Από τη Φάλια Κολυβά.
I am what I am…. Μία παράσταση που αναμφισβήτητα το φετινό καλοκαίρι σπάει ταμεία αντιστεκόμενη στην κρίση, το φόβο και στις απρόσμενες πολιτικές εξελίξεις που επιτάσσουν πολλές εταιρίες παραγωγής να ακυρώνουν την μια παράσταση μετά την άλλη. Το καράβι για τη Σαλαμίνα, είχε μόλις ξεκινήσει με φόντο μια μικρή απόδραση γεμάτη γέλια, χαρά, καλή παρέα, γλυκές φωνές και ατελείωτες ώρες συζητήσεων και προγραμματισμού για το επόμενο 3ήμερο διακοπών που θα ακολουθούσε σε έναν από τους πιο κοντινούς και οικονομικούς προορισμούς κοντά στην Αθήνα με αφορμή την παράσταση. ‘Απεταξάμην τη μιζέρια…!!!!’ που έλεγε και η ηρωίδα του Τάκη Ζαχαράτου, Μυριαμ Απλου... Ένα κυριολεκτικά one man show ευρωπαϊκών προδιαγραφών εμπλουτισμένο περίτεχνα με επίκαιρα κείμενα μεταφέρει νοητά του θεατές μακριά από την κατήφεια των ημερών με όπλο το ταλέντο του Τάκη Ζαχαράτου.
Ήταν λίγο μετά τις 9.30 όταν τα φώτα άναψαν στο Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας. Η λευκή σκάλα και η γιγαντοοθόνη με τον προβολέα δεν προμήνυαν με τίποτα αυτό που θα ακολουθούσε. Με ένα βίντεο ο Τάκης ως πιστή αντιγραφή της Ζωής Κωνσταντοπούλου καλωσορίζει τους θεατές ενημερώνοντας τους για τους κανόνες παρακολούθησης της παράστασης σύμφωνα με τον νόμο και τις διατάξεις του συντάγματος…, τα πρώτα γέλια και χειροκροτήματα δεν αργούν να έρθουν. Και ποιοι δεν πέρασαν μπροστά από τα μάτια των θεατών; από τον Γιάννη Βαρουφακη, τον Αλέξη Τσίπρα και την Μέρκελ μέχρι την Άντζελα Δημήτριου η οποία σε ρόλο εκτιμήτριας τέχνης, κρίνει και κατακρίνει όλη την ελληνική show biz (Μαζωνάκη, Χατζηγιάννη, Ρέμο, Βίσση, Ρουβά, Θεοδωρίδου, Πάολα, Παντελίδη κ.α), ενώ ταυτόχρονα χαρίζει άφθονο γέλιο με τις ατάκες της. Φυσικά από τη παράσταση δεν θα μπορούσε να λείπει η Ζωζώ Σαμπουτζάκη και οι διάφοροι μνηστήρες που την διεκδικούν ενώ λίγο αργότερα κάνει την εμφάνιση της και η Ρένα Βλαχοπούλου ξεσηκώνοντας τον κόσμο και ‘παίζοντας’ μαζί του…, θαρρείς και μονομιάς έδιωξε όλα του προβλήματα. Από της πιο όμορφες στιγμές τις παράστασης είναι η συνάντηση της Μαρινέλλας με τον Στέλιο Καζαντζίδη αλλά και η συνεργασία του Στράτου Διονυσίου με την Βίκυ Μοσχολιού, την Λίτσα Διαμάντη, και την Πόλυ Πάνου. Είναι λες και ο Τάκης βάλθηκε να μας θυμίσει το παρελθόν μας ενώνοντας το με το παρόν μας…, να αναζητήσουμε τις ρίζες μας , την καταγωγή μας, ποιοι είμαστε και πόσο σπουδαίους ανθρώπους είχε και έχει η Ελλάδα. Μια συγκλονιστική μίμηση έρχεται για να επιβεβαιώσει το παραπάνω. Ως άλλη Μελίνα Μερκούρη αφυπνίζει τον κόσμο θυμίζοντας του τι σημαίνει Ελλάδα και τι ελληνική ψυχή σε μια εποχή που δεν υπάρχουν οι παλιοί πρωτομάστορες του ελληνικού θεάτρου, που μετοίκισαν προς την γειτονιά των αγγέλων, και που ο πολιτισμός o οποίος είναι η βαριά κληρονομία της Ελλάδας στραγγαλίζεται καθημερινά..Μια ομολογούμενος εξαιρετικά δύσκολη μίμηση λόγο της προσωπικότητας της Μελίνας Μερκούρη που όμως φαντάζει ιδανική ταξιδεύοντας τον κόσμο σε μια παλιότερη εποχή ίσως πιο αθώα και πιο ‘καθαρή’
Στα αρνητικά της παραστάσεις συγκαταλέγεται η μικρή καθυστέρηση που υπήρχε αλλά και το φτωχό σκηνικό (μια σκάλα, ένας προβολέας, και μια γιγαντοοθόνη). Στις μέρες όμως που διανύουμε όλα αυτά συγχωρούνται, δεν χρειάζονται υπερβολές, μεγάλες χρηματοδοτήσεις και τρελά σκηνικά για να περάσει ο κόσμος καλά, χρειάζεται έμπνευση, αγάπη για αυτό που κάνεις και πολύ ταλέντο και αυτά δόθηκαν απλόχερα στον κόσμο σε μια βραδιά που άξιζε κάθε της δευτερόλεπτο. Και επειδή πάντα όταν τελειώνει μια παράσταση μου αρέσει να κρατώ κάποιες φράσεις της, από την συγκεκριμένη θα κρατήσω τα λόγια από την μίμηση της Αλίκης Βουγιουκλάκη: ‘την ευτυχία δεν την μετράς με τον μήνα, ούτε την απαιτείς, απλά την καλωσορίζεις όταν έρθει και όση έρθει, και την ευχαριστείς όταν φύγει γιατί ήρθε έστω και για λίγο για μια στιγμή, για δυο στιγμές… γιατί ότι δώσεις αυτό θα εισπράξεις’ και αυτό το ξέρει καλά ο Τάκης Ζαχαράτος για αυτό και του αξίζει όλη αυτή η επιτυχία και η αγάπη από τον κόσμο σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του.