Η Νένα Μεντή στο DNA of Arts!!!!!
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο.
Θεωρείται και όχι αδίκως από τις κορυφαίες μας ηθοποιούς. Τα τελευταία χρόνια μας έχει χαρίσει εκπληκτικές ερμηνείες σε έργα όπως «Το τρίτο στεφάνι» και « Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου». Φέτος επιστρέφει με μια ιδιαίτερη παράσταση, η οποία συνδυάζει θέατρο και μουσική. « Η Σύλβα και ο Δράκος», από το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη, « Ο γύρος του Θανάτου», αφού παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο ιστορικό Χαμάμ της Αθήνας, ταξιδεύει στο Ξέφωτο της Θεσσαλονίκης. Απολαύστε την αγαπημένη Νένα Μεντή.
- Τι σας ώθησε στην επιλογή του ρόλου αυτού;
- Δεν είναι ρόλος κατ’ αρχήν. Εγώ τον έκανα ρόλο. Με την έννοια ότι ανήκει σε ένα μυθιστόρημα. Το έχεις διαβάσει το βιβλίο;
- Ναι, είναι το τελευταίο κεφάλαιο συγκεκριμένα με τίτλο « Η αμαρτία, έχει χρώμα λαϊκό».
- Ο γύρος του θανάτου, ναι. Διάβασα το βιβλίο πριν 2 χρόνια. Μ’ άρεσε πάρα πολύ και σκεφτήκαμε να κάνουμε όλο το βιβλίο θέατρο. Έχει 9 μονολόγους. Το γυρίσαμε σε παραγωγούς, σε θέατρα κλπ, αλλά ήταν μια θλιβερή κατάσταση. Αποτύχαμε για λόγους κόστους. Και τον Αύγουστο που ήμουν εδώ στη Θεσσαλονίκη, επειδή ο Κοροβίνης, έχει γίνει πλέον φίλος μου, μου ήρθε η φαεινή ιδέα, να κάνω το μονόλογο που θα έκανα στην παράσταση όλου του βιβλίου, μόνη μου. Μου είχε κάνει στην Αθήνα μια πρόταση το Χαμάμ, ο χώρος που έπαιξα, ένας χώρος υπέροχος, που ήθελα πάρα πολύ να κάνω κάτι εκεί, γιατί είναι πολύ ιδιαίτερος χώρος. Είναι χαμάμ πραγματικό. Ήθελα κάτι που να έχει και τραγούδια μέσα. Το είπα στον Κοροβίνη, του άρεσε πάρα πολύ. Βάλε και τραγούδια του λέω. Έβαλε και το κάναμε. Τόσο απλά. Χωρίς σκηνοθεσία, χωρίς παραγωγό. Είναι τελείως δικό μου. Αν το δεις, πιστεύω ότι θα καταλάβεις τι με έκανε να το επιλέξω. Ένα πολύ σπαρταριστό κείμενο, περνάει ολόκληρη εποχή και η Θεσσαλονίκη. Χρώμα, ατμόσφαιρα, λαϊκά κέντρα και λαϊκά τραγούδια. Η Σύλβα, είναι μια λαϊκιά τραγουδίστρια. Δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, είναι μυθοπλασία. Και αυτό μου άφηνε περισσότερες δυνατότητες να φτιάξω έναν ρόλο όπως τον φανταζόμουν. Επίσης, αφορά στη συγκλονιστική υπόθεση Αριστείδη Παγκρατίδη, που τον εκτέλεσαν χωρίς αποδείξεις, ότι ήταν αυτός πραγματικά ο δράκος του Σέιχ Σου. Υποτίθεται, ότι ο Κοροβίνης, βάζει τη Σύλβα και τον Παγκρατίδη, να γίνονται ζευγάρι ερωτικό και αυτή μέσω της αφήγησής της τον αθωώνει με έναν τρόπο έμμεσο. Το ότι ήταν ένα ζωντανό, ατμοσφαιρικό, σπαρταριστό, με φοβερή γλώσσα κομμάτι. Αρκετά δύσκολο. Ακόμα και στην εκμάθησή του με δυσκόλεψε πάρα πολύ. Μου ήταν πιο δύσκολο αυτό από την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Με τη μουσική και τα τραγούδια, για μένα είναι κάτι μαγικό. Είναι ό, τι καλύτερο! Συγχρόνως, είναι και πολιτικό κείμενο. Αφορά την κατάσταση στη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ‘ 60, όπου έγιναν πολλά πράγματα εδώ πάνω. Και αυτό μ’ άρεσε πάρα πολύ. Με ενδιαφέρει κάτι που να έχει ένα σύνολο που να απλώνεται. Να ανήκει μέσα στη ζωή και μες στο χώρο του και αυτό να έχει μια ευρύτητα και πολιτικοκοινωνική. Όπως και η Ευτυχία. Ακόμα και το Τρίτο Στεφάνι, είναι μια τέτοια ιστορία. Μιας αφήγησης της Ελλάδας του τότε. Μέσω 2 γυναικών. Αυτό με ενδιαφέρει πάρα πολύ.
- Αυτός είναι και ο λόγος, κατά τη γνώμη σας που και τα τρία αυτά έργα, είχαν τόσο τεράστια απήχηση στον κόσμο;
- Νομίζω, πως αυτό είναι το βασικό. Δηλαδή, πέρα από την υποκριτική δεινότητα του ηθοποιού, ή την εκτίμηση που μπορεί να του έχει ο κόσμος και να τον έχει βάλει κάπου και να τον σταμπάρει και εννοώ τον οποιοδήποτε ηθοποιό, το βασικό είναι αυτό. Ότι είναι ελληνικό, όχι με την πατριωτική και εθνική σημασία. Το ότι είναι ρίζες, είναι ιστορία. Πράγματα που έχουν παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της κατάστασης. Ακόμα και στο πώς είμαστε σήμερα, έχουν παίξει ρόλο όλα αυτά. Αυτό με ενδιαφέρει πάρα πολύ πια. Όχι ως πολιτικοποιημένη, ή ότι κάνω τη σοφή ή την ιδιαίτερη. Καθόλου! Ούτε ότι αισθάνομαι λαϊκιά ηθοποιός ή οτιδήποτε. Ως ηθοποιό με ενδιαφέρει. Γιατί πιστεύω ότι εκεί βρίσκεται και αυτό που ουσιαστικά αγγίζει τον κόσμο.
- Συμφωνείτε με την άποψη ότι η εκτέλεση Παγκρατίδη χωρίς την ύπαρξη στοιχείων αποδεικτικών της ενοχής του, έγινε για λόγους αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, δεδομένου ότι η κατάσταση την εποχή στην οποία αναφερόμαστε ήταν έκρυθμη λόγω και της δολοφονίας Λαμπράκη που είχε προηγηθεί το 1963;
- Ναι. Δεν μπορώ να πω κάτι ως ειδικός ή ιστορικός αναλυτής, αλλά από αυτά που έχω διαβάσει. Και επειδή αυτή την εποχή, την έχω σαν απόηχο, την έχω ζήσει. Εγώ ερχόμουν δεκαετία του ‘ 60 στη Θεσσαλονίκη. Είχα κάποιο φλερτ εδώ και ερχόμουν. Και αυτό το ζούσα. Συζητιόταν πάρα πολύ! Και το ποιος είναι πραγματικά ο Δράκος, που όλοι το λένε μέχρι σήμερα ότι τον φυγάδευσαν έξω, αλλά και όλη την ιστορία. Η δολοφονία Λαμπράκη και μετά η Χούντα. Γιατί ο Παγκρατίδης, εκτελέστηκε το ‘ 68.
- Ενώ η δίκη έγινε το ‘ 66.
- Ναι! Δηλαδή, έπρεπε να γίνει η Χούντα. Γιατί αλλιώς θα μπορούσε να πάρει χάρη. Αφού ο ίδιος ο εισαγγελέας είπε: « Δε με πείθουν οι ενδείξεις, ας φάει ισόβια.» Ε, ας έτρωγε ισόβια. Γιατί πήγαν και τον τουφέκισαν; Και το ξέρω και από διαβάσματα που έχω κάνει και από Θεσσαλονικείς φίλους μου που είναι της ηλικίας αυτής και τα έχουν ζήσει όλα αυτά. Και ότι ακόμα οι Θεσσαλονικείς βασανίζονται από αυτή την ενοχή. Επειδή δε μίλησαν! Όσοι ήξεραν, δεν εννοώ ο κόσμος όλος.
- Όλη αυτή την περίοδο μέχρι τη Δικτατορία, καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία των πολιτικών « ανωμαλιών» παίζει η δράση του λεγόμενου παρακράτους, που στηριζόταν από το δεξιό και ακροδεξιό χώρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ρόλος της αστυνομίας στη δολοφονία Λαμπράκη. Βλέπετε κάποια αναλογία με τη σημερινή εποχή; Υπάρχει σήμερα παρακράτος;
- Δεν ξέρω αν λέγεται παρακράτος. Πάντως ότι υπάρχει ένα « από κάτω» πράγμα, το οποίο είναι η Χρυσή Αυγή, ο Μπαλτάκος, άλλα φασιστοειδή στοιχεία της Νέας Δημοκρατίας και δημιουργείται ένα πλέγμα που τα δημιουργεί όλα αυτά, είναι σίγουρο. Δηλαδή, δεν ξέρω, αλλά από τις κεραίες μου, εφόσον ζω σ’ αυτή τη χώρα. Αλλά να πούμε κάτι πριν. Ότι η Θεσσαλονίκη έχει και άλλη δολοφονία. Του Χαλκίδη, τον οποίο αναφέρω και στο έργο. Μόλις άρχισε η Χούντα. Μετά τον Απρίλη έφαγαν το παιδί αυτό! Γενικά, είναι ένα ιδιαίτερο κλίμα των Θεσσαλονικιών. Συντηρητικό πολύ. Γενικά εδώ, ψηφίζει πολύ δεξιά η πόλη ανέκαθεν. Υπήρχε ένα τέτοιο σκοτεινό πράγμα στη Θεσσαλονίκη. Σ’ αυτή την τόσο ανοιχτή και όμορφη πόλη, που εγώ την ξέρω πριν χαλάσει, γιατί τώρα σε ένα μεγάλο ποσοστό έχει χαλάσει, πώς ήταν έτσι τα πράγματα; Ούτε στην Αθήνα αυτό το κλίμα. Μπορεί και να αποφάσισαν ότι στη Θεσσαλονίκη θα τα κάνουν όλα. Ότι εδώ θα παίζεται το παράλληλο παιχνίδι. Δεν ξέρω, αυτά τώρα κι εγώ τα σκέφτομαι που μιλάμε. Πάντως σίγουρα, έχει να κάνει με τον τόπο. Και δεν εννοώ το τοπίο, τη θάλασσα και τον ουρανό. Εννοώ ένα σύστημα ολόκληρο και μια οργάνωση. Γιατί και το παρακράτος, εδώ ήταν πάρα πολύ οργανωμένο. Όλη η ιστορία του Λαμπράκη, που είναι γνωστή, η αστυνομία…Το λέω και μέσα στο έργο, ότι έκαναν τακίμι το Παλάτι. Ήταν το Παλάτι τότε. Άλλη κατάρα! Παλάτι, ασφάλεια και παρακράτος. Φοβερό πακέτο, φοβερό μόρφωμα αυτό. Τώρα τι γίνεται με τη Χρυσή Αυγή; Αυτή είναι ο μεγάλος κίνδυνος για μένα.
- Πώς εξηγείτε αυτή την έξαρση του νεοναζισμού στις μέρες μας;
- Νομίζω ότι είναι η εξαθλίωση των ανθρώπων. Η απόγνωση, όχι μόνο η οικονομική, που βεβαίως είναι η πιο σοβαρή, αν δεν έχει ο άλλος να φάει…Αλλά και γενικότερα. Η ανεργία, το ότι τον παροπλίζουν, τον κλείνουν στο σπίτι του χωρίς καμία διέξοδο και το νέο και το γέρο. Αυτό κάπου θα τον οδηγήσει. Γιατί ούτε παιδεία έχουμε οι Έλληνες στην πλειοψηφία μας, ούτε σκεφτόμαστε. Είμαστε και λίγο παρορμητικοί άνθρωποι. Άρα θα τον οδηγήσει εκεί που σου λέει « Φα τους.». Για την εξαθλίωση μας φταίνε οι μετανάστες. Αν είναι δυνατόν! Αφού εξαθλιωμένοι είναι και αυτοί. Τι μας φταίνε αυτοί; Γιατί δεν κοιτάμε ποιος μπορεί να μας φταίει; Κατάλαβες; Γίνεται ένα κομφούζιο μέσα στο μυαλό του Έλληνα. Κάποιος, κάποιο κόμμα ίσως, πρέπει να αναλάβει να τον ενημερώσει αυτόν τον άνθρωπο. Δεν είναι έτσι φυσικά όλοι οι άνθρωποι. Αλλά εγώ που ζω στην Αθήνα σε μια υποβαθμισμένη περιοχή, το έχω ζήσει πάρα πολύ αυτό της Χρυσής Αυγής. Και δεν εννοώ από Χρυσαυγίτες, εννοώ από μεγάλης ειδικά ηλικίας ανθρώπους, οι οποίοι παραδίδονται στην προστασία της Χρυσής Αυγής. Για να γλυτώσουν από το κακό τους, που είναι οι μετανάστες. Αυτό βλέπουν σαν κακό τους! Αυτοί πεινάνε, όπως κι εσύ! Αυτούς κάποιος άλλος τους χειρίζεται και τους δουλεύει. Ποιος είναι βρε παιδάκι μου; Βρες τον! Μπορεί να μην είναι ένα πρόσωπο, να είναι ένα σύστημα ολόκληρο. Είναι πολύ σύνθετο και πολύ δύσκολο το θέμα. Και επικίνδυνο! Και δεν είναι μόνο στην Ελλάδα. Ανεβαίνει ο φασισμός παντού. Στη Γαλλία, ήταν πρώτο κόμμα η Λεπέν. Σήμερα, έβλεπα στην τηλεόραση, ότι στο Αμβούργο και σε κάποια άλλη πόλη της Γερμανίας, έχουν τεράστια άνοδο τα νεοναζιστικά νεολαιίστικα κόμματα. Στη Γερμανία, που έχουν ΤΗΝ ενοχή του κόσμου! Είναι πάρα πολύ επικίνδυνη κατάσταση.
- Επομένως, εντοπίζετε την καρδιά του προβλήματος, ειδικά σε ό, τι αφορά τους νέους, στην έλλειψη παιδείας.
- Νομίζω ότι είναι το πρώτο. Βλέπω και τους νέους και τους γονείς των νέων πώς ήταν. Και νομίζω ότι ηθελημένα δεν υπήρξε παιδεία. Ειδικά σε εμάς που ξέραμε και πήγαμε σχολεία και είχαμε σπίτια, συγγενείς, φίλους. Τους δείχναμε με το δάχτυλο τους ανθρώπους και τις οικογένειες που έδιναν στα παιδιά τους ένα δρόμο. Και δεν εννοώ ως παιδεία, μόνο το να διαβάζουν τους τόμους τα βιβλία, είναι κάποιες αξίες στη ζωή. Αυτό είναι παιδεία. Κάποιες αρχές, κάποιες αξίες.
- Ελπίζετε σε κάτι καλύτερο;
- Σε τίποτα δεν ελπίζω! Αλήθεια. Πολύ μαύρα τα βλέπω. Μη φανταστείς ότι είμαι ένας άνθρωπος απαισιόδοξος, αλλά δε μπορώ να είμαι και χαζοχαρούμενη. Αφού το βλέπω. Δε βλέπω καμία αντίσταση από κανέναν μας. Από πού θα αλλάξει το πράγμα; Αν εμείς οι άνθρωποι δεν αντισταθούμε, και δεν εννοώ να πάρουμε τα όπλα να βγούμε στους δρόμους, εννοώ στο μυαλό μας, στη σκέψη μας. Αν βλέπω να πηγαίνουν στη Χρυσή Αυγή και οι άλλοι είναι με το Σαμαρά, σε τι να ελπίζω; Ακούω ανθρώπους στην Αθήνα, που είναι σε τέτοιο αδιέξοδο και τέτοια έλλειψη σκέψης και τέτοιο φόβο! Φοβούνται. Σου λέει, αυτό που ξέρουμε και ας είναι και χάλια. Γιατί το άλλο που θα έρθει, δεν το ξέρουμε. Και λες, μα αυτό που ξέρετε, είναι έγκλημα. Σε ρίχνει στο γκρεμό κάτω. Ναι, αλλά το ξέρουμε. Αυτό είναι μια απαράδεκτη νοοτροπία. Δεν είναι καλό, αλλά το συνηθίσαμε. Το άλλο που μπορεί να έρθει, ο Χ ΣΥΡΙΖΑ, δεν το ξέρουμε. Βρε, τι χειρότερο μπορείς να πάθεις, όταν το 50% των Ελλήνων, είναι άνεργοι και φτωχοί; Οι άλλοι άνθρωποι, είναι βολεμένοι, άνθρωποι που έχουν ακόμα το λίπος και θα το έχουν και μετά είναι πάρα πολύ πλούσιοι. Τους ξέρουμε στην Ελλάδα και δεν είναι 2 και 3. Eίναι πολλοί. Και δε μιλάω μόνο για τις μεγαλοοικογένειες των ζάμπλουτων, μιλάω για τους διαπλεκόμενους που μετά τον πόλεμο, άφησαν στα παιδιά τους, στους γιούς τους, στις κόρες τους, στα εγγόνια τους και πάει λέγοντας. Που έχουν κάνει όλη την κομπίνα και όλη την κλοπή από το Δημόσιο, από τους Έλληνες, από τα ταμεία, από παντού! Οι πιο πολλοί, δεν είναι στην πολιτική μπροστά, είναι πίσω. Χρόνια αυτή η ιστορία.
- Τι άλλο να περιμένουμε από σας το επόμενο διάστημα;
- Θα κάνω μια ταινία. Αυτό είναι ενδιαφέρον. Των Ρέππα- Παπαθανασίου, τον Ιούνιο. Πάρα πολύ ωραίο σενάριο. Είναι δράμα. Έχεις δει το Οξυγόνο;
- Ναι.
- Σε αυτό το στυλ. Πολύ ρεαλιστικό, κοινωνικό, πολύ ωμό, πολύ σκληρό κλπ. Το καλοκαίρι, θα κάνω για κάποιες περιορισμένες παραστάσεις, 14 νομίζω, πάλι την Ευτυχία. Θα πάμε σε κάποια μέρη που παίξαμε και έχει τον ατελείωτο…
- Θεσσαλονίκη θα σας δούμε;
- Ναι, τέλη Αυγούστου, αρχές Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Κήπου. Θα πάμε Κρήτη, Πάτρα, Βόλο και κάποιες παραστάσεις στην Αθήνα.
- Η Σύλβα και ο Δράκος, τελειώνει στη Θεσσαλονίκη;
- Όχι! Θα ξαναπαιχτεί στην Αθήνα στο Χαμάμ. Γιατί τελειώσαμε από εκεί με μεγάλη προσέλευση. Και για 2 φορές την εβδομάδα, όχι κάθε μέρα. Μετά θα δω. Κάποια πράγματα συζητάω. Εγώ, είμαι και λίγο απρόβλεπτη, με την έννοια ότι έχω πια από ανάγκη, όχι από στυλ, ξεφύγει από κάτι σημαντικό. Πέρσι, έπαιξα στο Ακροπόλ, αυτό του Ζούλια, που έκανε Αλμοδοβάρ, αλλά ήταν ένα πράγμα που το έκανα πιο πολύ επαγγελματικά και για τον Πέτρο. Ήταν κάτι άλλο να κάνουμε, δεν έγινε και το κάναμε τελευταία στιγμή. Σκέφτομαι κάποια πράγματα που είναι πολύ δύσκολα και μικρά. Τελευταία σκέφτομαι τέτοια πράγματα και για λόγους οικονομικούς, αλλά και για να είναι πιο εύκολο για τον κόσμο. Όχι μονόλογο απαραίτητα, με 2-3 πρόσωπα.
- Έχετε πει ότι προτιμάτε τις συλλογικές δουλειές.
- Έτσι κι αλλιώς, προτιμάω να παίζω με συναδέλφους μου, δεν το συζητώ. Είναι ό, τι καλύτερο. Και στο θέατρο και στο σινεμά, ακόμα και στην τηλεόραση, που δε θέλω να ξανακάνω. Από την άλλη, είναι πάρα πολύ δύσκολο, γιατί δεν ανεβαίνουν τέτοια έργα. Κανείς δεν κάνει ένα έργο που έχει 8 ηθοποιούς, δε λέω για 30 που είχε το Στεφάνι. Σου λέει, κάτι άλλο με 2 με 3.
- Το κόστος είναι δυσβάσταχτο.
- Ναι. Οπότε, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Και έχω κάτι ιδέες, οι οποίες, δεν ανήκουν στο χώρο των θεατρικών έργων. Είναι κάτι δικό μου. Όπως είναι η Σύλβα. Θα δούμε, δεν ζορίζομαι.
- Η μεγάλη επιτυχία τελικά είναι κατάρα; Σας δυσκολεύει σε σχέση με τα επόμενά σας βήματα;
- Καθόλου. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα. Η μεγάλη επιτυχία με την καλή της έννοια. Δηλαδή, να χαίρεσαι και εσύ που το κάνεις, αλλά και ο κόσμος. Αυτή είναι για μένα μεγάλη επιτυχία. Και όχι τα νταβαντούρια, οι κανιβαλισμοί και τα φράγκα. Καλά είναι τα φράγκα, για να μπορείς να ζεις. Αλλά δεν αρκεί.
- Κάτι σαν αυτό το μαγικό πράγμα που βιώσατε στην Ευτυχία.
- Αυτό! Και αυτό τώρα, αρέσει πάρα πολύ στον κόσμο. Έρχονται κάποιοι θεατές και στην Αθήνα και εδώ και μου λένε: « Πιο πολύ και από την Ευτυχία μας άρεσε!». Είναι ένα άλλο πράγμα. Ίσως τα τραγούδια που τραγουδάω. Σαν κλίμα εννοώ, όχι ότι εγώ τα λέω ωραία και τους αρέσει. Μη λέμε μεγάλη επιτυχία, γιατί μεγάλες επιτυχίες, γίνονται και πράγματα που εγώ τουλάχιστον, δεν τα θεωρώ καλά. Να λέμε κάτι που κάνεις και αρέσει στον κόσμο αλλά και σε σένα. Να υπάρχει αυτή η ταύτιση. Γιατί πολλές φορές, έχω παίξει σε έργα, και τα έχω υποστηρίξει, ως ένας ηθοποιός που παίρνει κάποια λεφτά και παίζει. Δεν τρελαίνομαι γι’ αυτά, αλλά κάνουν μεγάλη επιτυχία. Αυτό δε με ενδιαφέρει.
- Μιλάτε και για τηλεοπτικές σας δουλειές;
- Και τηλεοπτικές βέβαια. Όχι τις γνωστές τις πρώτες, γιατί αυτές μου άρεσαν. Μετά, αργότερα. Συναντώ ανθρώπους και αναφέρονται σε ένα σήριαλ που έχω παίξει και λένε ότι ήταν πολύ ωραίο. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Εγώ δεν το θεωρώ πάρα πολύ ωραίο. Τι να κάνουμε τώρα; Γιατί το έκανα; Γιατί δεν με ρεζίλευε. Δεν ήταν στα όρια του να με ρεζιλεύει και γιατί κάνω μια δουλειά. είμαι επαγγελματίας, πήρα κάποια λεφτά και μάλιστα καλά, γιατί να μην το κάνω; Τόσο απλά. Αλλά δεν είναι όλες οι επιτυχίες συν για τον ηθοποιό. Και για έναν άνθρωπο που σκέφτεται όπως εγώ. Δε σημαίνει ότι είμαι και σωστή.
Ώρα έναρξης: Πέμπτη & Παρασκευή 22.00
Σάββατα στις 20.00 & Κυριακή 21.00
Λυκούργου 5, Λαδάδικα 2314015911 & 6931091534
Είσοδος 15 ευρώ με ποτό.
Μουσική Σκηνή "ξέΦωτο"
Λυκούργου 5 , Λαδάδικα