Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ DNA OF ARTS!!!!
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο.
Μια μεγάλη θεατρίνα που μας έχει συντροφεύσει εδώ και χρόνια με τις ταινίες και τις θρυλικές πλέον ατάκες της, επέστρεψε φέτος στο θεατρικό σανίδι. Η αγαπημένη όλων μας Δέσποινα Στυλιανοπούλου, το Δεσποινάκι όπως την αποκαλεί ο κόσμος, πρωταγωνιστεί στην παράσταση « Οίκος Ευγηρίας- Η ευτυχισμένη δύσις» του Μανώλη Κορρέ μαζί με άλλους αξιόλογους συναδέλφους της όπως το Νίκο Βανδώρο, τον Ανέστη Βλάχο, τη Μαρία Ιωαννίδου, τον Τέρη Χρυσό και άλλους. Πάντα γλυκιά και χαμογελαστή, δέχτηκε με χαρά να μας μιλήσει για τη φετινή της επιστροφή.
- Θέλω να σου πω πριν ξεκινήσουμε Αλέξανδρέ μου, ότι λατρεύω τη Θεσσαλονίκη και την έχω ονομάσει Νέο Μανχάταν! Πριν πολλά χρόνια, πήγα μια περιοδεία στην Αμερική, στο New Jersey, και είπα, εδώ είναι η Θεσσαλονίκη! Την καλημέρα μου και την αγάπη μου στη Θεσσαλονίκη μου. Είναι σαν δεύτερη γενέτειρά μου. Έκανα πολλές επιτυχίες και πήρα πολλές χαρές!
- Κι εμείς εδώ σας αγαπάμε πολύ! Και ελπίζουμε να σας δούμε ξανά σε κάποιο θέατρο στη Θεσσαλονίκη. Πείτε μου λοιπόν, τι σας έκανε να επιστρέψετε στο θέατρο φέτος.
- Πριν σου πω για το έργο, θα σου πω πώς έφτασα να πάω στο έργο αυτό του Μανώλη Κορρέ. Εδώ και αρκετά χρόνια, είχα δηλώσει ότι δε θα ξανακάνω εμπορικό θέατρο. Τα τελευταία χρόνια, έπαιζα σε ένα μικρό θεατράκι, το Θέατρο της Ημέρας, Γεννηματά 20, Πανόρμου. Εκεί, ερμήνευσα κλασσικούς ρόλους, σε έργα του Ίψεν, του Τσέχοφ, του Μολιέρου και άλλα. Παράλληλα, έκανα και για 2 σαιζόν παιδικό θέατρο. Η αγάπη μου για τα παιδιά, είναι σταθμός για μένα. Έκανα μια γιαγιά, που αναπολούσε την εποχή που ήταν παιδί. Δεν ήθελα να εμφανιστώ ξανά, αλλά ήρθε ο επιχειρηματίας και με ρώτησε αν ήθελα να παίξω. Με τη λέξη « Θέατρο Χατζηχρήστου», συγκινήθηκα! Γιατί, εκεί ξεκίνησα με τον Χατζηχρήστο, τον εθνικό σταρ της Ελλάδας, που τον μιμούνται πολλοί και κάνουν καριέρα. Του είπα να μου το φέρει να το διαβάσω. Ήρθε το έργο, το διάβασα, δεν είχα μεγάλο ρόλο, αλλά είχα μια ιδέα. Τον ρώτησα, αν μου επιτρέπει να πω έναν μονόλογο που έχω γράψει εγώ και δένει με το έργο. Μια παλιά θεατρίνα, που είναι στον οίκο ευγηρίας και θυμάται το παρελθόν της. Ο Βασίλης ο Πλατάκης, πήρε την άδεια από τους κληρονόμους του συγγραφέα και τον προσθέσαμε. Αυτός ο μονόλογος, με εκφράζει, τον αγαπώ. Είναι η σπονδυλική στήλη του έργου. Βλέπω ότι ο κόσμος θυμάται τους παλιούς ηθοποιούς. Το μονόλογο αυτό, τον έγραψα, σε μια δύσκολη στιγμή στην Αμερική, που μου απαγόρευσαν να παίξω ένα νούμερο τότε και τον ενσωμάτωσα. Για το έργο τώρα: είμαι πολύ συγκινημένη. Ευχαριστώ πολύ τον Βασίλη Πλατάκη, τον Τάκη που έχει το θέατρο και τον Χάρη το Βορκά που με σκέφτηκε και μου έδωσε την ευκαιρία να ξεδιπλώσω από τα βάθη της καρδιάς μου αυτό το μονόλογο. Τι γίνεται στο πέρασμα του χρόνου. Πίκρα και δάκρυ βγάζει. Κάποτε δε θα υπάρχει, αλλά εύχεται να πεθάνει στη σκηνή. Το έργο βγάζει μια πικρή αλήθεια, αβάσταχτη. Τον πόνο του γονέα, που με πόνο γεννά ένα παιδί και πληγώνεται όταν άπονα τον ρίχνουν σε έναν οίκο ευγηρίας. Επαναστατούν και θέλουν να φύγουν και να πάνε στα χωριά τους. Δεν είναι απαισιόδοξο. Είναι η αλήθεια. Μακάρι να υπήρχε βοήθεια από το Υπουργείο Πολιτισμού. Να έρθει ο κύριος Υπουργός να το δει και να το προωθήσει το καλοκαίρι για να το δει ο κόσμος. Είναι κατάθεση ψυχής! Είμαστε 17 συνάδελφοι επί σκηνής. Στον μισό αιώνα που παίζω, έχω ξαναβρεθεί με τους περισσότερους. Με τον Τρύφωνα τον Καρατζά, με το Γιώργο το Μάζη που ήμασταν συμμαθητές στο Ροντήρη και με το Νίκο το Βανδώρο, που κάναμε τραγούδι με την ίδια δασκάλα στο Ελληνικό Ωδείο. Τους λέω με χιούμορ, ότι ξαναβρεθήκαμε στον οίκο ευγηρίας. Ευτυχώς, ζούμε εκτός, αλλά με τις ερμηνείες μας, λέμε τι μπορεί να συμβεί. Ένα νέο άτομο πχ η κόρη, μπορεί να εκτοπίσει με τεχνάσματα τους γονείς, χρησιμοποιώντας τα παιδιά ως πρόφαση. Οι γονείς είναι το Α και το Ω! Δεν υπάρχει χωρίς αυτούς αγάπη, οικογένεια, θρησκεία, στήριξη, καθοδήγηση. Συνέβησαν σε αυτή την παράσταση, πράγματα που με συγκλόνισαν. Μια μέρα σηκώθηκε ένα παιδί 17 ετών από την πλατεία, σήκωσε τα χέρια ψηλά και φώναξε: « Μάνα, συγχώρα με, αν σε έβλαψα!». Μετά την παράσταση, όταν μας περιμένουν για να γνωριστούμε μας λένε το ίδιο. Πολλοί νέοι, μας λένε ότι τους δώσαμε το καλύτερο μάθημα για τους γονείς. Ήρθε μια οικογένεια από το Αγρίνιο και το παιδί λέει στον πατέρα του: « Μπαμπά, είμαι 10 ετών και ποτέ δε σε είδα να κλαις!». Μήπως είχε τύψεις; Μήπως εγκατέλειψε και αυτός τους γονείς του σε γηροκομείο; Το συνιστώ. Μακάρι να μπορούσαμε να το φέρουμε και στη Θεσσαλονίκη να το έβλεπε ο κόσμος. Ένα γλυκό, τρυφερό, ανθρώπινο, πονεμένο και αληθινό έργο! Ο οίκος ευγηρίας, είναι όλη η αλήθεια της ζωής! Κάνω πρόταση στο ΚΘΒΕ και στο Γιάννη το Βούρο, που εγώ τον έβγαλα στο θέατρο και τον αγαπώ, να μας βοηθήσει να το ανεβάσουμε. Ιδιωτικά, είναι πολύ δύσκολο. Είμαστε 25 άτομα. 17 ηθοποιοί και τεχνικοί. Τα έξοδα είναι τρομερά. Παρέλειψα να πω ότι στην παράστασή μας, μια νότα ευθυμίας δίνει ο ανεπανάληπτος, πάντα νέος στην ψυχή Τέρης Χρυσός. Όλοι μαζί στο τέλος, τραγουδάμε και αποχαιρετάμε τον κόσμο. Να μη μας βάζει κάτω η ζωή και να μένουμε νέοι. Χωρίς αγάπη, δεν υπάρχει ζωή. Την αγάπη μας τη δείχνουμε και στα λουλούδια. Αν δεν τα αγαπάμε, μαραίνονται. Θέλω από την καρδιά μου, να ευχαριστήσω τους θεατές που ήρθαν! Δε φεύγουν όταν τελειώσει. Φωνάζουν μπράβο! Σαν να θέλουν να κάνουμε μπιζ στο έργο. Ξεκινάει με μια καταπληκτική μουσική του Πλατάκη. Πρωταγωνιστεί και η μουσική και η σκηνοθεσία και ο καθένας στο ρόλο του. Είναι ένα πολύ όμορφο σύνολο.
- Πώς βλέπετε τους νέους ηθοποιούς σήμερα, σε σύγκριση με τη δική σας γενιά;
- Το θέατρο βγάζει ηθοποιούς και η τηλεόραση αστέρες. Ο ελληνικός κινηματογράφος θα μείνει αθάνατος. Συμπτωματικά, χθες έβλεπα την εκπομπή του Γιώργου του Πετρίτση. Έδειχνε σκηνές από την εποχή του ’60 και του ‘ 70. μια αναδρομή. Έδειξε τη Βουγιουκλάκη, το Γκιωνάκη, εμένα, το Βόγλη, τη Σώκου. Όλοι τότε ανατείλαμε! Εύχομαι οι νέοι άνθρωποι, να ξαναζωντανέψουν τον κινηματογράφο. Όλοι τον κατηγορούσαν και τον έλεγαν εμπορικό. Μακάρι να βρεθούν τέτοια ταλέντα. Τότε, σεβόταν ο ένας τον άλλο και έβγαινε ένα ωραίο αποτέλεσμα. Όσο υπάρχει θέατρο και λόγος, δε μπορεί να μη βγαίνουν νέοι ηθοποιοί. Έχουμε νέους καλούς, με ταλέντο. Ίσως δεν υπάρχει η αμεσότητα, το γκελ των παλιών που μιλούσαν με τους πάντες. Υπάρχει μια απόσταση, δε θέλουν να μας πλησιάζουν εμάς τους παλαιότερους. Γιατί δε σκέφτονται να μας χρησιμοποιήσουν και μας; Τώρα βέβαια, γυρίζει η μόδα λιγάκι. Δεν έχουμε το κουράγιο που είχαμε πριν 10 χρόνια, αλλά, στη σκηνή, ξεχνάς την ηλικία και επιστρέφει η ζωντάνια και η δύναμη. Πολλές φορές, δε φοβάται ο ηθοποιός το σανίδι, αλλά το σανίδι τον ηθοποιό.
- Μιλήστε μου για τις συνθήκες υπό τις οποίες δουλεύατε στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου.
- Δεν είχαμε τις ευκολίες των σημερινών ηθοποιών. Για τις ταινίες, γυρίζαμε όλη τη νύχτα και ψάχναμε φορέματα κλπ για ντύσουμε το ρόλο. Ούτε αυτοκίνητα είχαμε. Ενδυματολόγο , μακιγιέρ, τότε, είχαμε έναν για τον πρωταγωνιστή. Εμείς οι υπόλοιποι τα κάναμε όλα μόνοι μας. Υπήρχε μεγάλος πόνος και δυσκολίες, αλλά είχαμε μεγάλη δύναμη, πείσμα, αγάπη και θέληση! Λέγαμε « Θα γίνουμε!» . Βάζαμε μέλλοντα. Εργαζόμασταν πολύ σκληρά. Στις 6 το πρωί, ήμασταν στο στούντιο για γύρισμα. Μετά είχαμε πρόβα. Μετά εγώ έγραφα την Πυργοδέσποινα της Κουζίνας του Τραϊφόρου. Μετά θέατρο και στο κέντρο, όπου πήγαινα για τα χρήματα. Μπορεί επίσης να έκανα παράλληλα και 3 ταινίες. Τώρα μπαίνει στο καμαρίνι και βγαίνεις κούκλα. Υπήρχαν τότε και τα αναψυκτήρια στον Πειραιά και στην Παλλήνη. Άλλαζα μέσα τα φορέματα για να βγω. Κουραστήκαμε και ίσως αυτό δίνει χαρά στον άνθρωπο. Όταν μια φορά με αναγνώρισε στο δρόμο μια κυρία και λέει: « Καλέ, καλέ, εσύ δεν παίζεις στην Αρχόντισσα της Κουζίνας;», σχεδόν λιποθύμησα από τη χαρά μου. Καθιερώθηκα από τη Θεσσαλονίκη και με πήρε ο Κώστας Καραγιάννης. Σήμερα μου είπε, είσαι πρωταγωνίστρια. Άρχιζε η αναγνώριση. Σήμερα, προβάλλονται τα παιδιά μέσω της τηλεόρασης. Εμείς έπρεπε να πάμε στον κινηματογράφο. Σήμερα επίσης, υπάρχουν πολλά μέσα διαφήμισης. Ενώ σε μας η διαφήμιση ήταν από στόμα σε στόμα. Όσον καιρό, δε μπορούσαμε να διαφημίσουμε ένα έργο, δεν είχε τόση επιτυχία. Η διαφήμιση, είναι η ψυχή του έργου. Ό, τι συμβαίνει πρέπει να βγαίνει στην τηλεόραση. Και τα πολιτικά, αν δεν υπήρχε η τηλεόραση, δε θα τα μαθαίναμε. Όποιος πληρώνει, γίνεται γνωστός.
- Τι θα λέγατε στους νέους ανθρώπους που σας αγαπούν;
- Ευχαριστώ τη νέα γενιά και όλο τον ελληνικό πληθυσμό που με αγαπούν. Χάρη σε αυτούς, γίναμε γνωστοί και είμαστε ακόμα όρθιοι. Είμαι πολύ κοντά με τους νέους και πληγώνομαι που φεύγουν στο εξωτερικό, γιατί δεν τους απορροφά η φτωχή Ελλάδα. Εμπιστεύομαι τους νέους. Στο θίασό μου, οι περισσότεροι ήταν νέοι. Δε θα ήταν κακό, να παρακολουθούν οι νεώτεροι τους παλαιότερους. Εγώ πίσω από την κουίντα, έβλεπα τους θρύλους. Πώς λέγανε το κωμικό, έκλεβα τον τρόπο ερμηνείας και πλασαρίσματος του κωμικού. Η κωμωδία είναι το πιο δύσκολο είδος. Το δράμα, θέλει αυτοσυγκέντρωση, ενώ η κωμωδία είναι κάτι το ιδιαίτερο. Το θέατρο για μένα είναι μετά τους γονείς μου και τους δικούς μου. Όπως αγαπάω την οικογένειά μου, έτσι σαν φλόγα που ανάβει το τζάκι, είναι η αγάπη μου για το θέατρο. Εύχομαι τέλος Καλό Πάσχα, Καλή Ανάσταση και όπως αναστήθηκε ο Χριστός να αναστηθεί και η Ελλάδα μας!
