Η ΕΛΕΝΗ ΚΡΙΤΑ ΣΤΟ DNA OF ARTS!!!!!
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο.
Τι λόγια να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω την κυρία Ελένη Κρίτα; Υπέροχη ηθοποιός που χρόνια μας χαρίζει όμορφες στιγμές σε θέατρο και τηλεόραση, αλλά και μια φινετσάτη, πανέμορφη γυναίκα με μοναδική ευγένεια που σκλαβώνει το συνομιλητή. Φέτος τη βρίσκουμε στην αστυνομική κωμωδία « Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε» στο πλευρό της Κάτιας Δανδουλάκη και άλλων αξιόλογων συναδέλφων της. Σε ένα διάλειμμα των παραστάσεων, είχαμε μια όμορφη κουβέντα στο καμαρίνι της.
- Διπλό θεατρικό χτύπημα αυτή τη χρονιά για εσάς! Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
- Α! Ωραίο ήταν! Δεν το έχω κάνει ποτέ συγχρόνως. Έχω κάνει παράσταση και πρόβα για το επόμενο, αλλά αυτό, Δευτερότριτα τη μια παράσταση και Τετάρτη με Κυριακή την άλλη, δεν το έχω κάνει ποτέ. Ήταν λίγο κουραστικό, ήθελε πολλή συγκέντρωση, κάθε φορά να συγκεντρώνεσαι σε διαφορετικό πράγμα, αλλά μ’ άρεσε! Παίζεις με τα νεύρα σου σε τέτοιες περιπτώσεις, παίζεις με τον εαυτό σου, αλλά μ’ άρεσε γιατί ήταν δύο πολύ διαφορετικά πράγματα. Το ένα μια αστυνομική κωμωδία, ανάλαφρη, χαριτωμένη και το άλλο ήταν Σαίξπηρ. Ένα έργο κλασσικό, ο Τίμων ο Αθηναίος, πολύ λίγο παιγμένο στην Ελλάδα, ένα δύσκολο κείμενο, φιλοσοφικό, ποιητικό. Το χάρηκα, γιατί είχα πολλά χρόνια να ασχοληθώ με κλασσικό κείμενο. Από το 2003-2004, από το Ανοιχτό Θέατρο. Και ήθελα να το ξανακάνω για μένα! Συνεργάστηκα με νέα παιδιά, με νέο σκηνοθέτη, έναν νεανικό θίασο. Εμείς γεμίζουμε από αυτά. Πλουτίζουμε. Αυτό το πράγμα, μας φρεσκάρει, μας συντηρεί νέους. Είναι μια πνοή νιότης και δροσιάς. Ανανεώνεσαι!
- Η σχέση σας με τη Θεσσαλονίκη ποια είναι;
- Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη, κρατάει πάρα πολλά χρόνια. Ανέβαινα και πριν γίνω ηθοποιός. Πολύ μικρή. Η πρώτη μου εμπειρία, ήταν με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, που τότε γινόταν τέλη Σεπτέμβρη. Ήταν εντυπωσιακό, μαγευτικό όλο το κλίμα. Εγώ ήμουν πολύ νέα τότε και πραγματικά, είχα μαγευτεί. Μαζευόντουσαν πολλοί σημαντικοί άνθρωποι, γίνονταν οι προβολές των ταινιών. Το Φεστιβάλ είχε ένα άλλο κύρος, διαφορετικό από τώρα. Μετά, όταν έγινα ηθοποιός και άρχισα να δουλεύω, άρχισα πια να έρχομαι εδώ με τις παραστάσεις. Είτε κάποιες βδομάδες με τη χειμερινή παράσταση, είτε το καλοκαίρι μια δυο μέρες σε περιοδεία. Είναι μια γνώριμη πόλη. Βέβαια τώρα τη βρήκα λίγο αλλαγμένη, γιατί είχα να έρθω 3-4 χρόνια. Είναι πολύ ζωντανή, αν και αυτό έχει λίγο μειωθεί, όπως και στην Αθήνα. Αγαπημένη για τις βόλτες, για τη θάλασσα, για το κοινό που είναι πολύ ζεστό. Είναι σχέση που κρατάει χρόνια!
- Τι αναμνήσεις έχετε από την παιδική σας ηλικία;
- Πολλές! Κάθε ζωή, είναι ένα βιβλίο, ένα μυθιστόρημα. Εγώ μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, στο Κολωνάκι. Ήταν τότε διαφορετικό από αυτό που σήμερα ξέρουμε για Κολωνάκι, το lifestyle, που ευτυχώς φεύγει και αυτό τώρα. Θυμάμαι ότι με πήγαιναν οι γονείς μου θέατρο πολύ μικρή. Στις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Δεν τις θυμάμαι καλά, γιατί ήμουν πολύ μικρή, 5-6 χρόνων, σαν όνειρο. Τότε δεν υπήρχαν παιδικά θέατρα. Μας πήγαιναν σε θέατρα για μεγάλους, που θεωρούσαν ότι ήταν κατάλληλο για μικρά. Αυτές ήταν οι πρώτες μου εμπειρίες από θέατρο. Θυμάμαι τις βόλτες για το Γαλλικό Ινστιτούτο. Τις οικογενειακές στιγμές που κάθε παιδί έχει να θυμάται. Ήμασταν μια οικογένεια με 3 αδέρφια και αρκετό κόσμο, γιατί τότε οι οικογένειες ήταν μεγάλες. Ξαδέρφια που ζούσαν μαζί και όλα αυτά. Τους δρόμους της Αθήνας, που ήταν ήσυχοι και κάναμε ποδήλατο και πατίνι, γιατί περνούσε ένα αυτοκίνητο κάθε μια ώρα…Ήταν η δεκαετία του ’60!
- Θέλατε από μικρή να γίνετε ηθοποιός;
- Νομίζω, ότι είχα την πετριά από μικρή, αλλά επειδή μεγάλωνα σε ένα αρκετά αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον, όπου δεν ήταν πολύ αποδεκτό το να γίνει κανείς καλλιτέχνης, το καταπίεσα μεγαλώνοντας. Από ότι μου λένε, όταν ήμουν μικρή στα 3, στα 4, στα 5, τραγουδούσα, χόρευα. Έκανα παραστάσεις. Αυτό το θυμάμαι! Μετά καταπίεσα όλες μου τις καλλιτεχνικές τάσεις. Ασχολήθηκα πιο πολύ με διανοητικά πράγματα, με το διάβασμα…Έβρισκα πιο πολύ στην εφηβική μου ηλικία, διεξόδους σ’ αυτά. Το ξαναέβγαλα, όταν πια μπήκα στο πανεπιστήμιο. Θεώρησα ότι είχα κάνει και ένα μεγάλο βήμα και για να ανεξαρτητοποιηθώ από την οικογένειά μου και να κάνω τα δικά μου θέλω, από τη στιγμή που είχα πετύχει κάποιους στόχους. Τότε λοιπόν εκδηλώθηκε και το έκανα.
- Παράλληλα με τις σπουδές σας στο πανεπιστήμιο;
- Ναι, ναι! Και τις τελείωσα. Έκανα και ένα διδακτορικό στην Ιταλία και πηγαινοερχόμουν, γιατί είχα αρχίσει να δουλεύω. Στην τηλεόραση, όχι στο θέατρο. Τα πρώτα μου 3-4 χρόνια, ήταν στην τηλεόραση πιο πολύ. Παράλληλα, δούλευα και τη διατριβή μου, την οποία την τελείωσα. Όταν αρχίζω κάτι, δε μ’ αρέσει να το αφήνω στη μέση. Παρ’ όλο που δεν ήξερα αν θα το ακολουθούσα ως επάγγελμα, γιατί με είχε ήδη προσβάλλει το μικρόβιο του θεάτρου και της τηλεόρασης και αυτής της δουλειάς. ( γέλια). Όταν το κολλήσεις, είναι δύσκολο να το αφήσεις μετά. Δε σ’ αφήνει!
- Τι ρόλο έπαιξε η ομορφιά στην καριέρα σας; Υπήρξε εμπόδιο;
- Εγώ βγήκα στη δουλειά σε μια εποχή πριν από τα ιδιωτικά κανάλια. Το 1983. Και αυτό ήταν λίγο αρνητικό, γιατί υπήρχε μια μόδα, να θέλουν οι σκηνοθέτες γυναίκες πιο καθημερινές. Της διπλανής πόρτας. Ήταν το ρεαλιστικό σινεμά, έβγαιναν τα πιο κουλτουριάρικα έργα, άρχιζαν και τα καλλιτεχνικά θέατρα ρεπερτορίου τότε, που δε θέλανε κάποιο εντυπωσιακό κορίτσι εύκολα. Όχι ότι ήμουν αυτό το εντυπωσιακό, αλλά ήμουν μια ωραία κοπέλα. Δεν ήμουν στις προδιαγραφές, αλλά επειδή ποτέ δε με ενδιέφερε να παίξω την ωραία, ήταν ένα στοιχείο που δεν το τόνισα. Και μετά από τα πρώτα χρόνια, άρχισα να παίζω άλλα πράγματα. Νομίζω ότι ούτε και στην τηλεόραση, έπαιξα ποτέ την ωραία. Δεν ήταν αυτός ο στόχος μου. Έτσι αυτό πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Αν κάποιος, δε θέλει να κάνει τον ωραίο ή την ωραία στο θέατρο, πέρα από την εξωτερική του εμφάνιση που μπορεί να είναι η α ή η β, απλώς θα πείσει και τους άλλους, ότι είναι άλλος ο σκοπός που έχει μπει σε αυτή τη δουλειά. και αυτό έχει ημερομηνία λήξης βέβαια. Κάθε λίγα χρόνια, βγαίνουν άλλοι ωραίοι και άλλες ωραίες και δεν τελειώνει ποτέ.
- Έχετε πέσει ποτέ στην παγίδα της ματαιοδοξίας;
- Οι ηθοποιοί, είναι ματαιόδοξοι. Είναι ένα ματαιόδοξο επάγγελμα. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος, ίσως από ανασφάλεια εσωτερική, ίσως από ανάγκη να επικοινωνήσει, θέλει να ανέβει σε μια σκηνή ή να είναι σε μια οθόνη και να λέει στους άλλους «Κοιτάξτε με! Τι κάνω. Πώς μπορώ να επικοινωνήσω μαζί σας». Αν κάποιος δε θέλει να τον βλέπουν, δε μπορεί να γίνει ηθοποιός. Είναι στοιχείο της δουλειάς. Το θέμα είναι, να μην αφήσεις τη ματαιοδοξία, να καλύψει άλλα πράγματα ή να μη γίνει αυτοσκοπός. Αλλά σαφώς είναι στοιχείο του χαρακτήρα του ηθοποιού.
- Ποιος κατά τη γνώμη σας πρέπει να είναι ο ρόλος των καλλιτεχνών σε καιρό κρίσης;
- Η τέχνη, παρόλο που θεωρείται πολυτέλεια, το θέατρο και η μουσική ειδικά, στον καιρό της κρίσης, δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα. Ανθούν. Τώρα μπορεί τα έσοδα να μην είναι ίδια όπως είναι σε εποχές παχιών αγελάδων. Αλλά επειδή ο κόσμος έχει ανάγκη την επικοινωνία, βλέπουμε ότι τα θέατρα γεμίζουν. Άλλο αν είναι με φτηνά εισιτήρια. Ο κόσμος ψάχνει τις ευκαιρίες για φτηνά εισιτήρια, θέλει να επικοινωνήσει με το θέατρο, θέλει να επικοινωνήσει με το ζωντανό θέαμα. Όπως και με τις μουσικές εκδηλώσεις. Τρέχει ο κόσμος. Είναι μια λαϊκή τέχνη το θέατρο και η μουσική. Απευθύνεται πάρα πολύ στο κοινό. Ίσως, η τέχνη, επιτελεί περισσότερο το σκοπό της σε καιρό κρίσης. Φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, τους ταξιδεύει, τους βγάζει από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Τους βάζει να σκεφτούν, να προβληματιστούν, είτε να διασκεδάσουν. Είναι πάρα πολλοί οι ρόλοι της. Οπότε δε χάνει στον καιρό της κρίσης η τέχνη. Βέβαια, οι καλλιτέχνες, επειδή είναι εργαζόμενοι και ζουν από αυτή τη δουλειά, βάλλονται και αυτοί. Ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι, ακόμα και στους δύσκολους καιρούς, να επικοινωνεί με τον κόσμο, στο βαθμό που μπορεί ο καθένας βέβαια, και να προσπαθεί να επικοινωνήσει αυτό το φως, αυτή την ελπίδα που μας δίνει η τέχνη! Είμαστε τυχεροί άνθρωποι! Η τέχνη είναι ένα πολύ μεγάλο φάρμακο στα προβλήματα της καθημερινότητας. Ένα πολύ μεγάλο βάλσαμο ψυχής. Αν αυτό μπορούμε να το επικοινωνήσουμε στον κόσμο, έχουμε πετύχει σε πολύ μεγάλο μέρος το στόχο μας.
.jpg)
- Εντοπίζετε κάποια θετικά σε όλη αυτή την άσχημη κατάσταση που βιώνουμε;
- Δεν ξέρω. Θα φανεί αν είναι θετικά. Βρίσκω ότι υπήρχαν πάρα πολλά αρνητικά στην προηγούμενη. Αν τώρα, αυτή η κρίση, μας αναγκάσει να σκεφτούμε, να δούμε τι λάθη κάναμε, γιατί φτάσαμε εκεί, ποιες αξίες ξεχάσαμε, πόσο επιδοθήκαμε σε ένα κυνήγι πολύ επιφανειακών και ψεύτικων πραγμάτων. Του lifestyle, της επίδειξης, του εύκολου χρήματος. Ξεχάσαμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο αυτά. Τρέφεται και με άλλα πράγματα που μπορεί να είναι πιο σημαντικά. Πρέπει να θρέψει και την ψυχή του! Έχει και την καρδιά του, τα συναισθήματά του! Αν αυτή η κρίση, αποτελέσει αρχή για ένα καινούριο ξεκίνημα για τους περισσότερους από εμάς σε αυτή τη χώρα, αν ξαναβγούν κάποιες αξίες που τις είχαμε χάσει, γιατί τα τελευταία 20 χρόνια, δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα, αν αυτό είναι η αφορμή για κάτι καλύτερο, τότε θα έχει θετικά αποτελέσματα. Αν απλά βουλιάξουμε και συνεχίσουμε να μεμψιμοιρούμε και να μας φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από μας, ε τότε δε θα βγει κάτι καλό. Αλλά ελπίζω ότι μετά το πρώτο σοκ και τα πρώτα χρόνια που απελπιστήκαμε και πέσαμε σ’ αυτόν τον πεσιμισμό, πιστεύω ότι θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι λάθος κάναμε και τι καλύτερο μπορούμε να χτίσουμε από εδώ και πέρα.
- Με την πολιτική ποια είναι η σχέση σας;
- Εγώ μεγάλωσα σε μια εποχή, που τα νέα παιδιά, έμπαιναν στην πολιτική πολύ νωρίς. Τα παιδικά μου χρόνια, ήταν στη Δικτατορία. Όταν δεν υπάρχει ελευθερία, οι άνθρωποι πολιτικοποιούνται πολύ νωρίς. Ήδη στα 12-13, είχα μπει στο πνεύμα αυτό, το οποίο κράτησε και για μετά. Ήμουν πολιτικοποιημένη, όχι με την έννοια ότι ανήκω σε μια παράταξη. Ήμουν σε κάποιους χώρους βέβαια, αλλά όχι οργανωμένη κάπου, γιατί πίστευα ότι θα έπρεπε να έχω την ελευθερία της άποψής μου κάθε φορά και να διαφωνώ! Όταν μπαίνεις σε ένα χώρο, σε μια συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, κάπου πρέπει να ακολουθείς την κομματική γραμμή και αυτό με έβρισκε αντίθετη. Ήθελα πάντα να έχω το δικαίωμα να διαφωνώ, να έχω την άποψή μου, να μπορώ να κρίνω και να αποφασίζω κάθε φορά. Αλλά ήμουν πολιτικοποιημένη, με την έννοια ότι με αφορούσαν τα κοινά. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια, έχουν απαξιωθεί πάρα πολύ και οι πολιτικοί και η πολιτική βέβαια. Αλλά θεωρώ ότι αυτή η απαξίωση, δεν πρέπει να μας οδηγήσει στην αδιαφορία που έχουν τα νέα παιδιά, δηλαδή να μην πάμε να ψηφίσουμε. Αυτό είναι μια αντίδραση που δε φέρνει κάτι. Εδώ πέρα σκοτώθηκαν άνθρωποι για να μπορούμε να έχουμε το δικαίωμα να πάμε να ψηφίζουμε! Και σε εποχές που δε μπορούσαν οι άνθρωποι να ψηφίσουν, όπως ήταν η Χούντα ας πούμε, δε μας άρεσε καθόλου. Ας χρησιμοποιήσουμε αυτό το δικαίωμα που έχουμε, για να αλλάξουμε τα πράγματα στο βαθμό που μπορούμε. Και μπορεί να γίνει και κάτι καλύτερο. Να βγουν καινούρια πρόσωπα. Ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον και πρέπει να συνεχίσει να είναι. Οι Αρχαίοι δε θεωρούσαν ότι υπάρχει πολίτης ελεύθερος, που δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική.
- Σας έχει γίνει ποτέ κάποια πρόταση από πολιτικό κόμμα για ενεργό ανάμιξή σας στην πολιτική;
- Όχι! Δε μου έχει γίνει. Και δεν ξέρω αν θα το σκεφτόμουν. Δεν το σκέφτομαι καθόλου. Τώρα, αν μου γινόταν μια πάρα πολύ συγκεκριμένη πρόταση, για κάποιον τομέα που θα μπορούσα να προσφέρω κάτι, μπορεί να το σκεφτόμουν. Σε κάποιο μικρό χώρο, ίσως του Δήμου. Που να μπορεί κανείς να πει, ότι μπορώ να κάνω κάποια πράγματα σε έναν τομέα. Αλλά ως τώρα δεν το έχω σκεφτεί.
- Έχετε απογοητευτεί ποτέ;
- Πάρα πολλές φορές!
- Σε βαθμό να σκεφτείτε να τα παρατήσετε;
- Βέβαια! Είναι μια δουλειά που εκτός από τις χαρές, σου δίνει και πάρα πολλές πίκρες και πολλές απογοητεύσεις. Σε απορρίπτουν πάρα πολύ συχνά και αυτό δεν έχει να κάνει με σένα, αλλά με το τι έχει στο μυαλό του ο άλλος. Σε εποχές που δεν δούλευα και ένιωθα ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία, γιατί ένας νέος άνθρωπος το νιώθει κατά καιρούς αυτό, έλεγα θα τα παρατήσω. Έχω τόσα διπλώματα, θα κάνω άλλα πράγματα. Και έχω ασχοληθεί με κάποιες μεταγλωττίσεις, μετέφραζα ή έγραφα σε κάποιο λογοτεχνικό περιοδικό. Έκανα 1-2 απόπειρες να κάνω άλλα πράγματα, αλλά στο μεταξύ, όλο και κάποια καινούρια πρόταση ερχόταν, αφού περνούσαν 5-6 μήνες. Και εκεί που έλεγα θα τα παρατήσω, έλεγα καλά ας το κάνω τώρα αυτό που έχει ενδιαφέρον και θα δω μετά. Και ξαναγύρναγα! ( γέλια). Νομίζω ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί σε περιόδους απελπισίας, έχουν σκεφτεί να κάνουν κάτι άλλο!
- Όνειρα κάνετε;
- Νομίζω πως δεν παύει ο άνθρωπος να ονειρεύεται σε οποιαδήποτε ηλικία και αν φτάσει. Σχέδια πολλά δεν κάνω. Γιατί, η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει, όταν εμείς κάνουμε σχέδια. Οπότε, σχέδια πολλά δεν κάνω, δεν προγραμματίζω πολλά πράγματα. Λέω όπως έρθουν. Αλλά φυσικά ονειρεύομαι!
- Ευτυχισμένη τι σας κάνει;
- Κάποιες στιγμές στην καθημερινότητα. Να νιώθεις ότι είσαι καλά, ότι είναι καλά οι αγαπημένοι σου, οι γύρω σου, ότι είναι μια ωραία μέρα, ότι υπάρχει ελπίδα, ότι υπάρχει αγάπη, η αίσθηση ότι σ’ αγαπούν και αγαπιέσαι, είναι πολύ μεγάλο συστατικό της ευτυχίας. Το πρώτο!
- Μετά τη Θεσσαλονίκη, υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο;
- Μετά τη Θεσσαλονίκη, θα καθίσουμε λίγο, και μετά σχεδιάζουμε αυτή την ωραία παραστασούλα, να την πάμε περιοδεία σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας το καλοκαίρι.
- Θα συνεχιστεί και του χρόνου στην Αθήνα;
- Υπάρχει σαν σκέψη, επειδή πήγαμε καλά, να μην την αφήσουμε. Γι’ αυτό και φύγαμε λίγο νωρίτερα από την Αθήνα. Δεν είχε αρχίσει να εξαντλείται ακόμα το κοινό. Πηγαίναμε καλά. Αλλά είπαμε μιας και είχε προγραμματιστεί η Θεσσαλονίκη, να αφήσουμε την Αθήνα και να την ξαναπιάσουμε την επόμενη σαιζόν.