαρότερη, ήρθε από την Πόλη στο σπίτι μας και κάθισε στο πιάνο της γιαγιάς μου και έπαιξε κάτι που για μένα τον εξάχρονο, μικρό Μίμη, ήταν συγκλονιστική εμπειρία. Την πλησίασα και τη ρώτησα: « Τι είναι αυτό που έπαιξες Κάκια;». Και μου είπε: « Κουρέλια.». Λέω: « Δηλαδή;». Μου λέει: « Έτσι τα λένε. Racks.» Και τι είναι τα κουρέλια; Είναι μια σειρά από μελωδίες, τις οποίες κουρδίζουμε τις πιανόλες, για να μπορούν και όταν οι μουσικοί έχουν άλλη δουλειά, να γυρίζουν ένα πεντάλ σαν αυτί, κάτι ρολούς με κάτι αγκάθια και τα πιάνα να παίζουν αυτά τα κουρέλια. Εμένα αυτά τα racks, μου έκαναν μια πολύ ωραία κουρελού, που ακόμα όταν θέλω να ξαπλώσω την απλώνω και θυμάμαι τη ζωντάνια που είχαν οι ρυθμοί, τον τρόπο που αυτοσχεδίαζε σε κάθε θέμα. Όταν αργότερα ασχολήθηκα σοβαρότερα, έμαθα ότι πολλά μεγάλα έργα Αμερικανών συνθετών, είναι βασισμένα πάνω σε αυτά τα τότε κουρέλια.
- Νιώθετε πλήρης και ευτυχισμένος, μετά από τόσες διεθνείς διακρίσεις και τόση αγάπη που εισπράξατε;
- Τώρα θες να φανώ εγώ αχάριστος και να πω όχι; ( γέλια). Κοίταξε, ειλικρινά, το μόνο που σκέφτομαι είναι αν θα μπορώ εγώ με τις δυνάμεις μου να φανώ άξιος μιας τόσης δικαίωσης. Και αυτό με κάνει να δουλεύω λίγο παραπάνω, να τρέχω πιο πολύ από ό, τι μου επιτρέπει η φυσική μου ηλικία και να μην κουράζομαι.
- Θα θέλατε να συμπληρώσετε κάτι άλλο πριν κλείσουμε;
- Να ξαναβρεθούμε και να έχω τις ίδιες αντιλήψεις και τις ίδιες απόψεις που σημαίνει ότι θα δικαιώνονται οι ακραίες θέσεις μου. Σ’ ευχαριστώ πολύ αγόρι μου!
- Εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ!