Από τη Φάλια Κολυβά.
Σε ένα ανηφορικό δρομάκι στην οδό Αμοργού λίγο πιο μακριά από την πλατεία Oμόνοιας στην Αθήνα , βρίσκεται το θέατρο Χώρα… Σε μια Αθήνα που αυτή την εποχή θυμίζει παλιά ελληνική ταινία με φόντο την ελπίδα και το όνειρο, την δίψα για ζωή, την αποδοχή και την διαφορετικότητα ‘ο λάκκος της αμαρτίας’ του Γιώργου Μανιώτη έρχεται να συμπληρώσει το πάζλ.
Ένα επιβλητικό ανισόπεδο σκηνικό γεμάτο σκαλοπάτια από παλέτες οι οποίες σχηματίζουν νοητά ένα βαθούλωμα που μοιάζει με λάκκο υποδέχεται τους θεατές.Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, ο Χρήστος Σπανός, ο Βασίλης Ευταξόπουλος, ο Βασιλης Ρισβας και ο Φαίδωνας Καστρής υποδύονται 6 ‘τραβεστί’ οι οποίες ακροβατώντας πάνω σε πανύψηλα τακούνια και υπό τους ήχους της μουσικής, μας διηγούνται την ζωή τους αλλά και το πώς κατέληξαν στο λάκκο και την πορνεία. Γυναίκες η οποίες κατάλαβαν, άλλες από την αρχή που γεννήθηκαν και άλλες στην πορεία της ζωής τους, ότι η ζωή που ζούσαν δεν ήταν αυτή που ήθελαν, ότι κλείστηκαν στα ‘πρέπει της κοινωνίας’ , και έγιναν κάτι άλλο από αυτό που ένιωθαν και αποφάσισαν να το αλλάξουν με κάθε κόστος. Η Γωγώ παλιότερα ήταν ο Γιώργος ο υδραυλικός, η Ερασμία προσπαθεί να καταπολεμήσει το παρελθόν της υπερασπίζοντας το συμφέρον το δικό της αλλά και των υπολοίπων κοριτσιών, ενώ η Ρούλα, η Τζοάνα, η Κίρκη και η Κάρμεν ζούσαν αρχικά τελείως διαφορετικές ζωές όντας οικογενειάρχες, τραπεζικοί με παιδιά και μια στρωμένη ζωή που φάνταζε ιδανική με γεγονότα όμως που τις σημάδεψαν. Στη παρέα του λάκκου έρχεται να προστεθεί και η Πανδώρα (Γεωργια Καλλέργη) μια ευτραφής ιερόδουλη που όμως δεν είναι αυτό που δείχνει καθώς σκοπός της είναι να παρακολουθήσει της ζωές τους και να τις βγάλει στο γυαλί κάνοντας τες θυσία στο βωμό της τηλεθέασης.
Η παράσταση μοιάζει να είναι χωρισμένη στα δυο. Στο πρώτο μέρος παρουσιάζονται όλα τα παραπάνω, ενώ στο δεύτερο βλέπουμε τις αντιδράσεις του κόσμου ενώ παράλληλα σκιαγραφείται και ο χαρακτήρας των πελατών που επισκέπτονται τα κορίτσια. Εκεί, διακρίνουμε τον καταπιεσμένο οικογενειάρχη που ζει μια διπλή ζωή, τον φοιτητή που θέλει να δει το διαφορετικό, τον κλέφτη που θέλει να ληστέψει, τον συνταξιούχο που όλη του την ζωή την πέρασε μέσα στην υποκρισία, αλλά και τον ‘καθώς- πρέπει’ αδελφό μιας ιερόδουλης που φοβάται να αποδεχτεί την σεξουαλικότητα του. Μια από τις πιο ρεαλιστικές σκηνές είναι αυτή με τον Γιάννη ΔεγαΪτη ο οποίος υποδυόμενος τον παπά θέλει να κάψει τον λάκκο για να καθαρίσει την κοινωνία από την βρωμιά, ΠΑΝΤΑ(;) σκεπτόμενος την αγάπη και την πιστή του στο Θεό. Και κάπου εκεί έρχεται και η γνώμη του κόσμου, όχι των ηθοποιών που υποδύονται τον κόσμο, αλλά των θεατών που είναι εκεί και παρακολουθούν. Μια εξαιρετική ιδέα στην οποία ο θεατής καλείται να πάρει θέση με αφορμή έναν δημοσιογράφο ο οποίος με μαεστρία καταγράφει την προσπάθεια ενός πολιτικού να πείσει τα κορίτσια να αλλάξουν ζωή και να αφήσουν τον λάκκο. Φυσικά όλα αυτά γίνονται κάτω από το άγρυπνο βλέμμα μια κάμερας που έχει πάει να καλύψει την διαπραγμάτευση….
Στα θετικά της παράστασης επίσης συγκαταλέγεται και το γεγονός ότι οι ηθοποιοί φορούν ψηλοτάκουνες γόβες προσπαθώντας να αποδώσουν τoν ρόλο τους όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πραγματικότητα…O Πυγμαλιων Δαδακαριδης έχοντας γίνει ένα με τον ρόλο εκπλήσσει και συγκινεί με την ερμηνεία του ως Ερασμία ενώ ο Παναγιωτης Μπουγιουρης ερμηνεύει άρτια την Γωγώ σε μια προσπάθεια του να ισορροπήσει με δυσκολία πάνω στα ψηλοτάκουνα .Ό Χρηστος Σπανος στην αρχή ερμηνεύει ντροπαλά και διστακτικά (ίσως έτσι είναι ο ρόλος) ενώ στην συνέχεα εντάσσεται δυναμικά στο Όλο και απογειώνει τον χαρακτήρα του. Οι παρουσίες του Γιάννη Βογιατζή ως πατέρα, του Μάνου Βακουση ως δημοσιογράφου-Τζίμη (παίζει 2 ρόλους) αλλά και τις Αλεξάνδρας Παντελακη είναι επιβλητικές και αδιαμφισβήτητα κλέβουν την παράσταση σε ρόλους κλειδιά για την εξέλιξη του έργου.
Στα αρνητικά, σίγουρα συγκαταλέγεται ο όρος ‘τραβεστί’ που χρησιμοποιείται συνεχώς στην παράσταση αλλά και στις μετέπειτα δηλώσεις των ηθοποιών. Ο όρος αυτός έχει αφαιρεθεί από το λεξιλόγιο πολλά χρόνια πριν έχοντας αντικατασταθεί με τον όρο τρανσέξουαλ ή τρανς. Απο την στιγμή λοιπόν που γίνεται μια τόσο όμορφη και εξαιρετικά καλοφτιαγμένη δουλειά είναι κρίμα να μην γίνεται σωστή έρευνα και να χρησιμοποιούνται λέξεις και εκφράσεις προηγούμενων ετών που δεν αντιπροσωπεύουν το παρον.
Το Εθνικό Θέατρο φέτος ανέβασε μια παράσταση που αξίζει να δεις, να γελάσεις ,να διασκεδάσεις να συγκινηθείς, ίσως και να ταυτιστείς με κάποιους ρόλους, να προβληματιστείς αλλά πάνω από όλα να περάσεις καλά!