Αρχική Σελίδα > Η Νέλλη Γκίνη στο DNA of Arts

Η Νέλλη Γκίνη στο DNA of Arts

2013-12-13 06:15

Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο

Ιδιαίτερα μεγάλη τιμή για μας και μια αξέχαστη εμπειρία ήταν η συνέντευξη που μας παραχώρησε η κυρία Νέλλη Γκίνη. Μια κυρία με τεράστια καριέρα στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση αλλά και την πίστα, πρωταγωνιστεί στη Θεσσαλονίκη στο Μέγαρο Μουσικής στην παράσταση Mea Culpa στις 6,8,9,10/11, η οποία κάνει πανελλήνια πρεμιέρα.

1. Μιλήστε μας για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείτε φέτος.

Η παράσταση μας λέγεται Mea Culpa, είναι του Κωνσταντίνου Ρόδη. Η σκηνοθεσία είναι του Κωνσταντίνου και του Ιωάννη του Κυφωνίδη. Δυο παιδιά τα οποία γνώρισα στην Αθήνα. Μου ζήτησαν να συμμετέχω μέσω video wall σε μια άλλη τους παράσταση, την οποία ανέβασαν κι εδώ: “Τα ψηλά τακούνια”. Έτσι ξεκίνησε η γνωριμία και η συνεργασία μας. Τους εκτιμώ πάρα πολύ, είναι δυο νέοι άνθρωποι ουσιαστικά. Έχει γράψει την μουσική ο Μιχάλης Αβραμίδης, και παίζει ζωντανά, θα έχουμε δηλαδή πέρα από τα playback και τον Μιχάλη στο πιάνο, όπου μέσα από μια σκηνοθετική άποψη κρατάει ένα μικρό ρόλο, γιατί έχει υπάρξει και ηθοποιός. Όπως βλέπεις τα παιδιά μας είναι πολυτάλαντα και πολύπλευρα. Ένα ακομα παιδί εκτός από τον Αλέξανδρο Κορίτσογλου , που έκανε τις φωτογραφίες και την αφίσα,είναι ο Παναγιώτης Κουντουράς, ο οποίος έχει κάνει την κινηματογράφηση, τα video wall. Επίσης είναι πάρα πολύ αξιόλογο παιδί κι αυτό. Θα είναι στην παράσταση μας και θα κρατήσει ήχο, φώτα και όλα τα άλλα. Έκτακτη συμμετοχή της Γιολάντας Μπαλούρα, η οποία κάνει μια ψυχίατρο και παίζει μέσω video wall. Και όταν λέω παίζει, παίζει, γιατί με σκηνοθετική καινοτομία θα γίνεται διάλογος κανονικά. Δηλαδή, ο Άρης με την ψυχίατρο, άλλα και ο Σταύρος ο γιος μου. Αυτοί είναι οι συντελεστές της παράσταση μας! Η ιστορία λοιπόν, είναι ένα ψυχολογικό κοινωνικό δράμα. Το θέμα του έχει να κάνει με την επιλογή μιας μάνας η οποία έχει 2 αγόρια. Ο μικρότερος γιος της, ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, αυτιστικό και η μάνα επιλεγει να τον κρατήσει σπίτι της. Ξεκινώντας κάπου από την δεκαετία του '60..θα κάνω μια μικρή παρένθεση: το έργο αυτό έχει γραφτεί βασικά για κινηματογράφο. Οπότε καταλαβαίνεις για να προσαρμόσουμε την ταχύτητα με την οποία αλλάζουν οι εποχές και οι σκηνές, γι αυτό χρησιμοποιούμε video wall και όλο αυτό το κινηματογραφικό θέμα που έχουμε κάνει. Για να μπορέσουμε και εμείς οι ηθοποιοί να διευκολύνουμε την κατάσταση. Το ν´ αλλάζουμε κάποια ρούχα κλπ αλλά και χρονολογικά να μπορέσουμε να δώσουμε όλο αυτό. Κλείνουμε την παρένθεση. Αποφασίζει λοιπόν να το κρατήσει στο σπίτι και καταλαβαίνεις τι επακολουθεί. Αναλαμβάνει την ευθύνη με όλα τα συνεπακόλουθα. Το γεγονός ότι αυτό το παιδί είναι “έγκλειστο” μέσα σ ένα σπίτι υπό την επίβλεψή της μάνας, έχει ως συνέπεια οτι με τα χρόνια γίνεται νευρικό, παθαίνει κάποιες κρίσεις όπως καταλαβαίνεις. Επιδεινώνεται πάρα πολύ η κατάσταση. Και επηρεάζει βέβαια όλη την οικογένεια αυτό το πράγμα. Τον αδερφό ο οποίος απέχει ουσιαστικά. Αλλά όχι συναισθηματικά. Δεν θα έλεγα δηλαδή ότι ο Άρης – ο Στάυρος είναι το ένα παιδί το αυτιστικό και ο Άρης ο μεγαλύτερος γιος της – επιλέγει να απομακρυνθεί από την οικογένεια αλλά υπάρχει χωρίς να θέλει να δεχτεί αυτή την κατάσταση μέσα στο σπίτι. Ο πατέρας, ακολουθεί τη μήτέρα και κάποια στιμή για όλους αυτούς τους λόγους φεύγει απ´ τη ζωή. Και απομένει πια η μάνα με μια αδερφή η οποία κι αυτή είναι αποστασιοποιημένη. Απλά στέκεται στο πλευρό της, και την εγκαταλείπει τελείως. Όλο τον σταυρό τον φορτώνεται και τον κουβαλάει η μάνα. Είναι πραγματικά μια συγκινητική ιστορία που είναι αληθινή ξέχασα να σου πω, την όποια έχει ζήσει από κοντά θα έλεγα ο Κωνσταντίνος και του δημιουργήθηκε έντονα η ανάγκη αυτό το πράγμα να το κάνει έργο. Νομίζω ότι είναι μια βαθειά ανθρώπινη ιστορία που θα αγγίξει πάρα πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που κουβαλάνε αυτό το σταυρό χωρίς να θέλουν να το βγάλουν προς τα έξω, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Νομίζω ότι θ´ αρέσει η παράσταση μας. Εγώ κάνω τα πάντα προκειμένου να πλησιάσω αυτό το ρόλο, έναν ρόλο που δεν μπορείς να τον κάνεις κάθε μέρα. Και το λέω αυτό γιατί ενώ έχω υπηρετήσει όλα τα είδη θεάτρου, ίσως κάποιοι δεν βλέπουν εμένα σε τόσο δραματικούς ρόλους. Εγώ όμως θεωρώ, ότι μετά από τόσα χρόνια πορείας στο θέατρο, έχω εμπειρία και θέλω να υπηρετήσω και άλλα πράγματα. Έτσι λοιπόν δέχτηκα με πάρα πολύ μεγάλη χαρά την πρόταση των παιδιών και είμαστε εδώ 15 μέρες πριν την πρεμιέρα με πολύ μεγάλη αγωνία. Και ελπίζω ότι θα αγκαλιάσει ο κόσμος αυτή μας την προσπάθεια.

Ήταν δύσκολη η διαδικασία προετοιμασίας και προσέγγισης του ρόλου;

Οφείλω να ομολογήσω ότι εξακολουθεί να είναι δύσκολη. Δηλαδή το να μπεις στο πετσί αυτής της μάνας που επιλέγει να κρατήσει το παιδί της στο σπίτι, για να του δώσει όλη της την αγάπη και φροντίδα..να μην το στείλει σε κάποιο ίδρυμα και όλοι λίγο πολύ ξέρουμε πως είναι τα ιδρύματα. Εν το μεταξύ δεν είναι πλούσια οικογένεια. Ο άντρας της είναι ένας μουσικός. Αυτή η γυναίκα η οποία έκανε ότι δουλειά έβρισκε και συγκεκριμένα καθαρίστρια σε σχολείο. Αντιλαμβάνεσαι ότι είναι μια οικογένεια η οποία βιοπαλεύει. Δεν είναι μια οικογένεια πλούσια που θα μπορούσε να τον βάλει σ' ένα ίδρυμα όπου θα είχε τα πάντα. Οπότε το παιδί αυτό θα είχε την τύχη να είναι με άλλα παιδιά σε κάποιο ίδρυμα, αν και θα έλεγα ότι αυτή τη στιγμή δεν είμαστε περήφανοι γι αυτά τα ιδρύματα. Κι όλοι το ξέρουν αυτό. Και νομίζω ότι γι αυτό οι περισσότεροι επιλέγουν να κρατάνε αυτά τα παιδιά στο σπίτι με αυτό το κόστος. Γιατί πραγματικά είναι ένας μεγάλος σταυρός. Αυτό λοιπόν δεν είναι εύκολο. Είναι μεγάλη δυσκολία για μένα, όμως το πήγα βήμα-βήμα, το έχω χτίσει βοτσαλάκι-βοτσαλάκι, τούβλο-τούβλο. Και νομίζω ότι μου λένε και οι συνεργάτες μου ότι έχω αγγίξει. Βασικά το θέμα με έχει αγγίξει ατελείωτα. Και θελω να το υπηρετήσω σωστά. Μακάρι να τα καταφέρω.

3. Ποια είναι η σχέση σας με την Θεσσαλονίκη;

Πάμε πολλά χρόνια πίσω. Εδώ στην Θεσσαλονίκη πρωτοανέβηκα πιτσιρίκα το 1977, μ ένα θίασο κολοσσό τότε πρωτοβγάλτη. Με το Βαγγέλη Λειβαδά. Παίξαμε στο Παλαί ντε Σπορ να φανταστείς. Και είχε ο Βαγγέλης ενώσει δύο θιασους. Έναν του Παρκ και ένα του Βέμπο. Ήταν τα 2/4 του ελληνικού θεάτρου. Τι ν´ αναφέρουμε τώρα, Βλαχοπούλου, Κωνσταντίνου δεν μπορώ να τους αναφέρω όλους, από κει και πέρα ήμουν συνέχεια σ αυτή τη πόλη, την οποία αγαπώ βαθιά. Δεν ξέρω γιατί...και πολλοί συνάδελφοι έχω ακούσει να το λένε αυτό. Την είχα βρει βαθιά ανθρώπινη σε σχέση με την Αθήνα, πιο επικοινωνιακή. Οι άνθρωποι ακόμα και τώρα λένε μια καλημέρα. Θα σε σταματήσουν στο δρόμο να σου πουν μια γλυκιά κουβέντα. Είναι πιο καλοπροαίρετοι χωρίς να σημαίνει ότι είναι εύκολοι άνθρωποι. Κι αυτό το εκτιμώ, και το παρατήρησα και πολύ πάνω στη δουλειά μου, έβλεπα ότι δεν τον πείθεις εύκολο τον Θεσσαλονικιό. Για να τον κερδίσεις πρέπει να είσαι πολύ υπεύθυνη και να έχεις ταλέντο σ αυτό που κάνεις. Αυτό το είδα από το πρώτα χρόνια που ανέβηκα. Είναι επιλεκτικό κοινό. Αυτά τα χώματα τα οποία από κάτω σφύζουν από ιστορία και πολιτισμό. Γιατί έτσι είναι! Οτιδήποτε υπάρχει από κάτω είναι πολιτισμός. Και παρ ότι είναι μια πόλη αξιαγάπητη πραγματικά το μόνο που θα ήθελα είναι να έκαναν λίγο κράτη...όλο αυτό το αυτοκίνητο...κατα τ αλλα έρχομαι, θα έρχομαι, την αγαπώ...Έχω πιάσει και ρίζα από δω. Ο πατέρας του γιου μου είναι Θεσσαλονικιός. Για να καταλάβεις πόσο πολύ αγάπησα αυτή την πόλη! Ερωτεύτηκα δηλαδή έναν Θεσσαλονικιό και απέκτησα ένα παιδί. Οπότε αποδεικνύω του λόγου το αληθές.

4. Η καταγωγή σας είναι από την Κέρκυρα;

Η καταγωγή μου είναι από την Κέρκυρα. Γεννήθηκα στον Πειραιά, στη Γούβα του Πάβουλα που έλεγε συγκεκριμένα ο Γιώργος Ζαμπέτας. Την Κέρκυρα την αγαπώ κι αυτή. Είναι η γενέτειρα των γονιών μου. Είμαι από πάππου προς πάππου Κερκυραία. Εγώ όμως γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Αργότερα ανεβήκαμε Κορυδαλλό Αθήνα κλπ.

5. Η καταγωγή σας θεωρείται ότι έπαιξε ρόλο στην απόφαση σας να ασχοληθείτε με το θέατρο;

Δεν ξέρω...ο πατέρας μου ήταν απ' τα γεννοφάσκια του μουσικός. Θα μου πεις ποιος Κερκυραίος δεν παίζει κιθάρα; Ο πατέρας μου όμως ήταν επαγγελματίας μουσικός, αν και αργότερα όταν ανέβηκε στην Αθήνα και απέκτησε και 5 παιδιά, η μητέρα μου του είπε ότι δεν είναι εποχές για τέτοια, ο μουσικός τότε τι να 'βγαζε όπως καταλαβαίνεις. Και τον απέτρεψε. Την μουσική βέβαια δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Πάντα υπήρχε ένα ακορντεόν ή μια κιθάρα μες στο σπίτι κι έτσι μεγάλωσα. Ίσως να είναι αυτό. Δηλαδή το γεγονός ότι έχω κάποιες ρίζες από κει κάτω. Το ότι ήθελα πολύ να γίνω ηθοποιός το ψιθύριζα στο μπαμπά μου γύρω στα 7-8 μου χρόνια, βλέποντας το “Το κορίτσι με τα παραμύθια” με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο σινεμα. Συγκεκριμένα θα σου πω και τη σκηνή. Είχε μια σκηνή λοιπόν όπου η Αλίκη έβλεπε ένα όνειρο, ήταν ντυμένη μπαλαρίνα και έβλεπε ένα χορευτικό. Εκεί κάπου σαν παιδί, ένιωσα την ανάγκη να το πω στον πατέρα μου. Ο πατέρας μου αντίθετα με τη μητέρα μου που τα πρώτα χρόνια μου στάθηκε κέρβερος..ήταν κάθετα αντίθετη “η κόρη μου είναι μια καλή μαθήτρια, θα γίνει μια δασκάλα, θα γίνει οτιδήποτε άλλο εκτός από θεατρίνα” εγώ όμως με σύμμαχο τον μπαμπά μου, ο οποίος μπορώ να πω ότι ήταν ο μέντορας μου γιατί μου στάθηκε σε όλα τα βήματα μου, από τότε μέχρι που δυστυχώς τον έχασα. Ήταν ο άνθρωπος που εμπιστευόμουνα, ο άνθρωπος που μου έλεγε τι πρέπει να κάνω, τα βήματα μου, να μην κάνω λάθη, ήταν αόρατα δίπλα μου, χωρίς να με καταπιέζει. Κι εγώ ήμουν πολύ κοντά του και ήθελα πάντα τη συμβουλή του. Έχω λοιπόν μια φλέβα κι από ´κει.

Έχετε υπηρετήσει όλα τα είδη θεάτρου. Ξεχωρίζετε κάποιο;

Να σου πω Αλέξανδρε, ...τελείωσα το γυμνάσιο-λύκειο σημερινό-παράλληλα με την δραματική σχολή. Από τότε δηλαδή έκανα 2 και 3 πράγματα μαζί. Ξεκίνησα με αρχαία τραγωδία, δούλευα 3 χρόνια αρχαία τραγωδία. Τον πρώτο χρόνο, με έβαλε στο Athens Drama Company, σε μια εταιρία, και πήγαμε Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία. Το πρώτο μου υπερατλαντικό ταξίδι, έγινε στα 15 μου χρόνια. Με έβαλε στο χορό, και μάλιστα μου είχε δώσει “Ιφιγένεια εν´ Αυλίδι” και “Λυσιστράτη”, κι ένα χοροδραμα “Tο Μοναστηράκι” . Θέλω να σου πω επίσης οτι παράλληλα με την δραματική σχολή, έκανα και χορό και αργότερα και φωνητική. Δηλαδή τίποτα απ αυτά που ήθελα να ασχοληθώ, δεν τα άφησα στην τύχη τους. Ήθελα να σπουδάσω, να πάρω δηλαδή και το τεχνικό κομμάτι της δουλειάς. Από κει και πέρα το όποιο ταλέντο κι αν υπήρχε καλλιεργείτο και γινόταν πιο σημαντικό. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω είδη θεάτρου. Σαν παιδί, υπηρέτησα την αρχαία τραγωδία, κάτι που ήθελα απεγνωσμένα να κάνω και αργότερα, αλλά δεν μου δόθηκε η ευκαιρία. Ίσως τώρα ποιος ξέρει... Και κατέληξα στην επιθεώρηση, το φαντάζεσαι αυτό; Απ´ την επιθεώρηση μετά πήγαινα στην πρόζα, απ´ την πρόζα πάλι στην επιθεώρηση. Για κάποια στιγμή βέβαια έπαιξα και Λυσιστράτη σε μια περιοδεία που είχαμε κάνει. Σε ότι αφορά την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, τα κείμενα ήταν πάλι κωμωδίες...Πρετεντέρης βέβαια...Είχα την ευτυχία και την τύχη να υπηρετήσω όλους αυτούς τους συγγραφείς Πρετεντέρη, Βασιλειάδη, Μιχαηλίδη, Πυθαγόρα Τζαβέλλα, Νικολαΐδη, Ψαθά, Σακελλάριο, με τον οποίο δούλεψα και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Επίσης όλους αυτούς τους χορογράφους που είχαμε στην Ελλάδα, από Χάρη Μανταφούνη μέχρι τον Φωκά Ευαγγελινό, τον Αλέξη Γεωργίου, τον Παπάζογλου. Δηλαδή μ όλους αυτούς, τους σημαντικούς, είχα την τύχη να μεγαλώσω ουσιαστικά μαζί τους, και να δουλέψω μαζί τους. Ειλικρινά δεν μπορώ να πώ ότι μ αρέσει αυτό περισσότερο από ´κείνο. Όλα έχουν την μαγεία και τη δυσκολία τους. Δηλαδή η επιθεώρηση είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο είδος, και δεν μπορεί να το υπηρετήσει ο καθένας. Γιατί καλείσαι μέσα σε 10 λεπτά, σ ενα 10λεπτο αντε 15λεπτο νουμερο να πείσεις. Αυτη η ευκαιρία σου δίνεται στην επιθεώρηση, πρέπει να ξέρεις να τραγουδάς, να χορεύεις. Όλο αυτό είναι πακέτο, όπως και στο μιούζικαλ, δεν είναι εύκολο. Φερ´ειπέιν στην πρόζα, σου δίνεται η ευκαιρία μέσα από ένα ρόλο που έχει αρχή, μέση, τέλος, είναι ένας χαρακτήρας, τον δουλευεις, τον ολοκληρώνεις. Κι αν όχι στο πρώτο 10λεπτο, μπορεί κάπου να πείσεις, κάπου να πιάσεις τον κόσμο. Στην επιθεώρηση δεν έχεις καμιά τέτοια δυνατότητα. Αλλά όπως σου είπα, όλα τα είδη έχουν τη δυσκολία τους, έτσι κι ένας ρόλος είτε είναι κωμωδία...που και η κωμωδία είναι δύσκολο είδος ή δράμα, που δεν έχω δουλέψει πάρα πολύ εγώ. Γιατί όπως σου είπα, δεν με βλέπανε έτσι. Ξέρεις στην Ελλάδα σου φοράνε και μια ταμπελίτσα, κι εγώ γι αυτό έκανα και διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή ήμουνα στην τηλεόραση έκανα άλλο πράγμα, στο θέατρο άλλο. Έχω υπάρξει και στην πίστα ως επαγγελματίας. Έκανα 3 διαφορετικά πράγματα στο ίδιο 24ωρο. Γιατί δεν μ αρέσει να μου φοράνε ταμπέλες. Θέλω να δοκιμάζομαι σας καλλιτέχνης σε όλα. Κι αυτή την εμπειρία δυστυχώς δεν μου τη δώσανε. Γιατί ξέρεις, για να μην αερολογούμε, πέρα απ´ όλα αυτά, διάλεξα ένα επάγγελμα για να επιβιώσω κιόλας. Δεν υπήρξα πλούσια, ούτε ήμουν παιδί πλουσίων. Αλλά έπρεπε να ζήσω. Αλλά και στην πίστα που είναι λίγο πιο ανάλαφρη σαν θέμα, και εκεί κουβάλαγα το θέατρο. Παρουσίαζα show! 4-5 θέματα μέσα στο μισάωρο που μου δίνανε, παρουσίαζα ένα αισθησιακό, ένα brazil, ένα latin...ανάλογα! Ήταν θεματολογημένο κι αυτό. Να μπαίνω, να βγαίνω, να αλλάζω, να χορεύω, σαν ένα νούμερο ας πούμε επιθεώρησης. Γι αυτό θα σου πω ότι όλα τα είδη τ αγαπώ. Με την ίδια υπευθυνότητα αντιμετωπίζω και προσεγγίζω ένα ρόλο και τα αγαπώ το ίδιο πραγματικά! Δεν θέλω να ξεχωρίσω κανένα είδος.

1. Έχετε κάνει υποχωρήσεις στην καριέρα σας;

Βεβαίως κι έχω κάνει, γιατί όπως σου είπα έπρεπε να ζήσω απ´ αυτή τη δουλειά. Υπήρξαν φορές που βρέθηκα σε πάρα πολύ δύσκολη οικονομική θέση. Κι εκείνη τη στιγμή, ήμουν εντελώς ξεκρέμαστη, δεν μπορούσα από πουθενά να σωθώ, να πω ότι έχω αυτή την πρόταση, έστω να βγάζω τα έξοδα μου. Είναι αυτά τα up-down που παθαίνουν όλοι στο χώρο μας. Εκεί που είσαι εκεί πάνω, έρχεσαι εκεί κάτω. Δεν σε ζητάει κανείς, δεν ενδιαφέρεται κανείς για σένα. Το έχω βιώσει αυτό 2-3 φορές. Στη πρώτη δουλειά που βρήκα και πάλι με αξιοπρέπεια και με δική μου προσωπική δουλειά, έδωσα ρούχα μου μέσα στο θίασο. Δάνεισα ρούχα μου για να ντύσω το θίασο όπως ήθελα εγώ. Γιατί η επιχείρηση δεν είχε την δυνατότητα να το κάνει.

Υπάρχουν άτομα που σας βοήθησαν στην καριέρα σας;

Εννοείται! Κατ´αρχήν, χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Κώστα Πρετεντέρη, ο οποίος με ανακάλυψε, με πήρε για ένα επεισόδιο και η Μαρίνα της τότε γειτονιάς, το παιδί αυτό κάπου στο '73-'74 έγινε η Νέλλη Γκίνη. Έμεινα 4-5 χρόνια. Από τότε έκανα 27 συνεχή έτη τηλεόραση. Δεν σταμάτησα ποτέ, ποια είναι τα σήριαλ δεν θυμάμαι...εδώ καλά καλά δεν θυμάμαι τα τελευταία, δηλαδή από τα “Εγκλήματα” και μετά, γιατί είχα κάνει ένα στοπ με τη γέννηση του γιου μου, μέχρι τα 6-7 του χρόνια όπου εκεί έπρεπε να σταματήσω, και πιο πολύ σταμάτησα το κέντρο και την τηλεόραση. Ήθελα να μαι κοντά στο παιδί μου, έβλεπα ότι μεγάλωνε κι εγώ ήμουν απούσα. Υπήρξαν βέβαια κι άλλοι άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα μου, είτε αυτός ήταν ο Βαγγέλης Λειβαδάς, που κι αυτός στα πρώτα μου θεατρικά βήματα πίστεψε σε μένα. Όπως επίσης υπήρξαν και άνθρωποι που με κυνήγησαν πάρα πολύ και ακόμα εξακολουθούν να το κάνουν. Αλλά δεν μου κάνει εντύπωση γιατί στο χώρο μας είναι σύνηθες φαινόμενο. Τι να κάνουμε; σ´ άλλους αρέσουμε, σ´ άλλους δεν αρέσουμε. Οπωσδήποτε χρωστάω σε κάποιους ανθρώπους και τους ευχαριστώ πολύ! Και όσους ανέφερα κι όσους δεν ανέφερα. Αλλά σίγουρα υπήρξαν άνθρωποι στο πλευρό μου και με βοήθησαν.

Έχετε ένα γιο 25 χρόνων. Πως τα βλέπετε τα νέα παιδιά σήμερα;

25 στα 26! Καταλαβαίνεις ότι έχοντας ένα παιδί σ αυτή την ηλικία, ζω αυτό που ζουν σήμερα τα νιάτα. Τη δυσκολία του να μπορέσουν να κάνουν πράξη τα όνειρα τους, και να ζήσουν όπως έζησα εγώ που έφτασα και άγγιξα το δικό μου όνειρο. Όμως ειλικρινά, μέσα απ´ όλη αυτή την ανέχεια που περνάνε, και ζούνε αυτά τα παιδιά, θέλω να πιστεύω σ αυτά, γιατί τα βλέπω ότι δεν γονατίσανε και ειλικρινά είναι η ελπίδα του τόπου. Εσείς, οι νέοι άνθρωποι θα ξεπεράσετε την κρίση! Με όποιο κόστος, το οποίο θα είναι πολύ βαρύ. Και ντρέπομαι που το λέω και χρησιμοποιώ αυτό το ρήμα γιατί η γενιά μου έχει παίξει πολύ μεγάλο αρνητικό ρόλο. Δηλαδή, κάπου εφησυχαστήκαμε, κάτσαμε στις βολές μας, σ αυτά που είχαμε και είχαμε απλώσει το χέρι μας και πέρα απ´ αυτά που μπορούσαμε να έχουμε. Βέβαια, να μιλήσω για μένα, προσφέραμε στα παιδιά μας γιατί θέλαμε να προσφέρουμε. Γιατί κι εγώ από μια πάμφτωχη οικογένεια ήμουν κτλ. Και θέλαμε να προσφέρουμε το κάτι παραπάνω στα παιδιά μας. Χωρίς όμως να υπολογίζουμε από που προέρχονται αυτά τα χρήματα, τι γίνεται γύρω μας και επιτρέποντας σε όλους αυτούς του “κυρίους” να μας φέρουνε σ´ αυτό το χάλι, και να έρθουν τα παιδιά μας αυτή τη στιγμή σ´ αυτό το χάλι. Γιατί αν εμείς ήμαστε λίγο σε εγρήγορση και βλέπαμε τι συμβαίνει γύρω μας και γιατί συμβαίνουν αυτά και δεν καθόμαστε στον καναπέ μας, ίσως είχαμε προλάβει κάποια πράγματα, θεωρώ λοιπόν ότι είμαστε συνυπεύθυνοι. Το ότι φέραμε τα παιδιά μας, σ αυτή την κατάσταση. Βέβαια απόλυτα υπεύθυνοι είναι όλοι αυτοί αλλά κι εμείς που τους ψηφίσαμε. Που τους ψηφίζαμε τόσα χρόνια και χειροκροτούσαμε κατά εκατομμύρια, κατά χιλιάδες, και μπαίνανε στα πούλμαν γιατί τους δίνανε 50 ευρώ, για να γεμίζουν το Σύνταγμα και να φωνάζουν με σημαίες. Και μη με ρωτήσεις τι είμαι, γιατί τώρα πια δεν ανήκω βέβαια στις παρατάξεις όπως καταλαβαίνεις. Γιατί σου είπα ότι προέρχομαι από μια φτωχή οικογένεια, οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχω καμία σχέση με την τάξη των κυρίων αυτών. Τώρα πια είμαι ανήσυχη, για τους πάντες και τα πάντα! Και ο Φώτης Κουβέλης που συνεργάστηκε, που κάποια στιγμή πίστεψα στο λόγο αυτού του ανθρώπου. Δεν ξέρεις που ν ακουμπήσεις. Ειλικρινά, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ερωτηματικό, του τι γίνεται, κι ένα αδιέξοδο.

Αισιόδοξη είστε;

Ήμουν πάντα αισιόδοξη! Ήμουν ένα άτομο υπεραισιόδοξο θα έλεγα. Ίσως επειδή πέρασαν και τα χρόνια και δεν είμαι πια παιδί, αν και η καρδιά μου εξακολουθεί και είναι σαν παιδί και σε οτιδήποτε κάνω υπάρχει αυτό το φτερούγισμα των νιάτων . Δεν έχω αφήσει ποτέ αυτό το κορίτσι που έτρεχε απ´ μία δουλειά στην άλλη, το ονειροπόλο! Που δεν ξεκίνησα να κάνω αυτή τη δουλειά γιατί είχε χρήματα. Δεν ήξερα αν έχει χρήματα ή όχι αυτή η δουλειά! Ποτέ δεν μ απασχόλησαν ιδιαίτερα τα χρήματα γι αυτό και δεν έχω...Λοιπόν είμαι αισιόδοξη, και τις όποιες στιγμές λυγίζω,, γιατί υπάρχουν στιγμές που βουλιάζω, έχω ευτυχώς κι ένα καλό παιδί, το παιδί μου τον Μάριο και κάποιους φίλους, όχι πολλούς μη φανταστείς. 2-3 καλούς φίλους που είναι υπεραρκετοί οι οποίοι με τραβάνε απ τα μαλλιά έτσι και ξανασηκώνομαι. Και στέκομαι πάλι στα πόδια μου.

11. Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;

Τα σχέδια μου είναι αυτή η παράσταση,το Mea Culpa, το οποίο ελπίζω να έχει επιτυχία και θα κατέβει και στην Αθήνα, στο ίδρυμα Κακογιάννη. Εντός των ημερών θα ξέρουμε και τις ημερομινίες. Θα προσπαθήσουμε πολύ γι αυτή την παράσταση. Θέλουμε να την δει ο κόσμος και μάλιστα θα απευθυνθούμε και στα όποια σωματεία που έχουν αυτά τα παιδιά. Εγώ δεν γνωρίζω. Αυτό το κομμάτι το έχουν οι συνεργάτες μου. Εγώ δεν το αγγίζω και πάρα πολύ, αλλά θέλουμε να φτάσει αυτή η δουλειά και παρακάτω. Γιατί νομίζω ότι αξίζει αυτό το θέμα. Δηλαδή μέσα στο χαχαχα και χουχουχου ας δούμε και κάποια τέτοια θέματα κοινωνικά, που είναι βαθιά ανθρώπινα θέματα και που αφορούν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας.

Θα κάνετε και περιοδεία;

Ναι είναι μέσα στα σχέδια! Μάλιστα κάτι έχουμε συζητήσει και για Αυστραλία! Το αν θα κάνουμε περιοδεία εννοείς στην Ελλάδα; Κοίταξε, επειδή είναι κοινωνικό, ψυχολογικό δράμα καταλαβαίνεις ότι δεν είναι μια κωμωδία που μπορούμε να την ταξιδέψουμε. Αυτό εάν θα πάει, που εγώ θα το ήθελα πάρα πολύ, θα πάει όπου μας ζητήσουν να πάμε. Γιατί το θέμα είναι τέτοιο. Μακάρι, εγώ ελπίζω σ αυτή τη δουλειά, την έχω αγαπήσει και θέλω να ελπίζω ότι θα έχει συνέχεια. Γιατί το αξίζει! Και όχι μόνο για μένα, για όλα αυτά τα παιδιά, τους συγγραφείς που θέλω να τους αναφέρεις έναν-έναν, γιατί το έχουν αγαπήσει και πίστεψε με δεν το κάνουν για τα λεφτά. Στο λέω ευθέως. Κανείς δεν πλησίασε αυτή τη δουλειά για να πάρουμε λεφτά. Το κάναμε μόνο από αγάπη!