Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στο DNA of Arts!!!!
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τσομπανόπουλο.
Μια ακόμα υπέροχη συνάντηση είχα αυτές τις μέρες με μια πολυ σημαντική κυρία του θεάτρου μας, Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου ολοκληρώνει έναν πολύ επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων στο Θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης και μου έκανε την τιμή να έχουμε μια όμορφη συζήτηση. Απολάυστε την!
- Πείτε μου δυο λόγια για τη σχέση σας με τη Θεσσαλονίκη. Ξέρουμε ότι την αγαπάτε πολύ!
- Ε ναι. Και ποιος δεν αγαπάει τη Θεσσαλονίκη όμως ρε παιδί μου; Είναι ένας τόπος ανοιχτός. Η θάλασσα που υπάρχει βοηθάει πάρα πολύ. Οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι. Πιο ανοιχτοί. Είναι σαν να μην εργάζονται εδώ. Στα καφέ, στα ουζερί, στα ταβερνάκια. Τώρα, έχω και έναν πρόσθετο λόγο, γιατί είναι η κόρη μου εδώ και σπουδάζει. Και ο κόσμος όμως είναι σαν να με θεωρεί δικιά του. Πολλές φορές με ρώτησαν αν είμαι από τη Θεσσαλονίκη ή τις Σέρρες. Κι έτσι με δέχονται. Γιατί δε δέχεστε και εύκολα ανθρώπους.
- Εντοπίζετε διαφορές ανάμεσα στο αθηναϊκό κοινό και το κοινό της Θεσσαλονίκης;
- Ε βέβαια. Δεν υπάρχει καμία σχέση. Πολύ πιο απρόσωπο το κοινό της Αθήνας. Αλλά κάτι που μου κάνει εντύπωση, είναι ότι δεν έρχονται οι άνθρωποι της Θεσσαλονίκης στο καμαρίνι να πουν συγχαρητήρια. Δε συνηθίζεται; Ντρέπονται; Δεν ξέρω γιατί. Και μου κάνει εντύπωση, γιατί στην Αθήνα έρχονται. Αλλά μάλλον είναι θέμα συνήθειας. Γιατί οι Θεσσαλονικείς, είστε πολύ πιο ανοιχτοί και δείχνετε αμέσως τι σας αρέσει και τι όχι. Από τους Αθηναίους δε μπορείς να καταλάβεις. Μπορεί να έρθουν να σου πουν συγχαρητήρια και βγαίνοντας να πουν, τι βλακεία είδα. Εσείς είστε πιο ειλικρινείς.
- Ήταν πρόκληση για εσάς να παίξετε μονόλογο;
- Δεν ξέρω αν ήταν πρόκληση. Νομίζω πως ήταν ανάγκη. Συναντήθηκαν οι ανάγκες μας, της Ελένης που το έγραψε και οι δικές μου που το ερμήνευσα. Ήταν μια ωραία συνάντηση αυτή με την Ελένη τη Γκασούκα. Γνωριζόμασταν μεν, αλλά δεν είχαμε δουλέψει μαζί και δουλέψαμε πάρα πολύ ωραία.
- Πώς προσεγγίζετε ένα ρόλο;
- Γενικά;
- Και ειδικά το συγκεκριμένο μονόλογο. Γιατί όπως είπατε στη συνέντευξη τύπου, είχατε μια εσωτερική πάλη με σημεία του μονολόγου που αρνείστε.
- Η ηρωίδα, το έχει αφήσει πολύ να φύγει από τον έλεγχό της, ενώ εγώ κάνω κόπο για το αντίθετο. Μου αρέσει να έχω τον έλεγχο. Έχουμε διαφορές. Υπήρχαν βέβαια και ομοιότητες, γιατί όλοι έχουμε περάσει αυτά που περνάει και η ηρωίδα. Με κάποιον τρόπο, ίσως μικρότερο, διαφορετικό, αλλά με το ίδιο νόημα. Έτσι είχα κόντρα μεγάλη. Δυσκολεύτηκα. Αλλά ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι.
- Υπάρχει κάτι που σας πικραίνει στη δουλειά σας;
- Η δουλειά αυτή, είναι μια χαρά, μια πίκρα. Υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι λάθος, αλλά έτσι πρέπει μάλλον να γίνονται. Είναι πολύ προσωπικό. Ο καθένας πρέπει να κοιτάει το δρόμο του. Όχι ποιοι μπαίνουν, ποιοι βγαίνουν, τις αξιοκρατίες και όλα αυτά που συμβαίνουν. Τα παρατηρείς, γιατί σου κάνουν εντύπωση, αλλά ο κάθε άνθρωπος έχει το δρόμο του. Δεν πρέπει να μας αφορά. Αν εσύ, είσαι ταγμένος να κάνεις αυτό που πρέπει, αυτό που θέλεις καλύτερα, γιατί πρέπει δεν υπάρχει, δεν πρέπει να σε ενδιαφέρουν τα άλλα.
- Ένα θέμα της παράστασης, είναι και η κατάθλιψη. Τι είναι τελικά η κατάθλιψη; Είναι πολυτέλεια; Είναι αυτό που λέει η Γωγώ, η αρρώστια των μετρίων;
- ( γέλια) Τι να σου πω τώρα; Κυρίως είναι πολυτέλεια κατά τη γνώμη μου. Αν εστιάσεις στο να ζεις, να βγάλεις τα προς το ζην, αναγκαστικά τρέχεις. Μόλις κάτσεις θα σου έρθει η κατάθλιψη. Με αυτή την έννοια μπορεί να είναι και πολυτέλεια.
- Είναι σαν παραίτηση δηλαδή;
- Παραίτηση είναι η κατάθλιψη, ναι! Και προκαλείται από μεγάλη πίεση που έχεις υποστεί πριν.
- Μια άλλη ατάκα της Γωγώς, είναι ότι οι ενοχές σε κάνουν άνθρωπο.
- Όχι, όχι! (γέλια). Ούτε και σ’ αυτό συμφωνώ. Πρέπει να υπάρχουν σκέψεις δεύτερες, τρίτες. Να μη μένεις μόνο στο πρώτο επίπεδο. Οι ενοχές, μόνο σε αγχώνουν, δεν είναι κάτι ωραίο.
- Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει;
- Παλιά με φόβιζαν πιο πολλά πράγματα. Τώρα; Να είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι. Με φοβίζει το ότι βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου, όχι όλους βέβαια, να μην αφυπνίζονται. Να μην ασχολούνται με τα πνευματικά πράγματα, με την εξέλιξή τους, ούτως ώστε να αντισταθούμε σε όλη αυτή την κατάσταση που μας έχουν φέρει. Γι’ αυτό ένας μόνο τρόπος υπάρχει, να εξελιχθείς. Αυτό λίγο με τρομάζει. Η απάθεια του όχλου.
- Πώς το εξηγείτε αυτό;
- Είναι δύσκολο, θέλει κόπο. Είναι πιο εύκολο να περνάς καλά, να μη σε νοιάζει και να λες ε, μωρέ θα γίνει! Όπως ας πούμε, δε μας νοιάζει που πάνε όλα αυτά τα σκουπίδια που βγάζουμε. Πού πάνε όλα αυτά; Τι τόπος λερώνεται; Πώς ανάβει το ηλεκτρικό; Πώς έρχεται το ζεστό νερό; Και βλέπεις μετά την Αφρική και λες, κάτσε ρε συ, αυτοί πώς ζουν εκεί; Εμείς δηλαδή τι θεωρούμε αυτονόητο; Αυτό που θεωρούμε αυτονόητο, δε μας εξελίσσει. Πρέπει να μας νοιάζει. Αυτό με τρομάζει. Μας ξεγελάνε με την Αμφίπολη, ένα ιστορικό μνημείο που το ήξεραν 20 χρόνια τουλάχιστον και το έβγαλαν τώρα στην επιφάνεια. Για να μην ακούσουμε ότι θα κάνουν 400€ το μισθό. Πώς θα ζήσει ο άλλος με 400€ ρε φίλε; Πώς σου ήρθε να το κάνεις αυτό; Πώς θα ζήσει ο άλλος; Αυτά τα πράγματα που παρατηρώ, με τρομάζουν πιο πολύ.
- Είστε αισιόδοξη;
- Ναι βέβαια, γιατί πιστεύω στον άνθρωπο, στη δύναμή μας. Αλλά πρέπει και λίγο να αφυπνιστούμε. Μας πάνε σαν τους Εβραίους. Που λέγαμε πώς είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να πάνε στα κρεματόρια; Αν εξεγείροντο εκείνη την ώρα και έπιαναν τους φρουρούς…Ήταν 10 φρουροί γύρω γύρω. Θα τους είχαν νικήσει. Παλεύουν με το μυαλό σου και σε κάνουν αδύναμο. Αυτό βλέπω ότι γίνεται τώρα. Αυτό με τρομάζει, ότι έχουν αυτή τη δύναμη πάνω μας και μας κάνουν να φοβόμαστε.
- Με την πολιτική, ποια είναι η σχέση σας;
- Θα ήθελα πάρα πολύ να μπορώ να ασχοληθώ με τα κοινά. Αλλά κάτι με τρομάζει στην ποιότητα των πολιτικών. Βλέπω τον τρόπο τους. Το ταλέντο του ηθοποιού είναι η παρατήρηση. Ο λόγος των πολιτικών, η στάση τους, τα κοστούμια, όλα είναι ψεύτικα. Θα μου πεις εσύ μπορείς να κάνεις τη διαφορά. Αλλά έχω τόσα πολλά ακόμα να κάνω στη δουλειά μου. Αυτή επέλεξα. Αλλά είμαι μέσα στα πράγματα και παρατηρώ.
- Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι πολλοί καλλιτέχνες ασχολούνται με τα κοινά, τόσο σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, όσο και τοπικής αυτοδιοίκησης;
- Μου έχουν γίνει προτάσεις πάρα πολλές φορές για το Δήμο της Καλλιθέας στην Αθήνα, όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω. Και από αξιόλογους ανθρώπους. Έχουμε έναν αξιόλογο νέο Δήμαρχο τώρα, που φαίνεται να έχει διάθεση να κάνει πράγματα. Δεν μπορώ όμως. Έχω άλλη δουλειά να κάνω εγώ. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δουλειά του. Να είμαι κοντά για να βοηθήσω σε κάτι, ναι. Αλλά να ασχοληθώ με την πολιτική και παράλληλα να κάνω και θέατρο ή να αφήσω για λίγο το θέατρο, όχι.
- Θα είναι εις βάρος της δουλειάς σας.
- Ε, βέβαια. Δε θα είναι;
- Σίγουρα.
- Όχι δε θέλω.
- Η Γωγώ λέει σε κάποιο σημείο: « Πού καιρός για όνειρα!» Εσείς κάνετε όνειρα;
- Χωρίς όνειρα τι να γίνεις; Αυτό μας στερούν με το φόβο. Τα όνειρα. Κι εγώ βλέπω, ότι απλώνω το πόδι μου, όσο πάει το στρώμα μου, που έλεγε και η μαμά μου. Ενώ παλιά το άπλωνα πιο πολύ. Άρα κι εγώ μαζεύτηκα λίγο. Κάνω όμως όνειρα μέσα στο μυαλό μου.
- Καλλιτεχνικά έχετε κάποιο όνειρο;
- Πολλά. Θα ήθελα πολύ να έχω έναν δικό μου χώρο. Όπου να μπορώ να κάνω και αυτά που θέλω εγώ, αλλά και πράγματα με ανθρώπους του χώρου που είναι και φίλοι μου. Ή και ανθρώπους που χωρίς απαραίτητα να είμαστε φίλοι, μιλάμε την ίδια γλώσσα, τη θεατρική. Κάθε στάδιο είναι φυσικό να έρχεται. Στην αρχή, θυμάμαι πως έλεγα, αχ να με πάρουν για δουλειά. περιμένεις την πρόταση. Μετά, αχ να μπορώ να διαλέγω. Και μετά, έρχεται και αυτό. Να έχεις ένα χώρο για να κάνεις τα όνειρά σου. Χωρίς να είναι απαραίτητο να είσαι θιασάρχης ή πρωταγωνιστής. Ξέρει ο κόσμος αν είσαι ή όχι. Με το να κάνεις συνολικά πράγματα. Γιατί βλέπω να γίνονται πράγματα που δε μου αρέσουν. Να γίνεται δουλειά, με άτομα που μιλάς την ίδια γλώσσα. Με αγάπη.. Θέλει και χρήματα βέβαια αυτό. Δύσκολοι καιροί, αλλά όλα μπορούν να γίνουν.
- Πιστεύετε ότι με την κρίση που περνάμε, επιβιώνουν πλέον οι πιο ποιοτικές δουλειές;
- Μπα, δεν είναι ακόμα έτσι. Παρατηρώ τα τελευταία 2-3 χρόνια, ποιες παραστάσεις πάνε πρώτες τα καλοκαίρια. Ο κόσμος, δεν είναι εκπαιδευμένος ως προς αυτό το κομμάτι. Ο, τι γυαλίζει, τρέχουν. Παρ’ όλα αυτά, τα θέατρα έχουν κόσμο. Όχι μόνο αυτά που έχουν καλές παραστάσεις. Και αυτά που έχουν ευχάριστες παραστάσεις. Που ο κόσμος θέλει να περάσει καλά, να γελάσει. Το θέατρο είναι περασμένο στο κύτταρο του Έλληνα. Πάει θέατρο. Πριν 2-3 χρόνια ας πούμε, γιατί εγώ κάνω ανελλιπώς θέατρο, που πρωτοσκάσαν τα γεγονότα, φοβόμασταν πάρα πολύ, αλλά πάλι πήγαιναν τα θέατρα. Ο κόσμος θα πάει ένα θέατρο το μήνα. Τουλάχιστον στην Αθήνα, αλλά φαντάζομαι κι εδώ. Γιατί μπορεί να μην έχετε τόσα πολλά θέατρα όπως στην Αθήνα, αλλά έχετε πολύ εναλλασσόμενο ρεπερτόριο που είναι απίθανο. Πόσο ωραίο είναι αυτό! Στο ίδιο θέατρο 10 παραστάσεις. Αυτό που κάνει ο Θωμάς ο Χαρέλας με το Μητσόπουλο είναι καταπληκτικό.
- Έχουμε και έναν καινούριο χώρο, το Blackbox.
- Με αυτό τρελάθηκα. Μου άρεσε πάρα πολύ.
- Η διδασκαλία θα σας ενδιέφερε;
- Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η διδασκαλία, γιατί έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτά που ξέρεις. Πιο σωστά, με αυτά που νομίζεις ότι ξέρεις. Γιατί όταν πρέπει να τα πεις, τότε τα βάζεις κάτω και τα συνειδητοποιείς. Τον τρόπο που έφτασες ως εκεί. Αν έχεις κάτι να πεις. Γιατί βλέπω, ότι στις σχολές διδάσκουν όλοι πια. Και λέω κάτσε ρε συ πώς τολμάς; Εγώ με πολύ μεγάλο σεβασμό και ντροπή και μετά από μεγάλη πίεση, όταν μου έκανε πρόταση ο Ευδόκιμος ο Τσολακίδης που έχει στην Αθήνα μια σχολή με τον Αθερίδη, δέχτηκα. Και με μορφή σεμιναρίων. Όχι να διδάξω έναν άνθρωπο από το πρώτο έτος μέχρι το τρίτο. Αυτό θέλει άλλη δομή, άλλη σκέψη, άλλη οργάνωση. Δεν το έχω κάνει έτσι. Αλλά αυτό που ανταλλάσεις με τα παιδιά, αυτά που καταλαβαίνεις ξανά ή για πρώτη φορά διδάσκοντας, είναι ανεπανάληπτο. Η αλληλεπίδραση που γίνεται και αυτά που παίρνεις από τους νέους ανθρώπους, είναι πολύ ωραία. Είναι πολύ δύσκολη δουλειά. πιο δύσκολο από το να κάνεις θέατρο. Στο θέατρο, μπορεί να είσαι λίγο βλάκας, να ξεγελάς, να τα καταφέρνεις, να τα πασαλείφεις τέλος πάντων και να περνάς. Εκεί, έχεις τα μάτια των ανθρώπων που σε κοιτάνε και έχεις πολύ μεγάλο το βάρος της ευθύνης του τι θα πεις. Αυτό τους αφορά. Κάτι θα το κάνουν. Όσο πιο λίγα λες, τόσο καλύτερα. Απορώ πώς το κάνουν με ευκολία. Μπράβο!
- Υπάρχει κατά τη γνώμη σας ποιότητα στις δραματικές σχολές;
- Φυσικά. Οι δραματικές σχολές τι είναι; Ένας χώρος για να συναντηθούν οι άνθρωποι. Το θέμα είναι με ποιόν έρχεσαι σε επαφή. Γι’ αυτό είπα πώς τολμάνε κάποιοι. Ακόμα και με έναν να συναντηθείς και να σου δώσει κάτι, γιατί υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι στις δραματικές, είναι σημαντικό. Αυτό κουβαλάς. Εδώ στη Θεσσαλονίκη, που ήρθα λίγο σε επαφή, μου έκανε εντύπωση η δουλειά που κάνουν. Βάζουν τα παιδιά από το πρώτο έτος να παίζουν σε παραστάσεις. Έτσι κι αλλιώς, το πάτημα πάνω στη σκηνή σε κάνει ηθοποιό και όχι τα γύρω γύρω και όσα λέμε. Εκεί αναμετριέσαι. Γίνεται δουλειά, όχι σε όλες τις σχολές, αλλά πολλές κάνουν σοβαρή δουλειά. Εδώ το Κρατικό, έχει και τη δυνατότητα των σκηνών. Μπορεί να τους βγάλει να κάνουν έργα. Έχουν τα μέσα. Τα ρούχα, τα κοστούμια του Κρατικού, το βεστιάριο. Έχουν πολλές ευκολίες τα παιδιά και μπράβο που δίνονται ευκαιρίες.
- Πώς βλέπετε την τηλεόραση; Υπάρχουν σημάδια βελτίωσης; Είχατε την τύχη να παίξετε σε υπέροχες σειρές όπως το Βίος ανθόσπαρτος.
- Ναι, πού το θυμήθηκες αυτό. Ήταν αγαπημένη μου δουλειά. της Ρέινας Εσκενάζυ η σκηνοθεσία. Πολύ ωραία δουλειά και πολύ ωραίοι άνθρωποι έπαιζαν. Από το Γιάννη το Μπέζο, τον Τίτο το Βανδή, την Τσαλίκη, το Φέρτη, το Γαροφάλλου. Τι να σου πω; Άνθρωποι με ήθος, ευγένεια. Ήταν πολύ σημαντική δουλειά για μένα. Έχω κάνει λοιπόν πολλές σειρές που τις αγαπώ και έτυχε να πάνε και καλά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τότε η τηλεόραση ήταν και καλύτερη. Ήταν κάποια τυχαία γεγονότα. Κάποιες συναντήσεις ανθρώπων και πραγμάτων. Η τηλεόραση πάει από το κακό στο χειρότερο. Είναι ο καθρέφτης της ζωής. Αφού βάζει τα σκουπίδια και τα βλέπουμε, πάει να πει ότι είμαστε αντίστοιχοι. Ο καθένας μπορεί βέβαια να διαφοροποιηθεί, να την κλείσει.
- Ερχόμαστε πάλι σε αυτό που λέγαμε ότι δεν υπάρχει καμιά αντίδραση σε ό, τι μας επιβάλλουν.
- Βέβαια. Βλέπουμε τις τηλεθεάσεις και φαίνεται ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι, είναι στον κόσμο του. Η τηλεόραση είμαστε εμείς. Τώρα φέτος, πάει να γίνει μια προσπάθεια με ελληνική μυθοπλασία, για να φύγουν αυτά τα τούρκικα και πολύ χάρηκα. Χθες μάλιστα έκατσα και είδα αρκετά. Κάνουν μια πολύ σοβαρή προσπάθεια. Και καινούρια πρόσωπα και παλιά, με ωραίες ιστορίες.
- Μετά τη Θεσσαλονίκη τι να περιμένουμε από εσάς;
- Θα είμαι εδώ μέχρι 26/10. μετά έχουμε κάποιες παραστάσεις κλεισμένες υπό την αιγίδα του Αυλαία στην Καβάλα, στην Κρήτη και σε διάφορα άλλα μέρη. Στην Αθήνα, η αλήθεια είναι ότι βράζουν τα πράγματα και με περιμένουν για διάφορα πράγματα από Ιανουάριο, αλλά ακόμα δεν έχω πει το ναι. Θα δούμε.
- Με τη Γωγώ, δε θα συνεχίσετε στην Αθήνα;
- Μου ζητάνε να συνεχίσω, αλλά δε θέλω. Η Γωγώ εξάλλου είναι δικιά μου και μπορώ ανά πάσα στιγμή να επανέλθω. Δεν τελειώνει αυτό.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Ελένη Γκασούκα
Σκηνικά – ενδυματολογική επιμέλεια: Μαρία Φιλίππου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική επιμέλεια: Πάνος Σουρούνης
Φωτογραφίες: Λάμπης Μηλαίος
Τρέιλερ Παράστασης: Λουκάς Ζιάρας
Παραγωγή: Θεατρικές επιχειρήσεις Κάρολος Παυλάκης
Σύμβουλος Τύπου: Σεμίνα Διγενή
Προβολή – Επικοινωνία: BrainCo
Πρωταγωνιστεί η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου.
Συμμετέχει ο Νίκος Πιζάνης.