Η Τζέσυ Παπουτσή στο DNA of Arts!!!!!!
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο.
Η μεγάλη θεατρική επιτυχία της φετινής χρονιάς, το έργο των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου « Οι Φόνισσες της Παπαδιαμάντη», ήρθε επιτέλους και στη Θεσσαλονίκη, για να προσφέρει άφθονο γέλιο αλλά και στιγμές συγκίνησης. Μια από τις πρωταγωνίστριες του ομολογουμένως πολύ δυνατού θιάσου, η κυρία Τζέσυ Παπουτσή, μια από τις καλύτερες ηθοποιούς μας και ένας σπάνιας ευγένειας και καλοσύνης άνθρωπος, μου έκανε την τιμή να μας μιλήσει. Απολαύστε την…
- Ας πούμε δυο λόγια για τις Φόνισσες, όπου σας απολαμβάνουμε φέτος.
- Η παράσταση αυτή, είναι ένα έργο που έχει απ’ όλα. Δηλαδή, έχει πολύ γέλιο, έχει και στιγμές συγκινητικές και επανέρχεται το γέλιο, γιατί το έχει πολύ ανάγκη ο κόσμος. Είναι μια πολύ αγαπημένη παράσταση. Ένα έργο που έγραψαν οι Ρήγας- Αποστόλου « Οι Φόνισσες της Παπαδιαμάντη», το σκηνοθέτησε ο κύριος Αλέξανδρος Ρήγας και το αγαπάμε πραγματικά πάρα πολύ, γιατί είναι πολύ προχωρημένο. Είμαστε 8 γυναίκες και ένας άντρας. Η Θεσσαλονίκη, είναι ένα κοινό που τα χάσαμε, γιατί πραγματικά μας αγκάλιασαν με πολλή αγάπη και οι αντιδράσεις τους στην παράσταση, ήταν πολύ καλές. Δηλαδή, έπιαναν και την παραμικρή λεπτομέρεια, κάτι που δεν το είχαμε συνηθίσει έτσι. Είναι κάτι που μας ευχαρίστησε ιδιαίτερα. Κι εγώ που δουλεύω τόσα χρόνια…Αυτή η ζεστασιά που έχει ο κόσμος, μας άρεσε πάρα πολύ!
- Θα μπορούσατε να καταλάβετε την ψυχολογία μια φόνισσας και να τη δικαιολογήσετε για την πράξη της;
- Κοίταξε, τώρα που έχω μπει στο τριπάκι, ναι, θα μπορούσα να τη δικαιολογήσω. Για κάποιο λόγο που θα το έκανε. Γιατί το λέει και στο έργο, ότι πολλές φορές, αυτοί που σκοτώσαμε έπρεπε να ήταν στη φυλακή, όχι εμείς που τους σκοτώσαμε. Γιατί, υπάρχουν και περιπτώσεις εξαιρέσεων, που βλέπουμε στα δικαστήρια, που υπάρχει μια αθώωση, η οποία τελικά είναι σωστή. Αλλά αυτό δε μπορούμε να το κρίνουμε εμείς, διότι δεν είναι η δουλειά μας, κατάλαβες; Πάντως, το να αφαιρέσεις τη ζωή κάποιου ανθρώπου, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Και δεν είναι επιτρεπτό, με την έννοια ότι μόνο ο Θεός, μπορεί να αφαιρέσει ζωή. Επίσης, κάπου αλλού είπα, ότι θέλει μεγάλη δύναμη, για να είσαι αυτόχειρ, για να αυτοκτονήσεις. Μεγάλη δύναμη! Αλλά είναι όλα σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, με κάποιο δεδομένο που σου έχει τύχει. Είναι σοβαρό θέμα. Το σοβαρότερο θα έλεγα.
- Ένα άλλο πολύ σοβαρό θέμα που έχει να κάνει και με τη Μανουσώ Μαρκογιαννάκη, το ρόλο σας, είναι και η εμπλοκή των νέων με τη μάστιγα των ναρκωτικών.
- Αυτό ναι. Είναι πολύ σοβαρό θέμα και γι’ αυτό εγώ λέω ως Μανουσώ Μαρκογιαννάκη, ότι δε μετάνιωσα που σκότωσα τον ντίλερ. Αυτή η γυναίκα, έχασε το παιδί της και τον άντρα της, δεν ήξερε τι άλλο να κάνει και ασχολήθηκε με ένα χωραφάκι που είχαν και καλλιεργούσε χασίς. Γιατί ο άντρας της άφησε πολλά χρέη. Τη βρήκε ένας ντίλερ που την εκβίαζε και την έκλεβε αλλά δεν την ένοιαζε. Για ένα πράγμα τον είχε παρακαλέσει. Γι’ αυτό λέω ότι οι άνθρωποι, σε οποιαδήποτε σχέση, εργασίας, φιλίας, ερωτική, καθημερινή, πρέπει να είναι εντάξει! Όταν δίνεις το λόγο σου ή όταν φέρεσαι σε κάποιον όπως φέρεσαι, πρέπει και αυτός να σου φερθεί ανάλογα και να κρατήσει το λόγο του. Είναι δεδομένο αυτό. Λοιπόν, αυτή το μόνο που τον παρακάλεσε, επειδή ντρεπόταν όντως για αυτό που έκανε, ήταν να μην πουλάει χασίσι στα παιδιά. Όχι ότι στους μεγάλους, είναι καλό, αλλά οι μεγάλοι μπορούν να κρίνουν. Το παιδί ακόμα δεν ξέρει. Δεν τον τήρησε αυτός και εγώ τον σκότωσα στην πλατεία του χωριού. Αυτό πιστεύω ότι σαν πράξη, όχι για να δικαιώσω τον εαυτό μου στο έργο προς Θεού, αλλά το να πουλάς ναρκωτικά και να λες όχι σε παιδιά, είναι μια ευαισθησία. Θα μου πεις αν δε μπορείς να ζήσεις αλλιώς, πήγαινε σφουγγάρισε σκαλιά και ζήσε! Ε, έργο είναι, δεν είπαμε ότι είναι η πραγματικότητα! ( γέλια). Θέλω να πω σε όλα τα παιδιά του κόσμου και σε όλους τους μεγάλους, ότι αφού βλέπουν ότι είναι μια καταστροφή του ίδιου τους του εαυτού ας απομακρυνθούν από αυτό. Θέλει δύναμη να το ξεπεράσεις, αλλά αξίζει. Μετά θα δεις πόσα ωραία πράγματα έχει η ζωή, που δεν τα χαίρεσαι και δεν τα βλέπεις και δεν τα αισθάνεσαι. Και είναι κρίμα! ΜΑΚΡΙΑ λοιπόν από τα ναρκωτικά! ΜΑΚΡΙΑ! ΜΑΚΡΙΑ! ΜΑΚΡΙΑ!
- Συμφωνείτε με την άποψη, ότι το γέλιο λειτουργεί ως μορφή ψυχοθεραπείας, ειδικά σε καιρούς δύσκολους και σε κρίσεις;
- Πάντα! Κοίταξε, το γέλιο, κάνει καλό στον άνθρωπο που γελάει πρώτα και ύστερα στους άλλους. Γιατί το να έχεις καλή αύρα, βοηθάει πρώτα εσένα και μετά τους άλλους. Ύστερα, με τα μούτρα, δε λύνονται τα προβλήματα. Μου λένε πολλές φορές: « Ρε Τζέσυ, γελάς συνέχεια. Εσύ δεν έχεις προβλήματα;». Έχω και πολλά. Αλλά αν ήμουν μουτρωμένη θα γινόταν τίποτα; Ενώ αν είσαι ευχάριστος, αφού αποφασίσεις να κάνεις κάτι, κάντο κανονικά. Δηλαδή, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Απλώς δυσκολεύει τα πράγματα περισσότερο το να είμαστε έτσι.
- Θα θέλατε να ξαναπαίξετε δράμα;
- Έχω κάνει πολλές φορές. Με ενδιαφέρει. Ξέρεις τι γίνεται; Πολλές φορές με ρωτάνε μα πώς συγκινείστε, πώς κλαίτε στη σκηνή. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνεις τον κόσμο να κλάψει, από το να γελάσει. Και εμείς που λέμε ότι είμαστε κωμικοί ηθοποιοί, αν και δε μ’ αρέσει εμένα η ταμπέλα, γιατί όλα πρέπει να μπορεί να τα κάνει ο ηθοποιός, είναι πολύ πιο κοντά σε μένα, το να μη γελάνε. Θα έκανα, γιατί η ευαισθησία αυτού που γελάει, είναι μεγαλύτερη. Όταν ακούς το έργο και τα λόγια που λες, δεν έχεις παρά να συγκινηθείς. Όταν είσαι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις, παρακολουθείς το έργο και μετά το ρόλο σου, έρχεται από μόνο του. Δε χρειάζεται να βάλεις κάποια προσπάθεια. Και αυτό είναι το καλό βέβαια. Ύστερα, καλό είναι να κάνουμε πράγματα που μας δυσκολεύουν πιο πολύ, από το να κάνουμε πράγματα εύκολα. Για μένα το λέω.
- Είναι πιο ψυχοφθόρο για σας να κάνετε έναν δραματικό ρόλο;
- Ναι, γιατί πρέπει να συγκεντρωθείς πολύ εκείνη τη στιγμή και να βγάλεις όλα σου τα εσώψυχα με την καλή έννοια. Δηλαδή, να είσαι απόλυτος σε αυτό που κάνεις. Αλλά μου αρέσει. Η προσπάθεια η καθημερινή μ’ αρέσει. Το άλλο είναι πολύ καλό, αλλά πολύ πιο εύκολο. Όχι πάντα. Όλο το έργο είναι δύσκολο, αλλά εγώ μιλάω πάντα για μένα, για το δικό μου το ρόλο. Είμαι πολύ ευχαριστημένη, τον αγαπώ. Όλους μου τους ρόλους τους αγαπώ, αλλά αυτόν τον αγαπώ πολύ.
- Πώς προσεγγίζετε ένα ρόλο;
- Παίρνοντας το έργο, το διαβάζω όλο, χωρίς να κοιτάξω καν ποιος είναι ο ρόλος. Γιατί με ενδιαφέρει το έργο. Μετά βλέπω το ρόλο. Δεν έχω πει ποτέ όχι στη ζωή μου γιατί ξέρεις τι μ’ αρέσει; Αυτό που μου συμβαίνει κάθε χρόνο ή και δυο φορές το χρόνο. Που δεν ξέρω τι θα μου προτείνουν να παίξω. Και αυτό είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από το να πεις, θα παίξω το δερμάτινο σακάκι ή το τραπέζι. ( γέλια). Αυτό με εξιτάρει. Και το θεωρώ…
- Τη γοητεία του επαγγέλματός σας...
- Ε ναι. Γιατί μπορεί να πεις θέλω τον τάδε ρόλο και να μην τον παίξω ποτέ. Γιατί να το πω και να στενοχωρηθώ; ( γέλια).
- Υπάρχει κάτι που σας πικραίνει στο επάγγελμά σας;
- Η αχαριστία! Πάρα πολύ! Μέχρι που γίνομαι άλλη Τζέσυ. Δεν κάνω ποτέ στη ζωή μου κάτι, ζητώντας να μου το ανταποδώσουν. Το κάνω επειδή γουστάρω, επειδή μ’ αρέσει και θέλω πάντα να είμαι έτσι, γιατί ευχαριστεί εμένα πρώτα. Δε θέλω να είναι ο άλλος αχάριστος. Ας μη μου πει ποτέ τίποτα, αλλά όχι να είναι αχάριστος. Το συγχωρώ βέβαια, γιατί είμαι πολύ πιστός άνθρωπος και προσπαθώ να το κάνω, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο! Όχι μόνο στη δουλειά μας, γενικά. Αλλά στη δουλειά μας ακόμα περισσότερο.
- Έχετε αντιμετωπίσει τέτοια φαινόμενα ποτέ;
- Όχι! Όχι ιδιαίτερα. Εγώ ξέρω να βάζω τα πράγματα στη θέση τους. Έχω τόσα ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω, με κυριότερο τη δουλειά που είσαι τόσες ώρες μέσα. Αλλά μπορείς να τα τακτοποιήσεις όλα. Αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση και θέληση.
- Αισθάνεστε γεμάτη μετά από τα τόσα χρόνια της διαδρομής σας στο θέατρο;
- Ναι, είμαι πολύ χορτάτη ηθοποιός. Κατ’ αρχάς, δούλεψα 17 χρόνια στο Εθνικό και 3 τώρα τελευταία 20. Έπαιξα με ηθοποιούς που δεν υπάρχουν πια και ήταν σπουδαίοι καλλιτέχνες, σκηνοθέτες…Έπαιξα σε όλα τα θέατρα. Και μετά στο Ελεύθερο, ήρθαν πολύ ωραία τα πράγματα, τόσο που δεν το περίμενα. Δόξα τω Θεώ. Είμαι πολύ χορτασμένη. Ξέρει τι γίνεται; Αγαπώ πάρα πολύ αυτό που κάνω! Πάντα το λέω, ότι ακόμα και αν πέθαινα και ξαναγεννιόμουν, πάλι ηθοποιός θα ήθελα να γίνω. Σέβομαι τη δουλειά και την αγαπώ. Και δουλεύω 40 χρόνια! Από το 1974 νομίζω. Μου λέει μια κυρία προχθές που περίμενε έξω, πιάνοντάς μου το χέρι: « Έτσι να μείνεις πάντα!». Λέω: « Τώρα γέρασα, δεν αλλάζω!». Προσπάθησα κι εγώ γι’ αυτό, αλλά χαίρομαι πολύ που το βλέπει και το αναγνωρίζει ο κόσμος. Αυτό είναι η μεγαλύτερη πληρωμή, αλήθεια σου λέω! Δόξα τω Θεώ! Είσαι πολύ γλυκός και εύχομαι όλες οι δουλειές σου, ο, τι και αν κάνεις, να πάνε καλά. Να είσαι γερός, ευλογημένος! Σε όλο τον κόσμο εύχομαι, έτσι να αγαπάμε πιο πολύ ο ένας τον άλλον. Ξέρεις πόσο βοηθάει; Δεν είναι λόγια. Εγώ το κάνω με το παράδειγμα της ζωής μου! Ακόμα και αυτούς που μας έχουν βλάψει! Δεν πειράζει! Θα τους δώσουμε ένα μάθημα. Γιατί με τον τρόπο μας, είναι πολύ πιο εύκολα από τα λόγια. Από το να σου πω πχ μη φοράς μαύρο, αλλά μπλε ή πράσινο. Ενώ όταν το δείχνεις με τον τρόπο της ζωής σου, νομίζω ότι είναι πολύ πιο εύκολο.
- Θα σας ενδιέφερε η ενασχόληση με την πολιτική;
- Α ποτέ!
- Σας έχουν γίνει σχετικές προτάσεις;
- Πολλές φορές, αλλά πρώτον δεν ξέρω. Για να ασχοληθώ με κάτι, πρέπει να το γνωρίζω. Και πολλές φορές σε εκπομπές, λέω μη με φωνάζετε και με ρωτάτε πολιτικά. Και μου λένε δε θέλεις να πεις. Λέω δεν ξέρω, δεν έχω ασχοληθεί. Καλώς ή κακώς. Κακώς μάλλον. Ξέρω πολύ βασικά πράγματα. Αλλά δε θα με ενδιέφερε. Αυτό πρέπει να το κάνεις και να είσαι αφοσιωμένος. Δε μπορώ. Δεν ξέρω κιόλας. ( γέλια).
- Υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο για το επόμενο διάστημα;
- Όχι, αν τελειώσουμε από εδώ, γύρω στις 11 Μαΐου, όπως μας έχουν πει, θα πάει το έργο περιοδεία. Από εκεί και πέρα, είναι ακόμα πολύ νωρίς. Δεν προλάβαμε να σκεφτούμε. ( γέλια). Πρώτα ο Θεός, κάτι θα υπάρχει. Ίσως και με το έργο. Θα δούμε, δε μας έχουν πει κάτι ακόμα.
- Ούτε για το αν συνεχιστεί του χρόνου στην Αθήνα;
- Λογικά ναι. Αλλά δεν το έχουμε θέσει επί τάπητος, γιατί προηγήθηκε η Θεσσαλονίκη, που ήταν πιο επείγον θέμα και το έχουμε λιγάκι αφήσει. Αλλά νομίζω πως μετά από τέτοια αποδοχή, μάλλον θα γίνει.
- Όνειρα κάνετε;
- Πάντα. Δε λένε dum spiro spero; Εφόσον ζω ελπίζω. Αν δεν κάνεις όνειρα, δε ζεις. Και ας μη γίνουν ποτέ. Ο άνθρωπος το έχει ανάγκη. Λες θα πάω εκεί ταξίδι σε 15 μέρες. Θα κάνουμε αυτό, θα κάνουμε εκείνο. Και ας μη γίνει. Αλλά εσύ ζεις συζητώντας, αυτό που μπορεί να σου συμβεί. Και αν σου συμβεί, είναι ακόμα καλύτερα. ( γέλια).
