Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου στο DNA of Arts!!!
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο.
Ένας σπάνιας ευγένειας άνθρωπος. Ηθοποιός με όλη τη σημασία της λέξης η κυρία Μίρκα Παπακωνσταντίνου, βρέθηκε για ακόμα μια φορά στη Θεσσαλονίκη και μας έκανε την τιμή να έχουμε μια πολλή όμορφη κουβέντα.
Φέτος σας βρίσκουμε στο μιούζικαλ Annie. Μιλήστε μου για την εμπειρία σας αυτή.
- Δε θα σου μιλήσω για την ιστορία του έργου, η οποία είναι λίγο ως πολύ γνωστή, αλλά θα σου πω πώς προέκυψε η συμμετοχή μου. Ήταν να ανέβει κάποια άλλη στιγμή, αλλά τελικά ανέβηκε φέτος, που εγώ έπαιζα στο Θέατρο Πόλη, σε μια υπέροχη παράσταση το « Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» με το Δάνη Κατρανίδη. Είχαν προτείνει το ρόλο και στην Άννα ( Παναγιωτοπούλου) και προέκυψε αυτή η πολύ αστεία κατάσταση να παίζουμε το ρόλο εναλλάξ. Για την ακρίβεια, μέχρι τον Ιανουάριο, έπαιζε κυρίως η Άννα, γιατί εγώ ήμουν ελεύθερη μόνο Τετάρτες και μετά κυρίως εγώ. Ζήσαμε μια μικρή παράνοια, μια τρέλα. Στην παράσταση αυτή φυσικά, πρωταγωνιστές είναι τα παιδιά.
- Πρέπει να ήταν πολύ κουραστικό να είστε σε δύο παραστάσεις παράλληλα.
- Δε φαντάζεσαι πόσο. Ήταν πολύ ψυχοφθόρο και σωματικά. Όσο για το Annie, εγώ δεν είμαι ειδική στα μιούζικαλ. Μ’ αρέσει να τα βλέπω, αν είναι άρτιες δουλειές όπως αυτή εδώ. Και το λέω γιατί το βλέπω και εγώ, δεν παίζω σε όλη την παράσταση και το παρατηρώ από την κουίντα. Η σκηνοθέτης μας, η Θέμις η Μαρσέλλου, η οποία, και εγώ δεν το γνώριζα αυτό, είναι και μουσικός, το έχει σπουδάσει και το ξέρει καλά το αντικείμενο. Επίσης έχουμε εξαιρετική χορογράφο την Άννα Αθανασιάδη, διευθυντή ορχήστρας τον Γιάννη Αντωνόπουλο. Έχουμε έναν υπέροχο θίασο που χορεύει και τραγουδάει, από τα μικρά, μέχρι εμένα που είμαι η πιο μεγάλη σε ηλικία! ( γέλια). Δεν είναι και το καλύτερό μου, ούτε ο χορός, ούτε το τραγούδι, αλλά νομίζω ότι κάτι προσφέρω.
Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι πλέον ανεβαίνουν αρκετά musicals και το κοινό τα αναζητά;
- Δεν είναι τωρινό φαινόμενο τα musicals. Από παλιά ανέβαιναν. Πολλά είχε ανεβάσει η Αλίκη, αλλά και ο Λεμπέσης και ο Λειβαδάς. Το 1980 στο Θέατρο Παρκ, είχε ανέβει πρώτη φορά το Chicago, με τον Κατρανίδη και τη Σμαρούλα Γιούλη. Επίσης το West Side Story με την Πέμη Ζούνη. Είναι άρτιες παραστάσεις και ακριβές παραγωγές και ο κόσμος πάει. Το διακινδυνεύουν οι παραγωγοί, αλλά είναι και καλό γιατί παίζει πολύς κόσμος. Δε θεωρώ ότι έχουν γίνει μόδα, δεν τα αναζητά ο κόσμος, απλά τους προσφέρονται και τα βλέπουν. Γενικά στον καιρό της κρίσης, ο κόσμος αναζητά τα καλά θεάματα. Είτε είναι μονόλογος, είτε κωμωδία, είτε τραγωδία, είτε επιθεώρηση, είτε musical.
- Ποια είναι η σχέση σας με τη Θεσσαλονίκη;
- Με τη Θεσσαλονίκη, έχουμε μια σχέση χρόνων. Δεν έχω κάποιο συγγενικό δεσμό εδώ, αλλά όταν τελειώσαμε τη σχολή με το Δάνη, ήρθαμε για 14 μήνες στο Κρατικό Θέατρο. Άφραγκοι ήρθαμε και άφραγκοι φύγαμε. ( γέλια). Αλλά περάσαμε καλά. Τότε δεν υπήρχε κρίση όπως τώρα, απλά εμείς οι νέοι ήμασταν δύσκολα. Μετά, κατά καιρούς ερχόμουν με παραστάσεις απίστευτης αποδοχής. Ο κόσμος αν μια παράσταση είναι καλή, θα τη δει. Δε διαχωρίζω το κοινό σε Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Όποτε ήρθα με κωμωδίες, δράματα, τραγωδίες κλπ είχαμε αποδοχή.
- Έχετε παίξει σε όλα τα είδη θεάτρου. Και αποφύγατε να τυποποιηθείτε σε ένα συγκεκριμένο είδος. Ήταν δική σας επιλογή προφανώς αυτό.
- Κοίταξε, αυτό είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι. Και κάποιο χαρακτηριστικό να έχει κάποιος και να τυποποιηθεί, είναι και καλό. Δε χρειάζεται να κάνει πολλά πράγματα. Εγώ έχω αυτή την τρέλα και με ερεθίζει να κάνω διαφορετικά πράγματα. Σαφώς ήταν δική μου επιλογή αν και δεν είχα πάντα την οικονομική δυνατότητα να το κάνω.
- Περιγράψτε μου τη διαδικασία προσέγγισης ενός ρόλου.
- Είναι κάτι επίπονο, δύσκολο και δύστοκο, σαν μια δύσκολη γέννα. Δεν επιτυγχάνει πάντα, ακόμα και να αρέσει στον κόσμο, μπορεί να μην αρέσει σε μένα. Πάντα έλεγα ότι αρχικά ο ρόλος είναι εχθρός. Ακόμα και στην επιθεώρηση, έβλεπα το ρόλο του διπλανού μου σαν πιο εύκολο. Είναι μια ωραία διαδρομή, αλλά πονάει. Φεύγουν πράγματα, έρχονται πράγματα. Και όσο περνούν τα χρόνια και μεγαλώνω και θα το δεις κι εσύ στη δουλειά σου, έχεις μεγαλύτερες απαιτήσεις. Λες « Έκανα 2 πράγματα; Δεν πρέπει τώρα να κάνω 4 ή 8;». Είναι και θέμα εγωισμού. Κάποτε γίνεσαι ένα με το ρόλο, σε βοηθάει να κατανοήσεις πολλά. Έχω ερμηνεύσει διάφορες ηρωίδες. Παιδιά, πάσχουσες, καλές και κακές. Πολλά και αντιφατικά πράγματα. Καταλαβαίνω πολλά και με το χρόνο σε νοιάζουν και οι λέξεις! Είναι διαμάντια. Το λέω και στα παιδιά στη σχολή. Πρέπει να αναρωτιέσαι το τι λέει, πώς το λέει και γιατί το λέει. Πρέπει επίσης να πλάσεις το παρελθόν του ρόλου για να το φέρεις επί σκηνής, κάτι που ο κόσμος δεν το ξέρει. Βλέπει το τώρα! Λέμε « παίζω» θέατρο. Είναι ένα παιχνίδι. Το θέατρο είναι πιο πολύ μαθηματικά, φυσική χημεία που τα μισούσα ( γέλια). Και όχι τα απλά 1+1=2, αλλά πιο σύνθετα. Είναι τόσο γοητευτικό, οι λέξεις να παίρνουν σάρκα! Υπάρχουν τεχνικές για να ξετυλίξεις το κουβάρι από την αρχή. Και στους μονολόγους που έκανα όπως η Σίρλευ Βαλεντάιν, το Εις μήνιν.
Έχετε συνεργαστεί τόσο με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όσο και με το Εθνικό Θέατρο. Ποια η γνώμη σας για τις κρατικές σκηνές;
- Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη γνώμη. Πάω με βάση τις συνεργασίες, όχι για την αίγλη! Πιστεύω απλά ότι οι κρατικές σκηνές πρέπει να ανεβάζουν δύσκολες παραστάσεις γιατί έχουν τη δυνατότητα καθώς είναι επιχορηγούμενες. Στο ελεύθερο θέατρο, δε συμφέρει τους ηθοποιούς να ανεβάζουν τέτοιες δουλειές. Έχω παίξει μεγάλους κλασσικούς ρόλους. Το Dogville στο Εθνικό και εδώ από Γκόγκολ μέχρι τραγωδία. Ήταν μια ωραία εμπειρία. Το κριτήριο για μένα είναι το έργο, οι συνθήκες, οι συνεργάτες.
- Υπάρχει κατά τη γνώμη σας κρατική μέριμνα για τις σκηνές αυτές;
- Αυτό είναι τεράστιο θέμα. Γίνονται συνέχεια καυγάδες με την πολιτεία. Οι καλλιτεχνικοί διευθυντές πρέπει να ζητάνε διαρκώς. Εγώ, είμαι κατά των θέσεων και της εξουσίας. Όχι με την έννοια της αντιεξουσιάστριας, αλλά δε θέλω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου. Όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια θέση, αναγκαστικά ακολουθείς μια γραμμή, εξαρτάσαι οικονομικά. Ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να έχεις, δεν αρκεί. Και τώρα για τη Θεσσαλονίκη, αν και δεν έχω καταφέρει να δω κάποια παράσταση, άκουσα ότι ο Γιάννης ο Βούρος κάνει καλή δουλειά. Το θέμα είναι να είσαι δημιουργικός. Το θέατρο είναι πολιτισμός, είναι ο καθρέφτης μας. Στην κρίση ο κόσμος θέλει να βλέπει παραστάσεις. Και εμείς έχουμε κατεβάσει αρκετά το εισιτήριο, για μια τέτοια παραγωγή. Ξεκινάει από 25€, ενώ βλέπεις άλλες παραστάσεις με 40€, που για μένα είναι ανεπίτρεπτο. Ο κάθε επιχειρηματίας κάνει τα κουμάντα του βέβαια, αλλά όποιος το καταφέρει μαγκιά του!
- Δεδομένου ότι χρόνια διδάσκετε σε δραματικές σχολές, ποια είναι η σχέση σας με τους νέους;
- Η καλύτερη! Γίνομαι κι εγώ πιο μικρή και κρύβομαι από πίσω τους. Για μένα το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι άμυνα. Λέω κάτι πρώτη για να μην το πείτε εσείς! ( γέλια). Καταλαβαίνουν το νοιάξιμο. Αλλά η δημιουργία, θέλει και φωνές και αντάρες. Παίρνω πράγματα από τη φρεσκάδα τους. Από την απειρία ξέρεις, μπορούν να βγουν διαμάντια. Πολλές φορές παρατηρώντας τους, τους λέω, ωραία το έκανες αυτό, δεν το είχα σκεφτεί έτσι και γελάνε! Και τώρα στο Annie, κρατιέμαι να μην κυλιέμαι μαζί με τα παιδιά στα κρεβάτια. Και πολλές φορές το κάνω! Όταν ακούς, μαθαίνεις πράγματα. Δε χρειάζεται μόνο να μιλάς. Το αναφέρει και ο Ρίτσος στην Ισμήνη, εκεί μιλώντας για το θάνατο βέβαια, ότι η σιωπή είναι ωραίο πράγμα. Στην ησυχία ακούς πολλά. Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, αλλά και η σιωπή έχει τους δικούς τις ήχους!
Πώς βλέπετε την κατάσταση της Ελλάδας σήμερα;
- (Γέλιο). Άκουσες το πλούσιο γέλιο μου έτσι; Δράμα η κατάσταση και ειδικά για εσάς τους νέους. Εμείς ζήσαμε και κάποια καλά. Πλασματικά μεν όλο αυτό, αλλά ήταν καλά. Με νοιάζει το παρακάτω όμως. Με σκοτώνει όταν βλέπω στην τηλεόραση τις συζητήσεις των εξουσιαστών. Πώς να τους πω; Αυτών που θέλουν την εξουσία και τη λατρεύουν και την κυνηγούν. Τους βλέπεις να διαπληκτίζονται πάνω σε ένα κουρέλι. Φαντάσου μια όμορφη γυναίκα κουρελιασμένη. Τι να κάνουν; Πώς να τη φτιάξουν; Δεν υπάρχει καμία μέριμνα για το αύριο! Κι εσείς οι νέοι, δεν έχετε δουλειά, δεν έχετε τίποτα. Αν δεν μπορείτε να παράξετε κάτι, μοιραία οδηγείστε στην κατάθλιψη.
- Βλέπετε το ποτήρι μισοάδειο;
- Κανείς σήμερα δε μπορεί να πει ότι είναι αισιόδοξος. Τώρα που μιλάμε, έχω ανοιχτή τηλεόραση και βλέπω τις ίδιες αηδίες. Δημιουργικοί να είμαστε για να τραβήξουμε την κουρτίνα που έπεσε πάνω μας. Ο καθένας από τη δική του σκοπιά, από το δικό του μετερίζι.
- Γίνεται κάτι στην τηλεόραση κατά τη γνώμη σας;
- Ναι φυσικά. Γίνονται δουλειές και καλές μάλιστα. Αλλά δεν πληρώνονται οι συντελεστές με αποτέλεσμα να σταματούν και σήριαλ με μεγάλη επιτυχία. Δες τι έγινε με τους Βασιλιάδες. Οι ηθοποιοί έκαναν γυρίσματα κλπ και είναι απλήρωτοι. Το καλό είναι ότι παίζουν οι συνάδελφοι και γίνονται κάποια ωραία πράγματα.
Θα ξανακάνατε τηλεόραση;
- Εγώ θέλω, η τηλεόραση με θέλει; ( γέλια). Αν τύχει μια ωραία συνεργασία γιατί όχι; Αν και είναι πολύ κουραστικό. Γυρίσματα όλη μέρα από τις 8 το πρωί και το βράδυ θέατρο. Τα έκανα και αυτά. Μήπως τώρα περίμενα ότι θα έχω αντοχές να κάνω 12 ώρες πρόβα; Αλλά το έκανα και αυτό!
- Έχετε κάποια σχέδια για το επόμενο διάστημα;
- Όχι, δεν έχω κάτι. Θα δούμε! Να ζούμε πρέπει. Βλέπω τώρα από το μπαλκόνι ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Τη θάλασσα. Η Θεσσαλονίκη είναι μια γοητευτική πόλη. Δε θα την πω ερωτική. Περπατάς δίπλα στη θάλασσα και σου φεύγουν οι έννοιες. Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα και όπως λέει και ο στίχος στο Annie: Το αύριο πλησιάζει, ο ήλιος χαράζει και διώχνει το χθες μακριά! Αναφέρεται στην αγάπη και όχι τόσο στα υλικά. Αύριο μπορεί να ξυπνήσω και να φοράω τα ροζ γυαλιά. Άλλοτε μπορεί να είναι γκρι. Πρέπει να έχουμε πολλά χρώματα στη ζωή μας…