Ο Γιώργος Γεωργίου στο DNA of Arts!!!!!!
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο.
Έναν πολυτάλαντο και υπέροχο άνθρωπο είχα την τύχη να γνωρίσω στο τελευταίο μου ταξίδι στην Αθήνα. Ο κύριος Γιώργος Γεωργίου, γνωστός τόσο για τις ερμηνείες του και τις στιγμές γέλιου που μας χάρισε, όσο και για τη συγγραφική του δεινότητα, μου έκανε την τιμή να μιλήσει στη σελίδα μας. Το χειμώνα όπως θα διαβάσετε θα βρίσκεται στο Θέατρο Βαφείο με ένα εναλασσόμενο ρεπερτόριο που θα συζητηθεί. Μην το χάσετε!
- Φέτος συμπληρώνετε 40 χρόνια στο θέατρο κύριε Γεωργίου!
- Α, το ξέρεις Αλέξανδρε! Τον περασμένο μήνα, 6 Ιουνίου, έκλεισα 40 χρόνια θέατρο. Μια ζωή. Δηλαδή, έφτασα στα 65 και ειλικρινά δεν το έχω καταλάβει. Δεν αισθάνομαι 65 με τίποτα. Ντύνομαι νεανικά, τρέχω νεανικά, σκέφτομαι νεανικά…40 χρόνια θέατρο όμως! Μια ζωή γεμάτη εμπειρίες, επιτυχίες, αλλά και αποτυχίες. Μέσα στο πρόγραμμα είναι όλα. Όχι προσωπικές αποτυχίες, αλλά αποτυχίες στη δουλειά που βρισκόμουν. Συνεργάστηκα με σπουδαίους ανθρώπους. Εκείνο που κέρδισα σε αυτά τα 40 χρόνια, είναι που πρόλαβα κάποιους παλιούς μεγάλους. Και όχι μόνο ηθοποιούς, αλλά και στην ψυχή και στην καρδιά. Άνθρωποι! Ο Κώστας ο Χατζηχρήστος, έχει μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Είναι ο άνθρωπος που με έβγαλε και στη συγγραφή, γιατί εκτός από ηθοποιός, έχω ασχοληθεί και με το γράψιμο 15 χρόνια και είμαι και τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Του λέω: « Γράφω κιόλας κύριε Χατζηχρήστο.» Μου λέει: « Αλήθεια; Γράφεις εσύ; Για γράψε κάτι να το δω.» Του γράφω έναν πρόλογο, το διαβάζει και λέει: « Να σου πω μικρέ, θα γράψεις όλη την επιθεώρηση που θα πάμε Αμερική!» Του λέω: « Μα τι λέτε;» « Ναι, ναι θα τη γράψεις και θα τα καταφέρεις.» Ήταν ο άνθρωπος που με στήριξε και με πίστεψε. Ο άνθρωπος που λάτρεψα! Και δεν ήταν μόνο αυτός. Δούλεψα με τη Ρένα τη Βλαχοπούλου, με το Γκιωνάκη, το Ρίζο, τον Ηλιόπουλο. Πρωτοβγήκα στην τηλεόραση με το Λάμπρο τον Κωνσταντάρα, το 1977 στο « Εκείνες κι εγώ». Η ατυχία μου, ήταν ότι δε δούλεψα με την Αλίκη και τη Τζένη. Που τις λάτρευα. Ίσως επειδή εγώ ανήκα στο άλλο κύκλωμα, στην αντίπερα όχθη όπως λέω, δηλαδή στο μουσικό θέατρο, στο ελαφρύ θέατρο, και πίστευαν ότι εγώ δεν είμαι για τις δικές τους δουλειές. Αλλά δε χτύπησα και την πόρτα! Περίμενα να με φωνάξουν. Ψωνάρα εγώ! ( γέλια). Το ευτύχημα Αλέξανδρε είναι, ότι τώρα που έχω συνταξιοδοτηθεί δεν έχω ανάγκη το μισθό του θεάτρου, που πια πολύ δύσκολα βγαίνει. Αν συναντήσεις νέους ηθοποιούς και τους πάρεις συνεντεύξεις, θα σου πουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Είναι τεράστιες! Άσε που τους εκμεταλλεύονται ασύστολα. Παίζουν στην τηλεόραση για 50€ το επεισόδιο…Αστεία πράγματα, τραγικά. Εμένα η αμοιβή μου, τώρα που μεγάλωσα, είναι ότι με καλούν να παίξω κάποιους μεγάλους κλασσικούς ρόλους.
- Όπως ο ρόλος σας στο Βασιλιά Ληρ;
- Ακριβώς, όπως ο Βασιλιάς Ληρ που έπαιζα το χειμώνα. Εκτός από προσωπική επιτυχία, είχε όλη η δουλειά επιτυχία. Άρεσε πάρα πολύ! Και λόγω αυτού θα το ξαναπάμε το χειμώνα, στον ίδιο χώρο στο Βαφείο Σαββατοκύριακα. Είσαι καλεσμένος μου. Όποτε κατέβεις Αθήνα θα το δεις και ειλικρινά θα ενθουσιαστείς. Μετά έπαιξα Στρίντμπεργκ στον Πατέρα, όπου έκανα το γιατρό. Και αυτό υπάρχει πιθανότητα να ξανανέβει. Σκέφτονται οι του Βαφείου, να κάνουν ένα ρεπερτόριο από κλασσικά έργα φέτος.
- Θα είναι εναλλασσόμενο ρεπερτόριο;
- Ναι, ναι! Όλη την εβδομάδα, θα παίζονται τρία έργα κλασσικών συγγραφέων. Μπορεί να είναι Τσέχοφ, Μολιέρος, Σαίξπηρ, Στρίντμπεργκ, Ίψεν. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Και εγώ θα είμαι και στα τρία. Μισθό δεν έχω, αλλά ειλικρινά σου μιλάω, η αμοιβή μου είναι ότι παίζω αυτούς τους μεγάλους ρόλους, που τους ονειρευόμουν από τη Δραματική Σχολή ακόμα. Αλλά η τύχη με έριξε στην επιθεώρηση και στην κωμωδία. Δε μετανιώνω για ό, τι έκανα, γιατί με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου, να σπουδάσω ένα παιδί στην Αγγλία, να φτιάξω δύο σπίτια…Λέω δόξα τω Θεώ! Αυτά τα 40 χρόνια, λίγο έκατσα, δούλευα συνέχεια. Ήταν μια πορεία γεμάτη. Και δούλεψα σε όλα τα είδη. Να σκεφτείς ότι βγήκα το 1974 με αρχαία τραγωδία, τον Οιδίποδα Τύραννο. Μετά βρέθηκα στα Μικροαστικά των Κηλαηδόνη- Νεγρεπόντη, μια πολύ σπουδαία παράσταση, από νέα παιδιά. Κι εγώ τότε ήμουν 25 χρόνων. Την αγάπησε πολύ το κοινό και ο Τύπος της εποχής. Ήταν ένα θέατρο γεμάτο κάθε βράδυ, για να δουν αυτά τα νέα παιδιά να παίζουν αυτό το έργο. Εκεί έτυχε να με δει ο μέγας θεατράνθρωπος, ο Βασίλης ο Μπουρνέλλης, στον οποίο χρωστώ πολλά και μου έκανε πρόταση την επόμενη σαιζόν, να εμφανιστώ πρωταγωνιστής στο Ακροπόλ!!
- Ιστορικό θέατρο…
- Ναι! Το είχε αυτός. Και πράγματι εμφανίστηκα εκεί σε μια σπουδαία δουλειά, με σπουδαίους συντελεστές. Στα λέω όλα σπουδαία! ( γέλια). Ήταν όμως ειλικρινά! Ίσως επειδή, ήμουν νέος ηθοποιός και στα μάτια μου όλα φαίνονταν ωραία και εύκολα…Θυμάμαι τώρα ένα περιστατικό. Όταν έφτανα στο καμαρίνι, έμπαινα τραγουδώντας. Στο διπλανό καμαρίνι ήταν η Μάρθα η Βούρτση. Σπουδαία θεατρίνα και Κυρία. Με άκουγε να τραγουδάω. «Αχ ρε Γιωργάκη!» έλεγε. Λέω: « Τι είναι κυρία Μάρθα;» « Εύχομαι να τραγουδάς όλα τα χρόνια που θα είσαι στο θέατρο!» « Γιατί το λέτε αυτό;» « Θα δεις!» μου λέει. Το τραγούδι σε τρία χρόνια μου είχε κοπεί. ( γέλια). Πόσο δίκιο είχε!
- Ήταν ο ενθουσιασμός της νιότης;
- Ναι! Μετά και πισώπλατες μαχαιριές…Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι Αλέξανδρε. Δεν κακιώνω με κανέναν και με τίποτα. Πορεύτηκα 40 χρόνια στο θέατρο και καταξιώθηκα. Δεν έγινα πρωταγωνιστής, δεν έχει σημασία. Ο Κώστας ο Βουτσάς, είχε πει το εξής σοφό: « Αν δεν υπήρχατε εσείς οι δεύτεροι, οι χρήσιμοι και οι καλοί, εμείς δε θα μπορούσαμε να γίνουμε πρωταγωνιστές. Εσείς μας κρατάγατε και ανεβαίναμε εμείς!». Σοφό και ειλικρινέστατο. Σπουδαίος φίλος μου ο Κώστας. Και μου έχει σταθεί και στα δύσκολα. Εκεί δε φαίνονται οι φίλοι;
- Φυσικά. Μιας και αναφερθήκατε στη φιλία σας με τον κύριο Βουτσά, έχετε κάνει φιλίες στο χώρο;
- Ο Γιώργος ο Πάντζας, ήταν συνεργάτης μου και στενός μου φίλος, αλλά μπλέχτηκε με την πολιτική και τα έκανε λίγο…Άσε…Η πολιτική στην Ελλάδα και ειδικά στην εποχή μας, είναι περίεργο είδος. Είναι προς αμφισβήτηση. Δεν πιστεύω κανέναν τους Αλέξανδρε. Μα κανέναν τους! Θα μου πεις και τι ψηφίζετε; Οτιδήποτε, αρκεί να μην πάει χαμένη η ψήφος, αλλά όχι αυτούς που κυβέρνησαν, ούτε αυτούς που έχουν σκοπό να κυβερνήσουν. Δεν τους πιστεύω ειλικρινά. Την κατέστρεψαν τη χώρα μας. Την όμορφη Ελλάδα μας. Ο κόσμος είναι άνεργος. Δεν έχει τη δυνατότητα να έρθει στο θέατρο. Κάνουμε προσφορές. Υπάρχει εισιτήριο με 5€ στο θέατρο. Για όνομα του Θεού δηλαδή.
- Όσο πληρώνει κανείς στον κινηματογράφο και λιγότερο δηλαδή.
- Ε ναι! Κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να προσεγγίσουμε το κοινό, γιατί περνάει πολύ δύσκολα η χώρα μας. Τα ξέρεις. Δε σου λέω κάτι καινούριο! Οι επιχειρήσεις κλείνουν…Θα ανοίξω λέει μια επιχείρηση και θα πουλάω λουκέτα. ( γέλια).
- Η πολιτική σας έχει χτυπήσει ποτέ την πόρτα;
- Η αλήθεια είναι ότι σε αυτές τις δημοτικές εκλογές, ένας υποψήφιος για τη δημαρχεία της Αθήνας, ο Γρηγόρης ο Βαλλιανάτος, που δεν τον ξέρω προσωπικά, μου χτύπησε την πόρτα για να με βάλει υποψήφιο στο ψηφοδέλτιό του, αλλά τελικά αποσύρθηκε. Δε θέλησα όμως, όχι γιατί ήταν ο Βαλλιανάτος, δεν έχω εγώ τέτοια προβλήματα. Δε θέλω καθόλου μα καθόλου να μπλεχτώ με πολιτικά. Δεν τους έχω εμπιστοσύνη και το ξέρουν αυτό, όπως ξέρουν ότι θα αρνηθώ οτιδήποτε.
- Πώς εξηγείτε το φαινόμενο της ενασχόλησης πολλών καλλιτεχνών με την πολιτική;
- Είναι δημοφιλείς και αυτό τους βοηθάει στο να πάρουν ψήφους πρώτον και δεύτερον είναι και η αμοιβή που είναι τεράστια. Όταν ένας βουλευτής σήμερα, όχι υπουργός, παίρνει 8000€…Για να τα πάρεις αυτά στο θέατρο, πρέπει να δουλέψεις μια σαιζόν. Δε μιλάμε ας πούμε για το Χαικάλη, που ήδη είναι ακριβοπληρωμένος στο θέατρο. Σίγουρα όμως, συμμετέχοντας στα κοινά, πιστεύω ότι μπορούν να βοηθήσουν το επάγγελμά μας. Πάντως το κάνουν γιατί είναι δημοφιλείς. Ο κόσμος κοιτά το ψηφοδέλτιο και λέει α, ο Πάντζας, ο Χαικάλης, η Γερασιμίδου, τους ξέρω, ας βάλω σταυρό. Και ενισχύουν και το μισθό τους. Μια χαρά, καλά κάνουν! Εγώ δε θα μπορούσα.
- Τη Μελίνα, την είχατε γνωρίσει;
- Καθόλου δεν την είχα γνωρίσει. Τη λάτρεψα όμως τη Μελίνα. Σαν προσωπικότητα και σαν πολιτικό.
- Θεωρείτε ότι συνέβαλε από τη θέση της στην τέχνη και στον πολιτισμό;
- Ναι θεωρώ ότι στο Υπουργείο Πολιτισμού, θεατρίνα ούσα, στήριξε το επάγγελμά της. Καταρχήν, δημιούργησε τα ΔΗΠΕΘΕ, άσχετο αν τώρα σχεδόν δεν υπάρχουν, γιατί δεν έχουν οι Δήμοι λεφτά. Βοήθησε στο να έχουν οι Δήμοι λεφτά και ο κάθε Δήμος το θέατρό του. Έκανε πολλά καλά για το χώρο η Μελίνα. Και ήταν και λατρεμένο άτομο. Την άκουγα να μιλάει και χαιρόταν η ψυχή μου. Στενοχωρήθηκα πολύ όταν χάθηκε το 1994. Προσωπικά δεν τη γνώρισα ποτέ. Δεν ήθελα να χτυπήσω πόρτες. Το να πήγαινα, να ζητήσω να τη δω και να της πω μια καλημέρα και ένα σ’ αγαπώ πολύ, δεν ήταν κακό, αλλά δεν πήγα.
- Έχετε βρεθεί ποτέ σε κρατική σκηνή; Εθνικό η ΚΘΒΕ;
- Όχι Αλέξανδρε. Και δε σου κρύβω, ότι όταν ήμουν στη Δραματική Σχολή, που οι δάσκαλοί μου ήταν οι καλύτεροι του Εθνικού Θεάτρου, η Κάκια Παναγιώτου, ο σκηνοθέτης ο Ντίνος ο Δημόπουλος που με βοήθησε και έκανα την πρώτη μου ταινία στη ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ μαζί του, το Βάσεις και Βασούλα. Εκείνη την εποχή λοιπόν και λόγω φωνής και λόγω παραστήματος, μου έλεγαν όλοι: « Γιωργάκη είσαι για το Εθνικό. Μη στραφείς αλλού. ». Πράγματι, όταν τελείωσα τη σχολή, έκανα αίτηση στο Εθνικό, έδωσα εξετάσεις και δε με πήραν. Και όταν έγινε η δουλειά που σου είπα και με πήρε ο Μπουρνέλλης στο Ακροπόλ, τότε με πήραν τηλέφωνο από το Εθνικό. Φαίνεται είχαν κρατήσει την παρουσία μου στο μυαλό τους και με κάλεσαν να παίξω. Αλλά τους είπα ότι δυστυχώς, είχα ήδη κλείσει αλλού και δε μπορούσα. Δεν ξέρω ποια θα ήταν η τύχη μου, αν ήμουν στο Εθνικό εκείνη την εποχή. Εκείνο που είναι σίγουρο, είναι ότι θα είχα πάρα πολλά ένσημα. Γιατί στο Εθνικό, δουλεύεις δε δουλεύεις μέσα στο χρόνο, οι συμβάσεις είναι ετήσιες. Που σημαίνει ότι και σε ένα έργο να παίζεις, έχεις 250 ένσημα το χρόνο. Θα είχα μια πολύ μεγάλη σύνταξη τώρα. Πχ, η φίλη μου η Τζέση Παπουτσή, που έκατσε 12 χρόνια στο Εθνικό, πήρε μια τεράστια σύνταξη. Και το αξίζει, γιατί να μην πάρει; Οι συντάξεις από το ελεύθερο θέατρο είναι μηδαμινές, αστείες. Εγώ δεν έκανα και πολύ τηλεόραση. Ξέρεις Αλέξανδρε, είχα μια περίεργη περηφάνια. Ίσως αυτό να το πλήρωσα με αυτό που λέω, ότι δεν έκανα πολύ τηλεόραση. Δεν ήθελα να χτυπήσω πόρτες. Ξέρεις γιατί; Μην τυχόν την έβρισκα κλειστή. Αυτό θα με απογοήτευε. Η απόρριψη με σκότωνε. Προτιμούσα να με πάρει πχ η Άννα η Πρετεντέρη, όπως με έπαιρνε τότε και έλεγε « Κύριε Γεωργίου, έχουμε ένα γύρισμα για το Ημερολόγιο ενός θυρωρού». Πήγαινα, γνώρισα τον Πρετεντέρη. Αλλά αυτό δεν έγινε το διαβατήριο για να μου δώσουν ένα ρόλο μεγαλύτερο. Να μου δώσουν ένα σήριαλ. Δεν ήξερα να ελίσσομαι; Δεν ήξερα να φιλάω κατουρημένες ποδιές που λέμε; Δε μετανιώνω για τίποτα όμως. Είμαι πολύ ευχαριστημένος. Γιατί ό, τι έφτιαξα, το έφτιαξα με τις δυνατότητές μου, χωρίς να με σπρώξει κανείς, χωρίς να με βοηθήσει κανείς, γι’ αυτό και απέκτησα εχθρούς. ( τη συνομιλία μας διακόπτει θόρυβος από αυτοκίνητα και φωνές)
- Είμαστε σχεδόν δίπλα σε μια στάση λεωφορείου, αλλά είμαστε στο κέντρο της Αθήνας που για μένα είναι λατρεμένη πόλη. Δε μπορώ χωρίς την Αθήνα. Να σκεφτείς, πήγα 3 φορές Αμερική και Αυστραλία με θίασο. Να τα καλά του επαγγέλματος. Σαν ιδιώτης δε θα μπορούσα ποτέ να κάνω αυτά τα ταξίδια. Βρέθηκα λοιπόν Αμερική και μετά από 10-20 μέρες, θέλαμε να γυρίσουμε Ελλάδα. Και η Θεσσαλονίκη λατρεμένη πόλη. Υπηρέτησα εκεί και τη γνωρίζω καλά. Και έχω παίξει 14-15 φορές. Από το 1974 συνέχεια ανεβαίνω. Τελευταία φορά ήταν πέρσι με μια άθλια δουλεία.
- Ναι, σας είχα δει. Μιλάτε για το «Θου κύριε οι φοροφυγάδες».
- Ναι. Μια άθλια δουλειά, στο Ράδιο Σίτυ. Τι ήθελα και πήγα εγώ σε αυτό το πράγμα δε μπορώ να καταλάβω. Τα λάθη του μυαλού ξέρεις.
- Το έχετε μετανιώσει;
- Πολύ! Ήταν αισχρή δουλειά. Δεν είχε καταρχήν ταυτότητα. Ξαφνικά μέσα στο έργο, έβγαινε ο Ματθαίος ο Γιαννούλης, που είναι μια χαρά και έλεγε τραγούδια. Μα είναι για τα πανηγύρια ο Ματθαίος. Κάναμε μια παράσταση για τα πανηγύρια. ( γέλια). Οι Θεσσαλονικείς έχουν όσφρηση, διακρίνουν τις καλές δουλειές και σε αυτό δεν ήρθανε και καλά κάνανε.
- Ισχύει ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι πιο δύσκολο; Μου έλεγε η Μάρθα η Καραγιάννη ότι όταν μια δουλειά περάσει στη Θεσσαλονίκη, είναι διαβατήριο για την Αθήνα.
- Ναι βεβαίως. Η Μάρθα είναι σοφή. Και της έχω γράψει και νούμερο που έκανε επιτυχία στη Θεσσαλονίκη. Το Μάρθα είναι μόνο μια. Σε μια επιθεώρηση με τον Ψάλτη, την Πανοπούλου, μπορεί να το είχες δει.
- Το « Άρμεγε ευρώ και κούρευε συντάξεις» λέτε;
- Ναι. Που έλεγε για τη ζωή της. Ξέσκιζε! Μου έλεγε καλή της ώρα: « Γιώργο, συναγωνίστηκα τα τέρατα της επιθεώρησης, τον Ψάλτη και την Πανοπούλου, που παίζουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν και τα σωματικά και παρ’ όλα αυτά πέρασα και ξέσκισα.»
- Τη χειροκροτούσαν και όρθιοι θυμάμαι.
- Ναι μου το έλεγε και ήμουν περήφανος που της είχα γράψει αυτό το νούμερο. Ήταν χειμώνας 2001-2002. Αν λοιπόν το κοινό της Θεσσαλονίκης, έρθει και σε στηρίξει, σημαίνει ότι έχεις καλή δουλειά. βέβαια, τις περισσότερες φορές που ήρθαμε Θεσσαλονίκη, ήταν Πάσχα, πού ήδη το έργο είχε παιχτεί όλο το χειμώνα στην Αθήνα. Θυμάμαι το Θέατρο Χατζώκου Αλέξανδρε. Πάιζαμε με τον Πάντζα το « Νύχτα γάμου για τρεις». Η ουρά στο ταμείο έφτανε στον Τερκενλή. Κάθε βράδυ. Σπουδαία πόλη. Με τα μεζεκλίκια της…Παναγία μου τι είναι αυτό; Πάντα έφευγα με κιλά. Τι άλλο να σου πω; Υπηρέτησα εκεί, στην Πολίχνη 2 χρόνια. Έτσι τη γνώρισα και τη λάτρεψα. Τώρα δεν ξέρω πότε θα ξανανέβω.
- Υπάρχει περίπτωση να έρθετε με κάποια από τις παραστάσεις του Βαφείου;
- Όχι, είναι πολύ δύσκολο. Στο Βασιλιά Ληρ, παίζουμε 18 ηθοποιοί. Εδώ είμαστε με ποσοστό. Εκεί πώς θα έρθουμε; Πρέπει να υπάρχει κάποιος μισθός. Ποιος θα το ρισκάρει να κάνει την παραγωγή; Αν υπήρχε κάποιος που θα έκανε την παραγωγή, βεβαίως θα ανεβαίναμε. Και θα γέμιζε και το Ράδιο Σίτυ ο Βασιλιάς Ληρ! Σπουδαία παράσταση πραγματικά. Από τις καλύτερες που έχω παίξει στα 40 χρόνια στο θέατρο. Και με πολύ ωραίο πρωταγωνιστικό ρόλο.
- Εκτός από το Θου Κύριε στο οποίο ήδη αναφερθήκαμε, έχετε μετανιώσει για κάτι άλλο;
- Για δουλειές που πήγα; Τις έχω ξεχάσει. Έχω κάνει δουλειές, οι οποίες δεν αντιπροσώπευαν την ψυχούλα μου περισσότερο. Ψωνάρα δεν είμαι. Σιγά. Τι έχω φτιάξει στο θέατρο για να πω θα παίξω Άμλετ κλπ. Αλλά έκανα κακές δουλειές. Και ξέρεις ποιο είναι το δυσάρεστο σ’ αυτή την ιστορία; Ότι τις καταλαβαίνουμε από τις πρόβες τις δουλειές αυτές και κακώς παραμένουμε. Αλλά υπάρχει ένα συμβόλαιο, μια συμφωνία και δε μπορείς να την αθετήσεις. Δηλαδή το Θου Κύριε, είχαμε συμφωνήσει να παιχτεί πρώτα στο Αυλαία στον Πειραιά, όπου δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία και είχα ήδη προσυμφωνήσει και τη Θεσσαλονίκη. Δε μπορούσα να κάνω πίσω. Θα ήταν άτιμο και πρόστυχο. Και αυτό δεν το έκανα ποτέ στη δουλειά μου. Φέτος μόνο μου φέρθηκαν πολύ άσχημα. Ένας Γιάννης Νικολαΐδης, θα πω το όνομά του δεν έχω πρόβλημα. Αυτός και η Φωτεινή Φιλοσόφου που έχουν τη θεατρική εταιρία Αιχμή. Να σκεφτείς ότι έκανα 2 μήνες πρόβες, ήμουν έτοιμος για την πρεμιέρα της Αντιγόνης που θα γινόταν σε 15 μέρες και με απέλυσε, επειδή βρήκε κάποιον ηθοποιό φθηνότερο. Δεν τον αφήνω έτσι. Θα τον πάω στην Επιθεώρηση Εργασίας. Δε μπορώ την αδικία! Απολύεις μετά από 2 μήνες πρόβες, έναν ηθοποιό που έχει 40 χρόνια στο θέατρο; Κάτσε ρε κύριε! Αυτή είναι η αλητεία του θεάτρου. Υπάρχουν και τέτοια. Τα αποφεύγουμε όσο μπορούμε. Ξέρεις ποιο είναι το καλό; Ότι μαθαίνεται. Ήδη λέγοντας το εγώ, υποψιάζονται κάποιοι συνάδελφοι ότι αυτόν πρέπει να τον αποφεύγουν.
- Ισχύει αυτό που λένε ότι τους ξεβράζει ο χώρος κάποια στιγμή;
- Βέβαια. Τους περισσότερους ναι. Τους χαρακτήρες τους κακούς, τους ξεβράζει ο χώρος. Δεν τους δέχεται. Είναι αυτό που έχει πει ο Βουτσάς. Αν δε σε δεχτεί ο χώρος πρώτα, δε γίνεσαι πρωταγωνιστής με τίποτα. Και έχω και παραδείγματα. Η περίπτωση του Στάθη του Ψάλτη. Όταν πρωτοβγήκαμε, το 1977 στο Θέατρο Βέμπο, ο Στάθης ο Ψάλτης, ήταν ένας άσημος ηθοποιός, όπως κι εγώ. Να σκεφτείς η διαφορά στο μισθό μας ήταν ένα χιλιάρικο. Εγώ έπαιρνα 9.000 το μήνα και αυτός 10.000. με το που βγαίνει στη σκηνή αυτό το σαμιαμίδι, έγινε κάτι. Ένα θαύμα. Ήταν αυτό που είπε η Καραγιάννη τότε. Είναι τόσο ορμητικό ποτάμι, που δε μπορεί να το σταματήσει τίποτα. Και έγινε πρωταγωνιστής. Φαίνεται ο πρωταγωνιστής. Δεν τον σταματά τίποτα. Παρ’ όλο που πολλοί προσπάθησαν να του φράξουν το δρόμο του Στάθη. Δε μπόρεσαν όμως, γιατί το κοινό τον είχε αποδεχτεί. Τώρα βέβαια, τα έχει κάνει λίγο ψιλοχάλια με την καριέρα του, γιατί βαριέται να μάθει καινούρια νούμερα και παίζει συνέχεια τα ίδια. Όπως και ο Χάρρυ Κλυνν, έπαιζε συνέχεια έναν Τραμπάκουλα. Βρε μαζέψου, κάνε κάτι καινούριο. Όχι! Η ανασφάλεια; Τι να πω δεν ξέρω;
- Υπάρχει κάτι που μπορείτε να μας ανακοινώσετε; Γράφετε κάτι;
- Όχι, δεν ετοιμάζω τίποτα. Είμαι σε μια φάση εντελώς στέρφα. Έχω να γράψω από το 2006, πολλά χρόνια. Η τελευταία μου δουλειά ήταν στο Περοκέ, το « Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές οι τσούχτρες» με επικεφαλής το Στάθη, όπου εκεί φάνηκε ότι ο κόσμος τον έχει κουράσει. Δε δούλεψε αν και είχε στελέχη. Ήταν ο Ψάλτης, η Τριφύλλη, ο Τσάκωνας. Αλλά ενώ είχα φτιάξει ένα καταπληκτικό νούμερο και το λέω με περηφάνια στο Στάθη τον Ψάλτη, τόσο καλό που η Βάσια η Τριφύλλη, ήρθε και με αγκάλιασε και μου είπε « Μπράβο Γιώργο, ο πρωταγωνιστής μας θα έχει ένα σπουδαίο νούμερο για να σκίσει!». Και βγαίνει στην πρεμιέρα και δε λέει τίποτα από το νούμερο που του είχα γράψει. Μα τίποτα Αλέξανδρε….!
- Το ξέχασε ή το έκανε επίτηδες;
- Όχι το έκανε επίτηδες και από ανασφάλεια και είπε πάλι τα ίδια τα γνωστά του.
- Και δεν παίχτηκε ποτέ αυτό το νούμερο;
- Όχι. Και με απογοήτευσε τόσο πολύ, που είπα τέρμα Γιώργο δε γράφεις για κανέναν…Είπα και τη λέξη! Αφού ξέρεις ότι είναι καλό, γιατί δεν το παίζεις; Έχεις ανασφάλεια αν θα αρέσει ή όχι και με κρεμάς εμένα και όλοι ξέρουν ότι αυτό που παίζεις το έχει γράψει ο Γιώργος ο Γεωργίου; Και με εκθέτεις στον κόσμο και στους επιχειρηματίες, που μου έλεγαν τι μαλακία του έγραψες; Από τότε ειλικρινά δεν ξανάγραψα. Ξέρεις τι συμβαίνει; Εγώ ασχολήθηκα πολύ με την επιθεώρηση. Η επιθεώρηση τώρα, δεν υπάρχει. Κατ’ αρχήν, δεν υπάρχουν τα μεγάλα ονόματα να τη στηρίξουν. Όταν έγραφα εγώ επιθεώρηση, έπαιζε ο Στάθης, ο Βουτσάς, η Βλαχοπούλου, ο Κωνσταντίνου, ο Ηλιόπουλος, ο Ρίζος. Τώρα ποιοι να παίξουν επιθεώρηση; Βεβαίως υπάρχουν νέοι ταλαντούχοι. Απόδειξη ότι το Badminton με την επιθεώρηση που έκανε ο Πυριόχος, ξέσκισε. Και ήταν σπουδαία δουλειά. και το δεύτερο μέρος θα πάει το ίδιο καλά. Έχουμε ένα Λουδάρο, έχουμε νέους ηθοποιούς που είναι πολύ σημαντικοί, αλλά το αποφεύγουν το είδος της επιθεώρησης, το χωρίς μια σφραγίδα ότι θα κάνουν επιτυχία. Προφυλάσσουν την καριέρα τους και καλά κάνουν. Επιθεώρηση αν μπορούμε να την πούμε έτσι κάνει μόνο ο Σεφερλής. Αλλά είναι σκετσάκια ανεπίκαιρα. Η επιθεώρηση, είχε πάντα να τα βάλει με την πολιτική. Είχε να καυτηριάσει πράγματα. Γράφαμε νούμερα που κάθε ατάκα ήταν γέλιο και χειροκρότημα θυμάμαι. Είχα δάσκαλο το μεγάλο το Λάκη το Μιχαηλίδη. Έφυγε και ο Λάκης μας. Είχα γράψει ένα νούμερο 7 σελίδες. Υπερφλύαρος εγώ. Μου λέει: « Αυτό το νούμερο είναι θαυμάσιο Γιώργο, αλλά θα στο κάνω 4 σελίδες.». Έκοβε 3 σελίδες, κράταγε το ζουμί, το αστείο, το δυνατό και γινόταν ένα νούμερο σπουδαίο. Έτσι έμαθα να γράφω επιθεώρηση. Γιατί θήτευσα δίπλα σε μεγάλους επιθεωρησιογράφους. Μετά δούλεψα και με τον Άγγελο τον Πυριόχο και με τον Πάνο το Χατζηκουτσέλη, και κάναμε μια μεγάλη επιτυχία στο Μετροπόλιταν το 2002, την « Παπουτσωμένη Ντόρα». Γράφτηκαν ύμνοι! Αυτό ανέβηκε και στη Θεσσαλονίκη.
- Ναι, αλλά νομίζω με άλλο όνομα.
- Ναι, με τίτλο « Της Κουφοπείνας το κάγκελο» στο Ανατόλια.
- Και πρωταγωνιστούσε και η κυρία Μάρω Κοντού.
- Ναι, Κοντού, Τριφύλλη, Ψάλτης, Βουτσάς. Είχε παντού επιτυχία. Και στην περιοδεία. Τώρα λοιπόν δε γράφω, ούτε έχω κάτι στο μυαλό μου. Ούτε θεατρικό. Κάποιες πρόζες που έγραψα, μία έπαιξε η Μάρθα η Καραγιάννη και τις άλλες 4 ο Πάντζας. Ανεβήκαν όλες Θεσσαλονίκη και ξέσκισαν. Παίχτηκε η μια σε ένα θέατρο στην Άνω Πόλη, που το είχε ονομάσει Αλέκος Σακελάριος, ο Μαλούχος. Ήταν το 1996, ήσουν μικρός εσύ, 10 χρόνων, δεν τα είχες δει αυτά. Αλλά δεν έχω σκοπό να ξαναγράψω, γιατί είναι πλήγωμα ψυχούλας το να γράφεις άλλα και να βλέπεις να παίζουν άλλα. Όχι γιατί δε σε εμπιστεύονται, αλλά από ανασφάλεια δική τους. Η Καραγιάννη, όταν της έγραψα ένα νούμερο και το έπαιξε ακριβώς όπως της το είχα γράψει, τη χειροκροτούσαν όρθιοι, όπως είπες. Το ίδιο και η φίλη μου η Μαίρη Χρονοπούλου. Η οποία αποσύρθηκε με δικό μου νούμερο. Το 1997 στο Μετροπόλιταν. Από τότε έχει να παίξει η Μαιρούλα, καλή της ώρα.
.jpg)