Η Μαρία- Ελένη Λυκουρέζου στο DNA of Arts!!!!!!!
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο.
Στην τελευταία μου επίσκεψη στην Αθήνα, είχα την τύχη να γνωρίσω ένα νέο κορίτσι με ταλέντο και πολλά καλλιτεχνικά όνειρα. Η Μαρία -Ελένη Λυκουρέζου, με την καινούρια της ομάδα " Around Us" ετοιμάζουν μια παράσταση που θα παρουσιαστεί απο Οκτώβριο. Με την αφορμή αυτή, είχαμε μια πολύ ωραία κουβέντα...
- Μίλησέ μου για την ομάδα σου και πώς δημιουργήθηκε.
- Η ομάδα λέγεται Around us. Τη δημιουργήσαμε μαζί με την Ελίνα την Τσίμπρου, τη χορογράφο. Δημιουργήθηκε βασικά από τρέλα και επειδή αγαπάμε το χορό. Η Ελίνα φυσικά ασχολείται χρόνια με το χορό. Εμένα μου άρεσε η σκηνοθεσία, η παραγωγή, η οργάνωση και ο χορός φυσικά και βρήκα τον κατάλληλο άνθρωπο για να κάνουμε αυτό το πράγμα. Έτσι δημιουργήθηκε η ομάδα, η οποία κάθε φορά θα αλλάζει χορευτές και story για την παράσταση. Η πρώτη μας παράσταση θα γίνει τον Οκτώβρη. Από την τρέλα και το χαλαρό, εξελίσσεται σε κάτι πολύ δημιουργικό.
- Η φετινή σας παράσταση έχει κάποιο συγκεκριμένο θέμα;
- Ναι βέβαια. Είναι συναίσθημα και λογική και πώς ακροβατούμε μεταξύ αυτών των δύο. Ουσιαστικά το Around us, είναι πράγματα που βρίσκονται around us και μας βασανίζουν. Μπορεί να έχει να κάνει με τη φύση, με τον κόσμο, με τα συναισθήματα. Κάθε παράσταση, έχει να κάνει με ανθρώπινα πράγματα. Δεν είναι φαντασία, κάτι ψεύτικο. Μας ενδιαφέρουν συναισθηματικά πράγματα. Να σκεφτούμε. Να φύγεις από αυτή την παράσταση και να έχεις νιώσει κάτι. Δε θα αρέσει σε όλους, απλά για όποιον έρθει και το πληρώσει, θέλουμε να είναι ένα αξιοπρεπές θέαμα.
- Εσύ προσωπικά είσαι του συναισθήματος ή της λογικής;
- Είμαι και στα δύο. Ίσως πιο πολύ να έχω το συναίσθημα…Αυτό που έχουμε φτιάξει σαν παράσταση, είναι ούτως ή άλλως κάτι βιωματικό. Δεν είναι κάτι ξένο από μένα. Δε θα μπορούσα να στήσω κάτι το οποίο δε θα το είχα νιώσει, παλέψει και δουλέψει. Οπότε όλο αυτό από μένα ξεκινάει. Βέβαια ταυτιζόμαστε πάρα πολύ και με την Ελίνα που είναι χορογράφος. Της είπα εγώ το story, τις σκηνές και εκείνη θα το αποτυπώσει μέσα από τις χορογραφίες.
- Θα το δούμε από Οκτώβριο στη σκηνή Ζωή Λάσκαρη;
- Ναι, από Οκτώβριο, για λίγες παραστάσεις, γιατί είναι χορός, δεν είναι θέατρο για να πάμε σαιζόν. Απλά ετοιμαζόμαστε από τώρα. Έχει γίνει πολλή δουλειά. Πέρα από τους επαγγελματίες χορευτές για τους οποίους κάναμε οντισιόν, έχουμε την Ελευθερία Ντεκώ για τα φώτα, τη Βολίδη που κάνει τη σκηνογραφία. Είμαστε ένα μεγάλο team και θέλουμε να είμαστε έτοιμοι μέχρι το καλοκαίρι. Οπότε όταν επιστρέψουμε, να έχουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες να κάνουμε.
- Πόσο δημιουργική είναι αυτή η διαδικασία των προβών;
- Πάρα πολύ! Τρελαίνομαι να είμαι εδώ και να κάνω πρόβες. Δε με ενδιαφέρει τι ώρα είναι…Καταλαβαίνεις. Έχω μάθει κιόλας στα θέατρα από πολύ μικρή. Δε μου φαίνεται κάτι ξένο. Μου αρέσει πάρα πολύ. Νιώθω πολύ οικεία, σαν στο σπίτι μου. Χάρη στη μαμά μου αυτό, που με έπαιρνε παντού μαζί της.
- Τι αναμνήσεις έχεις από την παιδική σου ηλικία μέσα στο θέατρο;
- Πολύ ωραίες αναμνήσεις. Πάρα πολύ μωρό, σε ο, τι έκανε ήμουν παντού. Με έπαιρνε συνέχεια μαζί της, να είμαστε παρέα. Δε με άφηνε ποτέ. Στα καμαρίνια. Παλιά στις τελευταίες παραστάσεις, γινόταν χαμός. Κάνανε πλάκες. Ο, τι θες γινόταν. Τώρα δεν τα κάνουν πια αυτά. Οπότε εγώ σε κάθε τελευταία παράσταση πάντα κάτι έκανα, έβγαινα στη σκηνή, φορούσα τα τακούνια της μαμάς μου, τα ρούχα της, με έβαφε ο Χαρίτος. Ήμουν πολύ μέσα σ’ αυτό. Και με τους ηθοποιούς, και με τους ανθρώπους που βοηθούσαν τη μητέρα μου. Έχω μεγαλώσει μέσα σ’ αυτό και μ’ αρέσει πολύ αυτός ο χώρος. Όχι σαν ηθοποιός όμως…
- Δε θα το σκεφτόσουν αυτό;
- Δεν ξέρω. Εγώ εκφράζομαι καλύτερα μέσα από το χορό. Τώρα με το λόγο, δεν ξέρω αν το’ χω. Δεν το έχω δοκιμάσει. Η μαμά μου βλέπει ότι θα ήμουν καλή σ’ αυτό, αλλά εντάξει. Ο χορός είναι κάτι που με εκφράζει πάρα πολύ όμως. Δε λέω όμως όχι. Αν προκύψει κάτι αύριο μεθαύριο θα ήθελα να το κάνω. Αυτή τη στιγμή, είναι ο χορός, η σκηνοθεσία, η παραγωγή και όλο αυτό μ’ αρέσει πολύ.
- Ποια πρέπει να είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένας χορογράφος;
- Εγώ δεν είμαι χορογράφος, είναι η Ελίνα. Δεν έχω σπουδάσει χορό, απλά χορεύω για μένα. Μπορώ να σου πω για την παραγωγή. Πρέπει να έχεις τρελή οργάνωση. Δεν είναι κάτι απλό, έχεις να κάνεις με τόσα άτομα, να οργανώσεις τις πρόβες, τις ώρες, μη γίνει κάτι, να υπάρχει ένα σύστημα, ένα πρόγραμμα. Έχει δουλειά όλο αυτό. Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, πάλι αυτό είναι από εμπειρίες ζωής. Έχω μεγαλώσει δίπλα σε πολύ καλούς σκηνοθέτες που σκηνοθετούσαν τη μητέρα μου, οπότε έχω πάρει πάρα πολλά από αυτούς. Χωρίς να το καταλάβω. Όταν είσαι μικρός, ρουφάς τα πάντα και αυτό με κάποιον τρόπο μου βγήκε. Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι θα ήθελα να κάνω κάτι σε μια σκηνή. Και μου δόθηκε η ευκαιρία. Να είναι καλά η μαμά που μας παραχωρεί το θέατρο και μπορούμε να κάνουμε πράγματα.
- Είχες κάποια πρότυπα στο συγκεκριμένο τομέα;
- Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο. Γενικά ψάχνομαι και κοιτάζω πράγματα. Βλέπω κάτι που μου αρέσει, το παίρνω και το κάνω δικό μου. Δεν κάνω κάτι καινούριο που δεν το έχει κάνει ποτέ κανένας, απλά βγαίνουν οι εμπειρίες της ζωής. Μ’ αρέσουν πολύ τα videoclip και παίρνω πάρα πολλά. Και ειδικά τα ξένα. Μ’ αρέσει η ποιότητα. Να έχει κάτι ωραίο χορό, ωραία μουσική και φωτισμό. Ωραίο στήσιμο γενικότερα. Αυτό με τρελαίνει.
- Ποιος πιστεύεις ότι πρέπει να είναι ο ρόλος της τέχνης σε περίοδο κρίσης;
- Είναι πολύ σημαντικός, γιατί η τέχνη σε ξεμπλοκάρει, σε ξεαγχώνει. Ξεχνάς λίγο την ταλαιπωρία και αυτή τη φρίκη που ζούμε γενικώς. Το να πας έστω και 2 ώρες να δεις κάτι, σε χαλαρώνει. Και όπως σου είπα και πριν, θέλω αυτός που θα έρθει να μας δει και θα πληρώσει, να δει κάτι αξιοπρεπές.
- Είσαι αισιόδοξη;
- Ναι είμαι. Ζω σε ένα δικό μου συννεφάκι. Με πιάνουν και μένα κάτι κρίσεις, αλλά γενικά ναι. Δε θέλω να βλέπω ειδήσεις. Ενημερώνομαι για όλα, αλλά δε θέλω αυτόν τον καθημερινό καταιγισμό πληροφοριών και να νιώθω αυτόν τον τρόμο. Ζώντας με φόβο δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα στη ζωή μου. Και να σου πω και κάτι; Ό, τι είναι να γίνει θα γίνει. Δε μπορώ να ζω με το άγχος ότι θα γίνει κάτι πάρα πολύ άσχημο. Ό, τι έρθει θα το αντιμετωπίσουμε.
- Έχει κάποια θετικά αυτή η κρίση;
- Πιστεύω πως έχει. Ό, τι άσχημο, έχει μέσα και κάτι θετικό και αν το αναλύσεις δε φρικάρεις. Και σε περιόδους πολέμου και άσχημων καταστάσεων, ο άνθρωπος, ανακαλύπτει δυνάμεις που δεν ήξερε. Αυτό είναι πάντα καλό. Δε λέω ότι πρέπει να υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις, αλλά δυστυχώς δε μπορεί να είναι όλα τέλεια. Δε θα εκτιμούσαμε το ωραίο τότε. Μακάρι όλο αυτό να καταλήξει σε κάτι καλό…
- Όνειρα κάνεις;
- Κάνω! Αυτή την εποχή, κάνω όνειρα για την παράσταση. Έχω επικεντρωθεί πάρα πολύ σ’ αυτό. Να πάει καλά, να έχουμε καλές πρόβες…Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Είμαστε τόσα άτομα και συναναστρεφόμαστε σχεδόν καθημερινά. Ο καθένας έχει χιλιάδες προβλήματα, οπότε ελπίζω αυτές τις ώρες που είμαστε εδώ να δουλεύουμε ωραία. Αυτό είναι το όνειρό μου…
- Μετά τις παραστάσεις στο χώρο αυτό, θα έχει και συνέχεια η παράστασή σας;
- Δεν το ξέρω αυτό. Επειδή είναι καινούρια η ομάδα μας, αν ο κόσμος μας μάθει και μας αγαπήσει με αυτό που θα κάνουμε, δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Δεν έχω προγραμματίσει πάντως κάτι. Δε βιαζόμαστε να ανέβουμε ψηλά. Πάμε για αυτό. Μετά θα πάμε κάπου αλλού; Θα κάνουμε του χρόνου κάτι άλλο; Δεν ξέρω ακόμα. Θέλω να το πάω πολύ αργά και σταθερά. Θέλω ο κόσμος να μας αγαπήσει. Όχι να μας βοηθήσουν τα κονέ. Θέλω ο κόσμος να μας κάνει κάτι. Δε θέλω να προσεγγίσω τους υπεύθυνους διάφορων χώρων και επειδή είμαι η κόρη της Ζωής…Κατάλαβες. Θέλω να έρθει να το δει ο κόσμος και αν αξίζει, αυτός θα το ανεβάσει και θα το πάει κάπου αλλού.
- Οπότε ανάλογα με την αποδοχή του κόσμου, μπορεί να έχει και συνέχεια εδώ.
- Κοίταξε, εγώ είμαι της άποψης ότι όταν κάνεις κάτι για καιρό, ειδικά για το χορό που δεν είναι θέατρο να πας σαιζόν, πλατειάζει. Προτιμώ να κάνω λίγες καλές παραστάσεις, παρά να το τρενάρω μέχρις ότου δω ότι δε γεμίζει. Να είμαστε καλά να μπορούμε να κάνουμε παραστάσεις.
- Θα ήταν ωραίο να έρθετε και Θεσσαλονίκη.
- Είναι μια σκέψη μας η Θεσσαλονίκη. Αλλά, αν δεν ξεκινήσει, αν δεν το δει ο κόσμος, να το δει κάποιος που να του αρέσει και να πει ελάτε και πάνω, είστε νέα παιδιά…Θα το θέλαμε πάρα πολύ. Δε θέλω να το πω εγώ. Ούτε θέλω να χτυπήσω πόρτες αυτή τη στιγμή. Είναι κάτι καινούριο, που ξέρω ότι αξίζει και θέλω να το αποδεχτεί και ο κόσμος έτσι. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να πάω να χτυπήσω πόρτες, να κάνουμε το pr μας και να γίνει. Αλλά προτιμώ να γίνει αλλιώς. Και για μένα και για την Ελίνα που το δουλεύουμε, θα έχει άλλη ικανοποίηση αυτό το αλλιώς. Να το ζητήσει κάποιος. Να μας πει, τι ωραία δουλειά, με άγγιξε, θέλεις να το κάνεις εδώ ή εκεί; Δεν έχει γλύκα αλλιώς.
- Ποια είναι η σχέση σου με τη Θεσσαλονίκη, την πατρίδα της μητέρας σου;
- Την αγαπώ πάρα πολύ. Όποτε ανεβαίνω, περνάω φανταστικά. Έχω μείνει και κάποια διαστήματα, όταν ήταν η μαμά μου στο ΚΘΒΕ πιο παλιά. Μέναμε μήνες. Πάντα έλεγα στη μαμά μου, γιατί δε γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, γιατί δε μεγάλωσα και δεν πήγα σχολείο εκεί…Μ’ αρέσει πολύ και είναι λογικό. Η μαμά είναι φουλ Θεσσαλονικιά, τη λατρεύει και το έχω πάρεi κι εγώ όλο αυτό.
- Η Νομική, λόγω του πατέρα σου, δε σε γοήτευσε;
- Όχι καθόλου. Δε με κέρδισε, γιατί δεν είμαι τόσο του αυστηρού διαβάσματος, των ωραρίων. Δε μπορούσα να με φανταστώ, αν θέλεις, σε ένα γραφείο για όλη μου τη ζωή 8-5, να πηγαίνω δικαστήρια…Είμαι πιο καλλιτεχνική φύση. Μ’ αρέσει, θαυμάζω τον πατέρα μου για αυτό που έχει κάνει, αλλά δε θα μπορούσα.