Η Σόνια Θεοδωρίδου στο DNA of Arts!!!!!!
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο.
Μια από τις ομορφότερες στιγμές που έζησα, ήταν η συνέντευξη αυτή. Όταν μια γυναίκα διεθνούς φήμης με τέτοια τεράστια καριέρα, αποδέχεται την πρόταση να μας μιλήσει, δε μπορεί παρά να νιώθουμε ευτυχισμένοι και περήφανοι. Την ευχαριστώ πολύ καθώς και το σύζυγό της κύριο Θεόδωρο Ορφανίδη για τη συμμετοχή του στη συζήτησή μας. Απολάυστε την κυρία Σόνια Θεοδωρίδου!!!!
- Ποια ήταν τα πρώτα μουσικά ακούσματα της παιδικής σας ηλικίας;
- Βασικά, ήταν απ’ όλα! Ό, τι ακούν όλα τα παιδιά! Στη Βέροια που γεννήθηκα, από ποντιακά, που είμαι Πόντια, θρακιώτικα, όχι βαριά λαϊκά, γιατί οι γονείς μου δεν ήταν του σκυλάδικου, αν και κάτω από το σπίτι μας υπήρχε ένα σκυλάδικο! Αυτά ήταν τα ακούσματά μου. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, τέτοια πράγματα!
- Έχετε δηλώσει ότι στην καριέρα σας επηρεαστήκατε πολύ από τη Μαρία Κάλλας!
- Ναι! Γιατί την άκουσα τελείως τυχαία στο ραδιόφωνο, μικρή και θυμάμαι ότι έλεγα « Εγώ έτσι θέλω να γίνω!». Βέβαια, δεν είχα ιδέα τι με περίμενε και πόσο δύσκολο ήταν αυτό, αλλά νομίζω ότι κατά κάποιον τρόπο, γεννήθηκα έτοιμη γι’ αυτό!
- Αναφέρατε σε κάποια συνέντευξή σας ότι ξεχωρίζατε ως παιδί. Πώς το εννοείτε; Λόγω του ταλέντου και των καλλιτεχνικών σας ανησυχιών;
- Θα σας πω! Δεν ξεχώριζα λόγω του ταλέντου, γιατί έτσι κι αλλιώς έπαιζα ακορντεόν και τέτοια, απλώς ήμουν αυτό που δεν κολλούσε πολύ εύκολα, ήμουν αλλιώς! Ήμουν απομονωμένη κατά κάποιον τρόπο θα έλεγα! Αν και έκανα παρέες, δεν ταυτιζόμουν με τα υπόλοιπα. Ένιωθα μοναξιά σαν παιδί!
- Έπαιξαν ρόλο οι πολιτικές πεποιθήσεις του πατέρα σας;
- Οι πολιτικές πεποιθήσεις του πατέρα μου…Τότε εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο βαθιά μπορεί αυτό να επηρεάσει την κοινωνία που ζούμε, αλλά ο πατέρας μου ήταν ένας πάρα πολύ αγαπητός άνθρωπος, που αγαπιόταν πάρα πολύ και από τους αριστερούς και από τους δεξιούς, λόγω της καλοσύνης και της μεγαλοκαρδίας και ανθρωπιάς που είχε! Ρόλο έπαιξε, ότι οι αναζητήσεις μου ήταν πέρα από αυτό που συναντούσα καθημερινά στο σχολείο, στους καθηγητές μου. Γι’ αυτό ένιωθα μοναξιά και ιδιαιτερότητα! Ήθελα να γίνω κάτι πάνω από αυτό που ίσως όριζαν οι συνθήκες να γίνω!
- Ποια είναι η σχέση σας με το κοινό;
- Πολύ αγαπητή! Ο κόσμος με αγαπάει και αγαπάω κι εγώ άλλο τόσο τον κόσμο! Νομίζω ότι έχω σπάσει αρκετά τα στεγανά του πώς πρέπει να είναι μια τραγουδίστρια της όπερας και ποια εικόνα πρέπει να έχει μια τραγουδίστρια της όπερας. Γιατί τελικά, εγώ θεωρώ ότι είναι πολύ λάθος η εικόνα μιας τραγουδίστριας με τα νύχια τα μακριά και τις τουαλέτες κλπ. Στη ζωή μας είμαστε καθημερινοί άνθρωποι και έχουμε τις ίδιες δυσκολίες όπως καθένας, να μην πω και περισσότερες κάποιες φορές!
- Τις κριτικές τις λαμβάνετε υπόψη σας;
- Ναι! Διαβάζω τα πάντα! Και τα καλοπροαίρετα και τα κακοπροαίρετα! Αλλά η καλύτερη κριτικός του εαυτού μου είμαι εγώ γιατί ξέρω πολύ καλά! Ξέρουμε όμως ότι πολλά πράγματα είναι στημένα! Υπάρχουν πολλές εμπάθειες στην Ελλάδα! Ανάλογα σε ποια κλίκα ανήκεις, θα σε παινέψουν ή δε θα σε παινέψουν. Οπότε, ξέρω καλά που βρίσκομαι!
- Θεωρείτε ότι στη χώρα μας υπάρχουν οι αναγκαίες υποδομές για να κάνει κάποιος σπουδές πάνω στο λυρικό τραγούδι;
- Νομίζω ότι αρχίζουν κάπως και καλυτερεύουν τα πράγματα. Όμως, υπάρχει μια γενική έλλειψη παιδείας! Αν από το σχολείο, από μικρός, δεν εκπαιδευτείς σε αυτά, εάν στην καθημερινότητά σου δεν έχεις επαφή με αυτή τη μουσική, τότε είναι απλώς ένα είδος μουσειακό θα έλεγα! Που το καλλιεργείς γιατί είναι της μόδας, σου είπαν ότι πρέπει να πας στο Μέγαρο. Οπότε θα στεκόμουνα στην παιδεία και γενικότερα να υπάρχει περισσότερη και αμεσότερη επαφή με αυτή τη μουσική! Και γενικότερα με τη μουσική! Είμαι όμως υπερήφανη να βλέπω ότι υπάρχουν μουσικά σχολεία, μουσικά γυμνάσια, ότι υπάρχει ωραία παραδοσιακή μουσική, ότι βγαίνουν καινούριες φωνές. Τώρα παρακολουθώ το The Voice και βρίσκω ότι έχουμε πολύ ωραίες φωνές! Απλώς, θέλει πιο πολύ δουλειά και οργάνωση από την πολιτεία και λείπει εντελώς αυτό!
- Μιλήστε μου για την δισκογραφική σας εταιρία τη The humans voice.
- Το 2010, κάναμε με τον σύζυγό μου την ορχήστρα μας που λέγεται Orchestra Mobile, και μέσα από αυτό, γεννήθηκε η ανάγκη των ηχογραφήσεων. Έτσι είπαμε να κάνουμε και τη δισκογραφική εταιρία, που σκοπό της έχει την προβολή της ελληνικής λόγιας μουσικής αλλά και περαιτέρω νέων καλλιτεχνών. Έτσι κάνουμε τώρα events, κάνουμε εκδόσεις. Είναι μια πολύ όμορφη δουλειά! κ. Ορφανίδης: η ορχήστρα μας αποτελείται από πάρα πολλούς μουσικούς ανά τον κόσμο και κοινωνεί την ελληνική λόγια μουσική. Από τον Τσιτσάνη, τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι μέχρι τον Γιάννη Κωνσταντινίδη και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. κ. Θεοδωρίδου: Το ωραίο είναι ακριβώς ότι παίζουν μουσικοί από όλο τον κόσμο. Από Ισραήλ, από Ισπανία, από Τουρκία. Έχουμε μουσικούς πυρήνες παντού. Και στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στο Ισραήλ, στο Άμστερνταμ, στις Βρυξέλλες. Η mobile είναι παντού διασκορπισμένη, γι’ αυτό άλλωστε λέγεται και έτσι και κάνουμε έναν μεγάλο αγώνα χωρίς φυσικά τη βοήθεια του κράτους.
- Περνάτε μεγάλο διάστημα του έτους στο Βερολίνο.
- Στο εξωτερικό γενικότερα! Απλώς τώρα είμαστε εδώ, γιατί είχαμε ένα ατύχημα με την αδερφή μου και βρίσκεται 9 μήνες στην εντατική του ΚΑΤ και όπως καταλαβαίνετε, είμαστε εδώ για να είμαστε κοντά της.
- Πώς είναι η ζωή στο εξωτερικό;
- Δύσκολη! Είναι σκληρή! Από την άποψη του ότι αυτό που βλέπουμε τώρα, το ζεστό, το ανθρώπινο, η ζεστασιά του Έλληνα δεν υπάρχει! Είμαστε ξένοι! Όμως, έχει και ευκολίες! Στην καθημερινότητά σου, δε ζορίζεσαι τόσο πολύ γραφειοκρατικά κλπ. Αλλά είναι μια ζωή πολύ μονήρης! Κάθε φορά ξέρεις και σου υπενθυμίζει ότι δεν ανήκεις εκεί! Εγώ σίγουρα, μπορώ να ζήσω παντού. Όπου και να με βάλεις. Απλώς και εγώ και ο σύζυγός μου, είμαστε βαθιά Έλληνες! Η πατρίδα μας είναι κάτι που κουβαλάμε στην καρδιά μας και μας λείπει σίγουρα.
- Θα ήθελα το σχόλιό σας για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα.
- Πιο πολύ ανησυχώ για το πώς βαδίζουμε πνευματικά, από το πώς βαδίζουμε οικονομικά. Γιατί νομίζω ότι η αληθινή κατάρρευση από εκεί θα έρθει! Αυτό πιστεύω. Λυπάμαι για τον κόσμο που δεν έχει πολλές φορές τα απαραίτητα, αλλά επειδή η Ελλάδα έχει βιώσει πολλές φορές τέτοιες καταστάσεις, νομίζω ότι αυτό θα ξεπεραστεί. Αυτό που με στενοχωρεί, είναι η πνευματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
- Αναφέρεστε στην έλλειψη παιδείας;
- Έλλειψη παιδείας, η γλώσσα έχει κομματιαστεί. Ανοίγεις την τηλεόραση και λες τώρα τι βλέπω; Τι μπορώ να μάθω από αυτό; Η κατάργηση δε της Δημόσιας τηλεόρασης, τα έκανε ακόμα χειρότερα. Όλα αυτά με λυπούν και με ανησυχούν!
- Ως άνθρωπος, είστε αισιόδοξη;
- Ναι. Πιστεύω στο καλό και στα νέα παιδιά ειδικά. Η κάθε νέα γενιά θα φέρει κάτι καλύτερο! Αλλά σε αυτή την κατάσταση, βλέπεις ότι δεν είναι το καλό που ευημερεί, αλλά το κακό. Δεν είναι δική μου απαισιόδοξη στάση, αλλά μια πραγματικότητα την οποία τη βλέπουμε. Δε θυμάμαι μια μέρα στον κόσμο, που να μην έχει γίνει πόλεμος, ή μια καταστροφή, ή να μην έχουν σκοτωθεί άνθρωποι! Δείτε τι γίνεται στην Ουκρανία. Σκοτώνονται αδέρφια μεταξύ τους! Είναι φρικώδες αυτό!
- Ζώντας στο εξωτερικό, έχετε βιώσει μια αρνητική αντιμετώπιση των Ελλήνων συνεπεία της κρίσης;
- Το βιώνω! Ειδικά στη Γερμανία, ήταν για ένα διάστημα πάρα πολύ έντονο αυτό. Όχι μόνο στις εφημερίδες, αλλά και στην Όπερα και στους συναδέλφους μου. Όταν πηγαίναμε και λέγαμε ότι είμαστε Έλληνες, έβλεπες ένα ειρωνικό χαμόγελο. Αλλά και οι ίδιοι οι Έλληνες έλεγαν καλύτερα να μη λέμε ότι είμαστε Έλληνες. Αυτό είναι το χειρότερο! Αλλά επειδή και η Ιταλία και η Ισπανία και η Πορτογαλία περνούν κρίση, αποδείχτηκε ότι δεν είμαστε οι μόνοι « τεμπέληδες». Καταρρίφθηκε αυτό!
- Τι θα λέγατε σε ένα νέο παιδί που θα ήθελε να ακολουθήσει τα βήματά σας και να ασχοληθεί με το χώρο αυτό;
- Θα του έλεγα ότι, οτιδήποτε και να αποφασίσει να κάνει, ακόμα και το δρόμο να καθαρίζει κάποιος και να πλένει πιάτα, πρέπει να είναι ο καλύτερος και να το αγαπά! Διότι μόνο μέσα από τη διαδικασία της αγάπης και της απόλυτης αφοσίωσης, μπορείς να καταφέρεις κάτι στη ζωή σου πρώτον. Δεύτερον, δε μπορείς να κάνεις ένα επάγγελμα που δεν το θέλεις, θα αρρωστήσεις! Φανταστείτε έναν άνθρωπο να ξυπνάει το πρωί και να λέει « Ωχ τώρα..!» και να πάει σε ένα μέρος που μισεί. Και να μη θέλει να το κάνει. Άρα, αυτό που έχω σαν μοναδική συμβουλή, είναι, να ακολουθεί ο καθένας ό, τι τον κάνει ευτυχισμένο και ό, τι αγαπά. Χωρίς να σκεφτεί αν από αυτό το πράγμα θα βγάλει χρήματα ή όχι. Κι εγώ πιστεύω ακράδαντα, ότι αν ένα πράγμα το αγαπάς, θα σου φέρει και χρήματα, δε μπορεί! Θα κάνεις το καλύτερο γ’ αυτό. Είναι για μένα φυσικό νόμος αυτό.
- Εσείς στο ξεκίνημά σας, είχατε κάποια πρότυπα; Θαυμάζατε κάποιες προσωπικότητες;
- Κοιτάξτε. Εγώ ήμουν ένα παιδί της επαρχίας. Ξεκίνησα από τη Βέροια. Ήμουν πολύ αθώα και αφελής. Στη ζωή μου βρέθηκαν άνθρωποι, οι οποίοι ήταν παράδειγμα για μένα. Ένας από αυτούς που με σημάδεψε, ήταν ο Χρήστος ο Λαμπράκης, αλλά και ο Μάνος ο Χατζιδάκις! Μετά, είχα σπουδαίους δασκάλους. Είχα τη Ντόρα τη Μπακοπούλου στο πιάνο. Που με πήρε, με αγκάλιασε, με φρόντιζε, με έβαζε στο σπίτι της να μελετάω. Μέσα στο σπίτι της γνώρισα σπουδαίο κόσμο, την ίδια πως μελετούσε. Ήταν μαγικά! Αργότερα, τη δασκάλα μου τη Βέρα Ρόζα, που είναι ένας μύθος στο χώρου του τραγουδιού. Και να σου πω και κάτι; Η ανάγκη μου ήταν πάντα να συναναστρέφομαι με ανθρώπους καλλιεργημένους. Όχι γνωστούς, όχι πλούσιους, ανθρώπους που είχαν κάτι να με διδάξουν. Όπως ένας γέρος στα Ανώγεια, στην Κρήτη, όπως ο πατήρ Δαβίδ εδώ στη Θεσσαλονίκη, τον οποίο θεωρώ πολύ σπουδαίο παπά. Αν και εγώ δεν είμαι και πολύ της Εκκλησίας. Αυτό. Πρότυπό μου εντός εισαγωγικών, μπορεί να είναι και ο γιός μου, που είναι 22 χρόνων, και τον παρατηρώ πώς συμπεριφέρεται στη ζωή του, τι αρχές έχει σαν νέος άνθρωπος. Λαχταράω να μάθω και να καλυτερεύω τη ζωή μου ακόμα. Βέβαια, υπήρχαν και άνθρωποι, όπως σου ανέφερα πριν, που με σημάδεψαν. Με τη στάση τους, με τη ζωή τους, με τη συμπεριφορά τους, με τα λόγια τους.
- Τι θυμάστε από το Μάνο Χατζιδάκι;
- Ό, τι ήταν η μουσική του, ήταν ο Μάνος! Υπάρχουν μνήμες οπτικές, ακουστικές και οσμής. Θυμάμαι την κολόνια του, το βήμα του στο Τρίτο Πρόγραμμα όταν περνούσε, την αύρα του. Είχε μεγάλη ακτινοβολία. Ο λόγος του συμβόλαιο. Είχε ποιότητα. Μεγάλη αγάπη για τη μουσική και αγκάλιαζε νέους ανθρώπους.
- Λείπουν οι πνευματικοί άνθρωποι σήμερα;
- Φυσικά, διότι αγαπητέ μου δεν υπάρχει κάποιος που θα βγει να τα πει ειλικρινέστατα. Όλοι τους τα παίρνουν και προκειμένου να χάσουν τα χρήματα… Ο Χατζιδάκις, ήταν ειλικρίνεια. Έβγαινε, κριτίκαρε. Δεν υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι τέτοιου είδους. Να βγουν, να εκφέρουν ανοιχτά τη γνώμη τους. Όλοι φοβούνται μην τυχόν χάσουν τη θέση τους, μη δεν τα πάρουν, μη γίνουν δυσάρεστοι στο πολιτικό σύστημα και όπως καταλαβαίνεις θα τους βάλουν στην άκρη. Δεν έχουν τα κότσια. Και ο Μίκης Θεοδωράκης από την πλευρά του κάνει αγώνα φυσικά.
- Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;
- Μετά το δυστύχημα της αδερφής μου, που είχαμε μαζί στις 18 Ιουνίου, η αλήθεια είναι ότι έπαψα να έχω οποιοδήποτε σχέδιο. Δεν κάνω σχέδια. Χαίρομαι που είμαι εδώ αυτή της στιγμή και αν υπάρξω και το επόμενο λεπτό, θα είμαι πολύ ευτυχής. Έτσι νιώθω. Παρ’ όλα αυτά, έχουμε πάρα πολλά projects με τον άντρα μου. Ετοιμάζουμε ένα πολύ μεγάλο project για το Ολοκαύτωμα, ένα requiem που τη μουσική γράφω εγώ και ο Θόδωρος, και θα παρουσιαστεί στην Αθήνα και σε όλο τον κόσμο.
- Στη Θεσσαλονίκη δε θα παρουσιαστεί;
- Δε νομίζω, γιατί ήρθαμε και είδαμε εδώ τους ανθρώπους και αρνήθηκαν να μας βοηθήσουν. Ακόμα και η ίδια η Κοινότητα! Οπότε θα το ξεκινήσουμε από εκεί που μας αγκαλιάζουν και θα δούμε. Οφείλουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα. Λέγεται « Requiem για την Εσθήρ», το λιμπρέτο έχει γράψει η Νίνα Ναχμία, τη μουσική ο Θεόδωρος και εγώ και είναι για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, σολίστ και σοπράνο. Είσαι ο πρώτος που το μαθαίνει πρέπει να ξέρεις! Οφείλουμε μια συγγνώμη σε όλο αυτό που έγινε και ειδικά η Θεσσαλονίκη που γύρισε την πλάτη!
- Πώς το εξηγείτε αυτό;
- Προφανώς, έχουν πολύ σοβαρούς λόγους να κρύβονται. Αυτό! Μετά έχουμε πολλά κονσέρτα, περιοδεία, πολλά πράγματα. Από τη Μπρατισλάβα μέχρι τη Ρώμη αλλά και στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι, έχουμε ένα πολύ σπουδαίο project, ιδέα του άντρα μου. Επειδή, είναι 30 χρόνια από το θάνατο του Τσιτσάνη και 100 από τη γέννησή του, θα κάνουμε ένα αφιέρωμα με εμένα, τη Νατάσα Θεοδωρίδου και τον Καραφώτη, με συμφωνική ορχήστρα. Λέγεται Τσιτσάνης symfonico. κ. Ορφανίδης: Θα παρουσιαστεί και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Για πρώτη φορά, ο Τσιτσάνης, ντύνεται έναν συμφωνικό ήχο, με τη συνοδεία φυσικά λαϊκών οργάνων και για πρώτη φορά συμπράττει η Σόνια με τη Νατάσα Θεοδωρίδου. Δύο Θεοδωρίδου πρώτη φορά μαζί, πλαισιωμένες από τον Κώστα Καραφώτη. Δηλαδή, έχουμε το χώρο της κλασσικής μουσικής, της λαϊκής και της pop.
- Θα παρουσιαστεί και ανά την Ελλάδα σε περιοδεία;
- Ναι! Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη ελπίζω, στο Κιλκίς.
- Θα σκεφτόσασταν να κάνετε ένα δίσκο με παραδοσιακά τραγούδια; Για παράδειγμα ποντιακά λόγω της καταγωγής σας.
- Το έχουμε στα σκαριά κάτι τέτοιο. Έχουμε επίσης ένα project που λέγεται « Βυζαντινοί Δρόμοι», το οποίο θα το κοινωνήσουμε και εδώ στη Θεσσαλονίκη. Έχει σχέση με ύμνους βυζαντινούς. Και ένα άλλο πολύ σπουδαίο project που λέγεται « Απολλώνιο φως» με ήχους από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι τους δημώδεις ήχους του σήμερα, δεμένους με λύρα, άρπα, ποντιακή λύρα. Εκτός όλων των άλλων που κάνουμε με τον άντρα μου, εγώ, είχα το όνειρο να δημιουργήσω ανά την Ελλάδα μουσικές βιβλιοθήκες. Έτσι, ξεκινήσαμε από τη Θράκη: Διδυμότειχο, Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή, Ξάνθη στο σπίτι του Μάνου Χατζιδάκι, επίσης στο Μουσικό σχολείο στο Βόλο. Πηγαίνουμε μουσικά όργανα που μας ζητάνε, κάναμε και μια παιδική βιβλιοθήκη στη Λαμία, σε ένα σχολείο με ειδικές ανάγκες. Το όνειρό μου είναι να μπορούν παντού τα παιδιά, να έχουν πρόσβαση σε νότες, σε μουσικά όργανα. Πάει πολύ καλά όλο αυτό! Και το λέω και για έναν άλλο λόγο, για να καλέσω τον κόσμο που έχει νότες ή όργανα στο σπίτι που δεν τα χρειάζεται, να μας τα δώσει για να μπορέσουμε κι εμείς να τα χαρίσουμε.
